17. Bölüm

Yılların Sırrı – 17. Bölüm

(CAMIN ARDINDA KALAN AŞK )

“En karanlık anlarda bile umudunu kaybetme… çünkü bazen en ağır acılar, en saf bağları doğurur.”

Ameliyathanenin ışıkları sönmüş, saatler süren mücadele bitmişti. Damla’nın elleri hâlâ titriyordu. Yaman yaşıyordu. Şimdilik.

“Durumu kritik,” dedi Damla. “Karnının altından aldığı kurşun organlara ciddi zarar verdi. Yoğun bakıma aldık. İlk 48 saat… ölümle yaşamın çizgisi.”

O anda Dora'nın bedeni kilitlendi. Nefes almak zorlaştı. “Ya onu kaybedersem…?” dedi fısıltıyla. Ama sonra o fısıltı çığlığa döndü. Boran onu zor tuttu.

“Ben hiçbir şey söyleyemedim ona! Kal demedim, sevdiğimi bile söylemedim!”

O gece üçü de aynı kapının önünde, aynı karanlığa tutundu. Zaman yoktu artık. Sadece Yaman'ın yaşayıp yaşamayacağına kilitlenmiş gözler…

Üç gün sonra

Yoğun bakım kapısında sessiz bekleyiş hâlâ devam ediyordu. Derken bir hemşire geldi. Gözleri umut taşıyordu:

“Komser Yaman’ın bilinci açılmaya başladı. Dora Hanım’ı görmek istedi.”

Dora’nın kalbi bir an durdu sanki. Elleriyle duvara tutundu. Sonra adım adım yoğun bakımın camına kadar ilerledi.

Yaman, makinelerle çevriliydi. Ama gözleri açıktı. Ve... onu görüyordu.

Dora, cama yaklaştı. Gözyaşları yanağından süzülürken fısıldadı:

“Ben geldim… Gitmedim Yaman. Bu kez kalacağım. Sende gitme yaman

Çünkü… seni seviyorum.”

Yaman’ın gözünden bir damla yaş aktı. Dora''ya bakıp gülümsedi ama Kalp monitörü bir an hızlandı.

Bip...

Ses yavaşladı. Dora’nın yüzü birden dondu.

Bip... bip...

Sonra...

Biiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiip.

Kalp durmuştu.

“YAMAN!!!”

Dora bir çığlıkla cama vurdu. “Hayır hayır hayır!”

Kapı kapanırken doktorlar içeri girdi. “Kod kırmızı!”

Dora, kapıya koştu. Girmeye çalıştı. Boran kolundan tuttu.

“Yapma Dora, girme, bekle!”

“Bırak beni! Onu kaybedemem! O benim her şeyim!!!”

Camdan içeri görmek istiyor ama görüntüler buğulanıyordu. Hemşireler, doktorlar,telaş sesleri… Ve bir anda Dora’nın ayakları yerden kesildi.

Sesi titrek, nefesi düzensizdi.

“Yaman... ne olur...”bırakma beni...

Gözleri karardı.

Dora yere yığıldı. Bayılmıştı.

Hastanenin loş koridoru sessizdi.

Ve o an…doğa'nın cebindeki telefona bir mesaj geldi.

Sadece iki satır

“Bazen bir kalp, doğru kişiye atmaya başladığında… durdurmak gerekir.”

— Sır

Sır sessizken… ölüm daha gürültülüdür.

BÖLÜM SONU.