"Kızdım değil mi? Hanım hanımcık olmalı, her denileni yapmalı, büyüğüne saygılı ol, namusunu koru, kırıtmadan yürü. Taciz ettilerse seni sendedir bu suçun yükü. Kirlisin artık...sen...sen..." Kriz geçiriyordu. Koskoca ihtişamlı salonun soğuk köşesinde dizlerini kendine çekmiş, bir fazlalık gibi ağlıyordu. Böyle büyütülmüştü, baskılanmıştı, yaraları pek çok kez deşilmiş, kapatılmaya çalışılmamıştı. Çünkü o bir kadındı. Daha küçük yaşta kapanmak istemiyorum dediği için dayak yemesi normaldi. Genç yaşlarda birine aşık olduğu için saatlerce dövülüp odaya kapatılabilirdi fakat ertesi gün ailesi onu kendinden yaşça büyük bir adamla evlendirebilirdi. Bu türk halkının kadına aşıladığı en büyük kandı. Çağla...yıllar önce yaralarını açan babası düzeldi sanmıştı. Özel kuvvet askeri de olsa...kızım kelimesine inanmıştı. Kim bilir? Ufak bir sevgiye ihtiyacı vardı belki. Askeriyeden çıkmayı istememesi bunun içindi. Düşüncelerini duygularını bir kenara atıp uğruna savaştığı hedefi için çabalamak...Babasını görür görmez içindeki kız çocuğunun neşelenmesi gerekmiyor muydu? Küçük Çağla korkmuştu. Titreyip, kaçmaya çalışmıştı fakat Kıdemli Üsteğmen Çağla Saraç, her zaman hayalini kurduğu baba sevgisini bulduğunu sanarken sırtından bıçaklanmıştı. Bunca yarayı, göz yaşını silip, kapatıp öpecek birisi var mıydı? Çağla için yoktu...yok sanıyordu. Lakin o her ağladığında üzerine gölgesi düşen Yüzbaşı Kutay Çakır`ı fark etmesi uzun sürmemişti.