1.BÖLÜM

1.BÖLÜM

Boran Konağı’nda büyük bir düğün hazırlığı vardı.

Berzan Boran’ın biricik kızı Nare, bugün gelin oluyordu.

Ama bu düğün, Nare için bir kutlama değil,

bir veda, bir yas, bir iç yangınıydı.

Giydiği bembeyaz gelinlik, onun için adeta bir kefene dönüşmüştü.

Nare’nin kalbi Ardıl Şanlı için atıyordu.

Ama Boran ve Şanlı aşiretleri arasındaki düşmanlık, yıllardır süren derin bir uçurumdu.

Altı yıl boyunca gizlediler aşklarını.

Gecelerde buluştular.

Sessizlikte konuştular.

Göz göze, kalp kalbe…

Ta ki…

Azad Boran, onları birlikte görene kadar.

O sabah, Diyarbakır’a ilkbahar güneşi umutla doğmuştu.

Nare, her zamanki buluşma yerlerine doğru yola çıktı.

Ama Ardıl orada değildi.

İlk kez… yoktu.

Tam umutsuzluk sararken içini, beline dolanan bir çift el ile irkildi.

Ardına döndü… ve oradaydı Ardıl.

Kokusu, dokunuşu, gözleri… hepsi tanıdıktı.

“Çok özledim seni, safir gözlüm,” dedi Ardıl.

“Geç kaldım ama… sana bir sürprizim var. Gel, benimle.”

Bugün, altıncı yıldönümleriydi.

Ve Ardıl, Nare’ye evlenme teklifi etmeye kararlıydı.

Kendi elleriyle tasarladığı safir taşlı yüzük,

Nare’nin gözleri gibi parlıyordu.

Ve tam da aşklarının başladığı yerde…

Malabadi’nin taşlarında, aşk yeniden yazılıyordu.

“Narem… safir gözlüm, içimi ısıtan güneşim…

Süslü lafları beceremem bilirsin,

ama şunu bil:

Sen bu hayattaki en değerli varlığımsın.

Kıyametin ortasında sana âşık oldum.

İzin ver, ömrümü seninle tamamlayayım.

Evlen benimle, Nare.”

Nare’nin yanıtı, gözlerinden akan yaşlarla geldi:

“Evlenelim sevgilim…

Ömrümün geri kalan her günü seninle geçsin…”

Aşk, bazen kavganın tam ortasında doğar.

Ve en derin yaralar,

en büyük sevdaları saklar içinde.