Yalnızlığım

Bugün yine kendimle konuştuğumu fark ettim. Aslında her zaman birilerinin beni anlamasını beklerdim, ama zamanla öğrendim ki insanın en iyi dostu, kendi sessizliğiymiş. Evet, sessizliğim… O kadar çok şey anlatıyor ki. Herkes gittiğinde, o hep kalıyor.

Biliyor musun, bazen neden bu kadar yalnız hissettiğimi sorguluyorum. Yanımda insanlar var, beni sevenler, gülen yüzler, konuşan sesler… Ama neden her şey bu kadar yüzeysel? Neden biriyle konuşurken, hep eksik bir şeyler varmış gibi geliyor? Sanırım insanın ruhuna dokunan birini bulması o kadar da kolay değil.

Her gün aynı döngü. Kalkıyorum, bir şeyler yapıyorum, ama hiçbir şey yapmamış gibi hissediyorum. Etrafımdakiler mutlu görünürken, ben neden hep "Bir şey eksik," diyorum? Eksik olan şey ne, bilmiyorum. Belki bir an. Belki bir insan. Belki de kendim.

Kendi kendime kızıyorum bazen. "Neden bu kadar düşünüyorsun?" diyorum. İnsanlar hayatı yaşıyor, akıp gidiyor, ama ben hep bir duraklama noktasında gibi hissediyorum. Sanki hayat bir otobüs ve ben yanlış durakta inmişim gibi. Ve biliyor musun, en acısı da otobüs çoktan uzaklaşmış, beni burada bırakmış gibi geliyor.

Ama sonra kendimi avutuyorum. "Belki bu durakta olmam gerekiyordu," diyorum. Belki burada öğrenmem gereken bir şey var. Belki bu yalnızlık, bu sessizlik… beni benden daha güçlü biri yapacak.

Ya da belki… belki de sadece bir süre daha böyle devam edecek. Ama ne olursa olsun, şunu öğrendim: İnsan, kendi sessizliğini dinlemeyi öğrenmezse, başkalarının seslerinde kaybolup gider. Ve ben… ben artık kaybolmak istemiyorum.

E🍂

​​​​​​

✨️E.N.K. BAHAR✨️