"MEZARLIKTA BİR YÜZ"

Gazel her zamanki gibi yine aynı yerde buldu kendini en güvende yerde ablasının yanında “dün akşam yemekte annem brokoli yapmış” gazel hafifçe kıkırdadı diyar abisinin o ağacı yerken ki halleri aklına gelince gülme geliyordu “ bu sefer diyar abime kitledim tabağımı diğer yanımda koray abim vardı ona bulaşamazdım hatırlıyor musun bir keresinde ona söylemiştim oda senin için sağlıklı bir yiyecek benimkileri de ye diyerek tabağıma doldurmuştu o kadar brokoliyi ben daha olayı idrak edemeden kalkmıştı annem ve babama söyleyerek masadan rüzgar bizim halimize bakıp gülmüştü”

gazel bu anıyı anlatırken yaşlar çoktan hücum etmişti gözlerinden ablasını çok özlüyordu erken gitmişti diyar abisi ne durumdaydı acaba ikizini canını kaybetmişti oda “ diyar abimi merak etme ablam ben ona iyi bakıyorum”

Ablama bunları anlatırken ikisinin halleri anıları geldi aklıma hepsinde mutluluk vardı diyar ve duru ikizler her anları harikaydı kısmen yaniiii

Ablası ile dertleşmeye devam etti gazel saatler nasıl geçti anlamadı

Karandan

Karan iş çıkışı yolunun üzerinde olan mezarlığa uğradı

yanında her yıl çiçek bıraktığı bir taş vardı: “ gazel” yazılı küçük bir taş.

üçüz kardeşlerinden biri küçük yaşta kaçırılmış yıllar önce ölmüş kabul edilmişti paramparça o bedeni önlerine atmışlardı ailesinin o bedeni gördüğündeki tepkilerini dün gibi hatırlıyordu

toprağın altında beden değil hasret gömülüydü

Bir yandan çiçekleri bırakırken birkaç metre ötesinden mezarın mermerine oturmuş konuşan genç kız dikkatini çekti

Yüzünde bir şey vardı… tanıdık. Acı dolu ama güçlü

İstemsizce genç kıza yaklaştı tanıdık bir sima aradı sanki kızda

kız dönüp göz göze deldiklerinde neye uğradığını şaşırdı

“Bu… olamaz…bu gazele benziyor”

bu gururun bahsettiği kızdı

Kız karanı fark etmemişti kız kalkıp yürüdü. Karan onun arkasından bir süre takip etti, rahatsız etmeden. Kızın çantasındaki kimlik kartı dikkatini çekti gazel tormis

soyadı farklıydı ama adı aynıydı. Ve… yaşlarıda uyuyordu.

o an gözleri doldu

“Bu bizim Gazel mi?..yoksa sadece tesadüf mü?”

Ama yüreği cevap vermişti çoktan

karan eve geldiğinde heyecandan elleri titriyordu. Abilerine kardeşlerine annesine ve babasına seslendi

sesi çatallandı:

Karanın sesine herkes salona toplandı annesi endişe ile hemen ayağı kalktı "oğlum ne oluyor" yeşim hanım karandan bir cevap alamayınca daha da endişeleniyordu tam bir şey daha diyecekken baran ondan önce davrandı "siktirtme belanı karan ne oluyor" yeşim hanım direk barana döndü baran bunu fark edince "daha sonra anne dedi." yeşim hanım daha sonra icabına bakarım diyerek karana döndü

"mezarlıkta...bugün...onu gördüm" herkes anlamsızca karana bakıyordu kimi görmüştü "kimi gördün abi" herkesin sesi olmuştu rüzgar "gururun bahsettiği kızı o..." nefesini toparladı karan böyle devam ederse barının elinden kimse alamayacaktı onu gevelemeyi artık bırakmalıydı.

"gazel yaşıyor. gördüm onu o yaşıyor benzerlik olamaz bu" karanın sözlerinden sonra herkese donmuştu baran ayağa fırladı " ne dedin sen?" rüzgar gözlerini kıstı "emin misin" hiç kimse umutlanmak istemiyordu idil hanım karanın sözlerinden sonra ne yapacağını şaşırdı gözleri çoktan dolmuştu aren annesinin bu durumunu fark etti yanına yaklaştı "gel anne oturalım kötü görünüyorsun" annesini oturduktan sonra abisine yaklaştı "abi eğer öyle bir şey yoksa sonu kötü olur ben size bir gariplik var dediğimde inanmıyordunuz!" karan kardeşini umursamadan annesine yaklaştı "annem sana onu getireceğim tamam mı" idil hanım daha bir şey demeden abilerine ve kardeşlerine döndü

"üçüzlerle aynı yaşta. aynı gözler ,aynı yüz...adı bile o. onu gördüm. yaşıyor. eminim. " bu sözlerle herkes sustu...