6. Bölüm

Bütün vücudum uyumuş bir sekilde gözlerimi açtım. Etrafima bakinca küçük bir hastane odasında olduğumu fark ettim. Ne olmuştu?

Hicbirsey hatirlamiyordum. Basimda bir tek Murat vardı, o ise dalgın bir şekilde camdan disarisini izliyordu. Aglamismiydi o ? Gozleri kan çanağına dönmüş,saçı dağılmıştı. Ne olmusdu bu kadar.

Murat kafasini bana dogru çevirince uyandigimi yeni fark etmişti. Neden yanimda bir tek Murat vardı, Ailem neden yanimda degildi? Üstelik Murat neden bu kadar üzgündü?

Neler oldugunu anlamak için düşünmeye başladım. Murat benimle konusmaya calisiyordu. Benden cevap alamayınca doktoru çağırmaya çıktı.

Anılar zihnime yavaş yavaş gelmeye başlayınca bir kere daha yıkıldım. Burada olmamın sebebi kriz geçirmemdi. Kriz gecirme sebebimi hatirlayinca tekrar bir kriz geçirmek üzereydim. Ailem ölmüsdu benim, hemde gözlerimin önünde. Oğuz'un o hali tekrar aklıma gelince gözyaşlarımı tutamadım, ağlamaya başladım, titriyordum.

Murat doktorla birlikte içeri girdi. Doktor bir krizin eşiğinde oldugumu fark edince hızlica yanima gelip bir koluma bağlı olan seruma bir ilaç ekledi. Vücudum istegim dışında uyuşarak uykuya teslim olurken ruhum acı çekiyodu. Beynimin ici sorularla doluydu ben ise hiçbirine bir sebeb bulamıyordum.

Araba neden o kadar hızlıydı? Babam asla o kadar yüksek bir hız yapmazdı sokak arasında, üstüne üstlük sokak arasinda o kadar buyuk aracın olması saçmalıktı. Tırların o sokağı tercih etmedigini bir kaç sokak altindaki asfalt yolu kullandigini saniyordum.Arabanin frenlerindemi bir sıkıntı vardi? Yada babamın son çıktığı görevle ilgilide olabilirdi boşuna kapımızın önüne kadar polis getirmezdi bir sorun olmasa

Kalbim ise acıyla doluydu bense acımı dindirecek bir liman ariyordum. Bilincim kısa süre icinde kapanarak beni karanlığa hapsetti.

İKİ GÜN SONRA

Şu iki üç günde hayatim o kadar değişmiştiki ben başıma gelenleri yeni yeni sindire biliyordum.

Hastaneden dün sabah ayrılmıştık.Yanimda amcam, babannem, dayım, teyzem ve dedem vardı.Murat ve digerleri akrabalar gelince evlerine dönmüştü.Ceneza işlemleri hallolmuşdu 3 4 saat önce gömmüştük onları.

Gömülenler sanki benim ailem değilmiş gibi hissizdim gozumden akan yaşlar durmuyordu fakat beynim olanlari idrak edemiyor işlevini yitirmiş gibiydi.

Cenazeleri İstanbul'dan Eskişehir'e yani babamın memleketine getirmiş, oraya defnetmistik.

Şimdi ise Eskişehir'deki babannemin evinde benim kimde kalacağım konuşuluyordu. Ben ise hiçbir şey konuşmuyor, karismiyordum. Dilim hâlâ lal gibiydi, konusmak istemiyor konussam bile dudaklarimin arasindan tek kelime çıkacağını zannetmiyordum. Bunun için uğraşmıyordumda

Halam ve dayım karışmıyor ve istemediklerini açıkça belli ediyorlardi. İstemeleri gibi bir zorunluluklari da yoktu zaten herkesin bir düzeni vardı kimse benimle ugrasmak zorunda değildi. Bir kez daha anladım anne babasizligin ne kadar zor olduğunu şu iki günde o kadar yalnızdım ki , bu yalnızlık bedenen birilerinin yanimda olmasi degil ruhsal bir yalnızlıktı daha çok. İki gündür nereyedeyse hiç konuşmamıştim bunu ise gelen akrabalar degil arkadaslarim fark etmisdi . Fakat onlarında elindem hicbirsey gelmiyordu kendimi dış dünyaya o kadar kapatmıştım ki kimde kalacağım, gelecegim veya hayatım hiç umrumda degildi.Sanki ruhum o aracın içinde ailemle can vermiş gibiydi.

Dedem beni yanına almak istiyordu fakat yaşlılığı nedeniyle bana bakamayacağını düşünüyor ve bu sorumlulugu almaya çekiniyordu. Dedem ananemin vefatindan sonra değişmişti eskisi gibi değildi, eşinin vefatının üzerine kizinin ve torununun vefatida eklenince acısı kat kat artmıştı

Amcam ve babannem tartışıyorlar di ikisininde imkanlari elverisliydi ve ikiside beni yanina almak istiyordu.

En sonunda akıllarına benim fikrimi sormak gelince bana sordular ben ise babannemi seçmiştim. Nedeni babannemi daha cok sevmek veya amcami sevmemek falan degildi. Amcam İstanbul'da yaşıyordu, babannem ise Eskişehir'de . Eğer İstanbul'a dönersem istedigim zaman ailemin yanina mezarliga gelemezdim. Ayrıca o şehir bana acıdan baska bişey hissetirmiyordu. O şehirdeki güzel anıları bozmak istemiyordum o şehir sanki benden herseyimi almamis gibi.

Benim tercihim üzerine babannemde kaliyordum. İstanbul'daki eşyalarımı amcamin eşi yani yengem toplamıştı benim için. O nedenle tekrar İstanbula dönmeme gerek yoktu.

Herkes çok üzgündü, herşey o kadar hızlı oluyordu ki kimse olaylara yetisemiyordu şu iki günün hiçbir anı aklimda kalmiyordu fakat o gün beynimden asla cikmioyr her an beynimde tekrarlaniyordu.

Arkadaşlar ben telefon degistiriyorum o yuzden atmak istedim silinir diye korktum. Bolum burada bitmiyor ama yazma imkanim yok şuanda zaten kac aydirda atmiyorum okuyan kalmamıştır ama ben birşeyler yazabilen biri degilim sadece kafam cok dolu oldugunda bunla ugrasarak rahatlamaya çalışıyorum o kadar. Birde kitaba yaz tatiline kadar yani hazirana kadar bölüm gelmicek bosuna beklemeyin severek okuyan varmidir bilmiyorum ama varsada üzgünüm derslerime odaklanmam lazim 🤧