25. Bölüm

Baran’ın hastane odasındaki son bakışları hala Azad’ın zihnindeydi. Kardeşinin kanı yerde kalmasın diye verdiği söz, her adımında kalbini ağırlaştırıyordu. Ama artık savaş sona ermiş, düşmanlar uzaklaşmıştı.

Konağın bahçesine çıktığında Azad, Rojin’in gözlerindeki korku ve endişeyi gördü. Yavaşça yanına yaklaştı, ellerini tuttu ve sessizce fısıldadı:

“Her şey bitti… Artık güvendesin. Artık birlikteyiz.”

Rojin, gözyaşlarını silerken gülümsedi:

“Ve ben sana her zaman güveneceğim, Azad.”

O sırada Baran, Rozelin ve küçük Beritan ile yanlarına geldi. Baran hâlâ hafifçe yürüyebiliyordu, ama yüzündeki huzur ve rahatlama her şeyin yerli yerine geldiğini gösteriyordu.

Azad, gökyüzüne baktı. Düşmanlarının gölgesi artık yoktu. Tüm acılar, kayıplar ve savaşlar, yerini sevgiye ve bağlılığa bırakmıştı.

Küçük Beritan koşarak Azad’ın kucağına atladı:

“Amca, artık korkacak bir şey yok değil mi

Azad, hem gülümseyip hem de gözyaşlarını tutamadı:

“Hayır Beritan… artık korkacak hiçbir şey yok. Artık sadece birlikteyiz.”

Rojin, Azad’ın koluna girerek bahçede yürümeye başladı. Baran ve Rozelin yanlarında ilerlerken, Azad içinden sessizce düşündü:

Geçmişin acıları, ihanetleri ve kayıpları ne kadar büyük olursa olsun… sevgi her zaman kazanır. Biz kazandık.

Güneş, konağın bahçesini altın rengine boyarken, Barzanlar ve Arnazlar arasındaki eski düşmanlıklar artık bir efsane olarak kaldı. Geçmişin gölgeleri, sevgi ve umutla silinmişti.

Ve o gün, Azad ve Rojin’in hikayesi, gözyaşları ve mücadelelerle dolu bir geçmişten sonra, nihayet gerçek bir huzur ve sonsuz bir bağlılıkla sona ermişti.

---son♡