Yalnız

Başkaları gibi değildim çocukluktan beri,

Görmedim başkalarının gördüğü gibi-

Ortak bir pınardan almadım tutkularımı,

Aynı kaynaktan almadım kederimi.

Uyandıramadım yüreğimi sevince aynı seste

Ve sevdiğim her şeyi yalnız sevdim.

Sonra çocukluğumda kasırgalı

Bir yaşamın şafağında iyinin ve

Kötünün her türlü derinliğinden

Çekildi hala bağlayan gizem beni.

Selden ya da kaynaktan-

Kızıl uçurumundan dağın,

Güneş'ten, ağustosun altın rengiyle

Çevremde dönen

-Gökteki şimşekten uçarak

Beni geçerken-

Gök gürültüsünden, fırtınadan

Ve o buluttan-

Maviyken göğün kalan kısmı-

Gözümde bir şeytanın şekline giren.

~Edgar Allan Poe

Küçük bir çocukken bu şiirin beni büyülediğini hatırlıyorum. Elime kalem alıp bir şeyler yazmam da tam o zamanlara denk geliyor. Benden iki yüzyıl önce yaşayıp benimle aynı hisleri paylaşmasına şaşıyor çocuk kalbim ve önünde şapka çıkarıyorum şairin. 'Neden yazıyorum' sorusuna cevap bulmaya çalışıyorum. 'Hobi işte' deyip geçmek istiyorum ki bunu yaptığım zamanlar oluyor. Bu iki kelime beni ikna etmiyor. Her yalnız kaldığımda kafamın içine dönüyor gözlerim, orada hiçbir zaman tek başıma değilim.

Şimdi kafamın içinde kendi başına bıraktığım bu adam, belki bu çocuk benden bazı cevaplar istiyor. En azından kafasının içinde yalnız olmamasını umuyorum. Sevmediğim tüm özelliklerimi ona yükleyip kaçtığımı anlıyorum yeni yeni. Şaşıyor çocuk kalbim. Hayır hayır, acıyor çocuk kalmak isteyen kalbim.

Bir çift siyah kısık göz beni izliyor. Aklımdan geçenleri okumasını istiyorum, bunları dile dökemeyeceğim biliyorum.

Rodos. Hayatım boyunca mükemmel olmak isterken kaçtığım tüm kötü huyların adı. Önüme bir ayna olarak çıkıyor, onda kendimi görüyorum. Önüme bir taş olarak çıkıyor, takılıp düşüyorum.