Unutmanın ağırlığı

Unutmak, ne garip bir kelime. Herkesin dillerinde, herkesin yüreğinde. "Unutursun," diyorlar. Sanki unutmak, bir kapıyı kapatıp başka bir odaya geçmek kadar kolaymış gibi. Ama kimse söylemiyor, o kapının ardında kalanın seni ömür boyu izlediğini.

Unutmak istemiyorum aslında. Unuttuğum her şeyden biraz daha eksildiğimi hissediyorum. Hatırlamak, beni acıtsa da var olduğumu hissettiriyor. Birinin sesini, bir gülüşü, bir dokunuşu hatırlamak… O anları yeniden yaşayamamak ne kadar can acıtıcıysa, o anların bende bir iz bıraktığını bilmek de o kadar anlamlı.

Biliyor musun, insanlar unutmayı bir kurtuluş sanıyor. "Zamanla geçer," diyorlar. Oysa zaman sadece alışmayı öğretiyor. Hatırladıkların azalmaz, sadece eskisi kadar canını yakmaz. Ama bir şarkı çalar, bir koku gelir burnuna ya da bir cümle duyarsın… işte o zaman anılar tüm ağırlığıyla omuzlarına çöker. O an anlıyorsun, hiçbir şeyi tam anlamıyla unutamamışsın.

Bazen diyorum ki keşke unutmak bir seçenek olsaydı. Bir düğme gibi, "Sil" tuşuna basabilseydik. Ama sonra düşünüyorum… Eğer tüm acılarımı unutursam, beni ben yapan şeylerden geriye ne kalırdı? Belki de insan, unuttuklarıyla değil, hatırladıklarıyla büyür.

Ve bazen unutmak değil, hatırlamaya cesaret etmek lazım. Acıtsa da, yaksa da, insanın kendi geçmişiyle yüzleşmesi gerek. Çünkü unuttuğun her şey, bir gün seni hatırlatacak. Ve o gün geldiğinde, kaçacak bir yerin kalmayacak.

E🍂

✨️E.N.K BAHAR✨️