Bölüm 49 : Mest Olunur Güzellik

Emir Kaan’dan...

Azra’nın görüntülü araması hâlâ açıktı, bana uzaktan “danışmanlık” yapıyordu. Alışveriş poşetleri yanımda yığılmış, göz kapaklarım ise her an pes etmeye hazırdı. İklim son elbiseyi denemek için kabine girdiğinde başımı koltuk başlığına yasladım, bir iç çekerek.

“Ağabey, uyuma sakın! O kız o kadar özeniyor,” dedi Azra, ekrandan bana dik dik bakarak.

“Hepsinde güzel oluyor ki… neyini beğenmiyorsunuz anlamıyorum,” dedim, gözlerimi hafifçe devirip. Gerçekten de İklim’in kötü görünebileceği bir ihtimal aklıma bile gelmiyordu.

“Hadi ama ağabey. Biraz kafa ver ya! Sen bana bile yardımcı oluyordun eskiden… Sen bu değilsin.”

Gülümsedim, ama yarı uykulu yarı bitik bir gülümsemeydi bu.

“Azra, mesele yardımcı olmak değil… O zaten hangi elbiseyi giyse benim gözümde dünyanın en güzeli. Yani seçtiği şeyin adını bile bilmesem olur. Bana göre hep güzelsiniz güzelim...”

“Ağabey! Kızın özel günü, biraz dikkate al ya,” dedi Azra, ekrandan bana çatık kaşlarla bakarak.

“İyi ki kadın değilim,” dedim, yarı esneyerek. “Bir takım elbise çekip kurtulacağım ben. Sizde saç, makyaj, aksesuar derken kıyamet kopuyor.”

“Ağabey! Kendini ver şu ana.”

“Yorgunum güzelim.”

“Farkındayım… yoksa böyle odun değildin sen. Baran ağabey ile konuşuyor gibi hissediyorum sayende.”

“Off, Azra…” diye gözlerimi devirdim. Daha lafım bitmeden kabin perdesi aralandı ve İklim çıktı.

O an… tüm yorgunluğum, ağır göz kapaklarım, zihnimde dönen laflar… hepsi sustu. Gözlerim, istemsizce onda tutuklu kaldı. Zamana basmış gibi hissettim.

“Bu… olmuş mu?” dedi, sesi biraz çekingen, bakışlarıysa hafif merak dolu.

Cevap veremedim. Yutkundum, dudaklarım aralandı ama kelimeler yerine sadece derin bir nefes çıktı.

Üzerine giydiği elbise sanki onun için dikilmişti. Kumaşın her kıvrımı, tenine ve duruşuna uyum sağlıyordu. Gözlerimi ondan ayıramazken Azra’nın sesi araya girdi.

“Ağabey, ben de bakayım! Göstersene!”

İklim aynadan bana doğru döndü, ben de ekrandaki kamerayı ona çevirdim.

“Yengeee! Ay çok güzel olmuşsun!” dedi Azra, sesi heyecanla yükselmişti. “Fiziğine de oturmuş, maşallah ya!”

“Gerçekten mi?” dedi İklim, dudak kenarına hafif bir gülümseme yerleşirken.

“Yenge, gerçekten çok güzel olmuşsun! Ağabeyime kal geldi baksana, şu duru güzelliğine…”

“Ağabey, oradaysan sen de yorum yapsana! Ağaç oldu yengem!” diye homurdandı Azra, ekrandan sırıtarak.

“Buradayım…” dedim, ama sesim düşündüğümden çok daha kısık çıkmıştı. İç çektim derince...İçim içimi yemeye başlamıştı yine...

Nasıl yapacaksın Emir Kaan...Ona deli gibi tutulmuşken, nasıl diyeceksin ya mahşere kalırsa bu sevda diye...

İklim kaşlarını hafifçe kaldırıp bana baktı o an, sanki yüreğimi duyar gibi döndü.

“Emir… olmamış mı?”

Bakışlarımda, ne kadar zamandır bu hisleri taşıdığımı ele veren bir şey vardı. Gözlerimi kaçırmak istesem de, sanki ayaklarım yere çivilenmişti.

“Olmakla kalmamış bence…” dedim, dudaklarımın kenarı belli belirsiz kıvrılırken.

Ben cevap vermeden önce, İklim’in yanakları hafifçe kızardı. Ve o an anladım… Cümlemi tamamlamasam da, söylemek istediğim çoktan onun gözlerine ulaşmıştı. Ona mest olmuş halde bakarken ama asıl savaş içimdeydi.

“Yırtmaçlı bu ama… hani… sorun olur mu?” dedi, bakışlarını kaçırarak.

“Yenge, ne olacak sanki? Ağabeyim karışmaz ki öyle şeylere.” diye atıldı Azra, gülerek.

“Emir… çok mu fazla yırtmacı?” diye tekrar sordu İklim, bu defa biraz daha çekingen.

“Ağabey! Yorum yapsana!” dedi Azra sabırsızca.

“Neye?!” dedim, dalgınlığımı fark edip toparlanmaya çalışarak.

“Ya adamın aklını aldın Yenge… Az önce konuştuğumuzu bile duymamış.”

“Yırtmaçlı ya…” dedi İklim, tereddütle kumaşı elinde düzelterek.

“Dilerseniz yırtmaçsız bir modelimizi de gösterebiliriz.” diye araya girdi görevli kadın.

“Yenge, bence bunu al! Ağabey, artık dillenir misin?!” dedi Azra sabırsızca, ekrandan bana bakarak.

“İçine en çok sineni al bence de güzelim… Benlik hiçbir sorun yok. Önemli olan senin içinde rahat olman.” dedim, gözlerimi üzerinden ayıramadan.

“Yenge, bak! Ağabeyim de onay verdi. Bunu al!” diye üsteledi Azra.

“Bilemiyorum ki… Öteki elbiseyi de denesem mi?” dedi İklim, kararsızca aynaya bakarken.

“Aklında kalacağına dene istersen güzelim.” dedim, hafifçe gülümseyerek.

“Öyle yapayım o zaman…” diye mırıldandı, elbiseyi dikkatle toplayarak kabine girerken.

İklim tekrar kabine giderken başımı geriye, koltuğun sert sırtlığına yasladım.

Azra hemen atıldı:

“Ağabey, yorum yap kıza. Niye bekliyorsun?”

“Kal geldi… ne yapayım?!” dedim, hafif gülerek ama sesimdeki dalgınlığı gizleyemeyerek.

“Ağabey ya!” diye güldü Azra, ekranın diğer ucundan.

Kamerayı arka kameraya çevirdim, o sırada başıma giren zonklama dalgası yüzümü buruşturdu. İçimde kötü bir his vardı… Ve ne olacağını hissetmem uzun sürmedi. Burnumdan süzülen o sıcak akışı fark ettiğim an, cebimdeki peçeteye uzandım.

Peçeteyi burnuma bastırdığımda kırmızı lekeler hemen yayıldı. Kamerayı sehpanın üzerine bırakıp sabitledim ki Azra fark etmesin.

“Ağabey, bir şey mi oldu?!” dedi, sesi endişeyle yükselerek.

“Yok güzelim… lavaboya gidip geleceğim ben.” dedim, sesimi olabildiğince normal tutmaya çalışarak.

Görevli kadına döndüm. “Lavabo ne taraftaydı?”

“Hemen sağda efendim.”

“Teşekkür ederim.” dedim, burnumu ve yarım peçeteyi elimle kapatarak, kanı gizlemeye çalışarak adımlarımı hızlandırdım.

Lavaboya girer girmez kapıyı kapattım, burnuma tampon yaptım. Parmaklarım hafif titriyordu. Cebimdeki ilaca uzandım, hapı su olmadan, zorla yuttum. Sırtımı soğuk fayanslı duvara yasladım… Onun yanında, sanki hiçbir şeyim yokmuş gibi davranmak zorundaydım.

Kapının dışından sesi geldi:

“Emir… iyi misin? Uzun kaldın?”

“Midem bulandı da güzelim… Çıkıyorum şimdi.” dedim, derin bir nefes alıp aynada yüzümdeki solgunluğu silmeye çalışarak.

Ona belli etmemek için sifona rastgele bastım, sonra musluğu açıp ellerimi ve yüzümü yıkamaya başladım. Soğuk suyun teması başımı biraz toparladı. Aynada kendime baktığımda, şükür ki fazla belli olmuyordu… sadece biraz solgundum. Derin bir nefes aldım. Peçeteyle yüzümü ve ellerimi kuruladım, nefesimi düzene sokmaya çalıştım.

Dışarı çıktığımda, kapının hemen önünde İklim vardı. Kaşları endişeyle çatılmıştı.

“Emir, iyi misin?”

“Midem bulandı da güzelim… gastritim herhalde yokluyor.” dedim, sesimin titrememesine özen göstererek.

Hemen, o kendine has şefkatiyle, “Eve gidince sana çorba yapayım,” dedi.

“İlaç alırım güzelim… de, sen niye denemedin?”

“Denedim ben… Azra da baktı… ama başka yerden bakarız, olmaz mı?” dedi, bakışlarını hafifçe kaçırarak.

“Niye güzelim? Hem ben görmedim…”

“Eve gitsek… bu günlük bu kadar yeter bence…”

“Canım ama—”

“Emir, lütfen…” dedi bu defa daha yumuşak ama kesin bir ses tonuyla. O an anladım; yorgunluğu belki de bana değil, kendi içinde sakladığı şeylerdendi.

“Tamam, hadi…” dememle İklim gülümseyerek eşyalarımızı toplamaya yöneldi. Ben de ona yardım ederken bir yandan telefonumu çıkarıp Azra’ya mesaj attım.

"Ne oldu da vazgeçti İklim?"

Hemen yanıt geldi:

"Ağabey, son denediği elbiseyi çok sevdi… üstüne de çok güzel oturmuş. Saten kumaş ama pahalı diye vazgeçti."

Tam yanıt yazacakken Azra bir fotoğraf göndermişti; İklim adeta bir su perisi gibi görünüyordu.

" SS aldım ağabey… atıyorum sana. Al onu, mutlaka içinde kalmasın. Çok sıkışırsan bursumdan yollarım."

"Hallederim canım" yazıp, çıktım...

Telefonu cebime koyarken İklim’e döndüm.

Telefonu cebime koyarken İklim’e döndüm. Işığın yüzüne vurduğu an, gözlerinin içindeki minik parıltı dikkatimi çekti.

“Güzelim…”

“Efendim?” dedi, başını kaldırıp yüzüme bakarken. İşte şimdi oyun zamanıydı… Yavaşça yüzüne yaklaştım, elimle çenesini nazikçe tuttum.

“Bir tanem, senin… makyajın mı akmış?” dedim, gözlerimi kısarak yüzünü incelerken.

Gözleri bir anlığına büyüdü, dudaklarının köşesi titredi.

“Ciddi misin?”

“Ciddiyim. İstersen bir düzelt, öyle çıkalım. Daha yürüyeceğiz, hatırlatırım,” dedim, sesi hafifçe eğlenceli ama koruyucu bir tonda.

“Çok mu kötü?”

“Yaaaani… bilemedim,” dedim, dudaklarımın kenarında beliren hafif gülümsemeyle.

İklim başını sallayıp lavaboya yöneldi; adımlarının tıkırtısı mağazanın sakin uğultusu arasında kayboldu. Arkasında bıraktığım boşluk, bir yandan içimde hafif bir huzur, diğer yandan tatlı bir endişe yaratıyordu.

Ben de doğruca kasaya yürüdüm; raflardan yansıyan ışıklar ve renkli paketler arasında dikkatimi topladım.

“Hanımefendi, eşimin en son denediği iki elbiseyi paketler misiniz?”

“Tabii ki. Kart mı, nakit mi olacak beyefendi?”

“Kartla. Ama eşimi bıraktıktan sonra gelip alsam olur mu? Sürpriz yapmak istiyorum.”

Kadın gülümseyerek başını salladı. “Tabii ki…”

Kasadan uzaklaşırken kendi kendime fısıldadım; sesim neredeyse sadece içimde yankılandı:

“İçinde kalmayacak, güzelim… merak etme.”

Adımlarım yavaşladı, her nefesimde onun o kısa anlık telaşı ve titrek gülümsemesi zihnimde yankılandı. Bu küçük sürpriz, günün telaşına rağmen değerdi o gülüşünü görmeye...

☆☆☆☆

OYLAMA 25 IN ALTINA DÜŞMESİN , YORUM AZ BOLCA YORUM ATIN. ANNEM AMELİYAT OLDU. ONDAN DÜZENLENMEYEN BÖLÜMLERDEN ATABILIRIM YARIN YA DA BU GÜN...

gelecek bölüm spoiler:

Ayrıca iki gün ya oldu ya olmadı kitabı hemen takipten çıkanlar var. Onlara da diyecek sözüm yok yani... Ne diyeyim, onca okunmaya yorum az, oy az , takip az...kitap hak ettiği değeri görmüyor. İlerde ben bu kitabı bastırmak istiyorum. Yayın kitabın adını en azından hani, hesaplarımdan ben de paylaşıyorum kitaplarıma yapılan editleri...