Hey efsun, duyuyor musun beni." Kulağıma bugüne kadar duyduğum en güzel ses geliyordu, onun sesi. Duyduğum o güzel sesi ile aklımda ki düşüncelerden sıyrıldım. Ve onun bir okyanus kadar mavi gözlerine dalıp giderken yeniden konuşmaya başladı. "Beni duyamayacak kadar hangi düşüncelere daldın gittin, neyi bu kadar düşünüyorsun." Seni, sadece seni diyemedim... Efsun küçüklüğünden beri platonik olduğu adama bir türlü açılamaz, ailesi ile ani bir kararla taşınırlar. Fakat yıllar sonra tekrardan eski mahallesine gelmek zorunda kalır. Onları birleştiren kader midir? Yoksa sevgi midir? Peki efsun artık kalbinde taşıyamadığı aşkı ile ne yapacaktır? Buna direnip eskisi gibi onu uzaktan mı sevecektir yoksa Korkusuzca karşısına çıkıp kalbindeki aşkı mı itiraf edecektir...