⁺˚⋆｡°✩₊✩°｡⋆˚⁺

Uygulamaya ilk girdiğim gün, pano mesajlarına bile dikkat etmemiştim. Bu platforma bir hayalle girmiştim; bir amacım vardı. Ancak bu amacın önüne geçen şeyler, bazı kitaplar ve panolar oldu.

Platforma adım atar atmaz, ilk işim kurgumu tasarlamak oldu. Aslında bu sürecin öncesinde, bir yıl boyunca kendimi bu kurgu için geliştirmeye çalışmıştım.

Sonra panolar dikkatimi çekti. Ben de bir tane kullandım. "Kitabımı eleştirir misiniz?" gibi bir panoydu bu. Şu an kurgularına hayran olduğum birkaç yazar eleştirmişti kitabımı.

İlk kez kitabım bu kadar ilgi (8 görüntülenme…) görmüştü. Sevinmiştim. Emeğimin karşılığını aldığımı düşünmüştüm.

Uygulamayı daha sık kullanmaya başladım. Kurgumun her satırını analiz ettim; okununca emek verildiği anlaşılsın istedim.

Birkaç kez daha paylaştım panolarda. Kitabım belirli bir görüntülenme sayısına ulaşmıştı.

İlgim panolara kaydı. Kitaplarından bahsedenlerin görüntülenmeleri azdı; ama sohbet panoları… Bazıları 100’den fazla yorum alıyordu.

Bu durum canımı sıkmaya başladı. Alakasız panoları uyarmaya başladım.

Artık tek amacım kitap yazmak değildi; diğer yazarlara da destek vermekti.

Açık sözlü davrandım. “Kavga istemiyorum…” demedim. Hak edene, hak ettiği gibi yaklaştım.

Kimi, panosunda beni arkadaşlarına şikâyet etti; kimi “Olay var!” diye panolar açıp üstüme üşüştü. Ne küfürler yedim… Alakasız konulara edilen alakasız küfürler her zaman güldürmüştür beni.

Bazıları beni engelledi, bazıları yorumumu sildi; kimisi ise yorum attığım panoyu kaldırıp aynı başlık ve içerikle yenisini paylaştı.

Hatta, bu uygulamada 13 yaşında olduğumu bilen kişilerden “fahişe” damgası bile yedim. Koyar mıydı bunlar?7

Tartıştım. “Öf, yeter artık, konuyu kapat!” yazmadım hiçbir panoya. Tartıştığım kişilerin yaşlarını da konuya katmadım. Bazılarının aksine…

Kurgusu bu panodan bile kısa olan, çocuk masalı gibi kuzenine âşık olan karakterlerin hikâyelerini eleştirdim. Karşılık olarak “Senin kitabından daha çok görüntülenmiş en azından 🤣” gibi tepkiler aldım.

Fakat pes etmemin sebebi bunlar değildi. Pes etmemin sebebi, zihniyetlerinizdi. Kimi panoda dalgasına vurdum, kimi panoda görüş bildirdim, kimi panoda uyardım. Ama hiçbirinde “Haklısın.” diyen olmadı. Konuya daha dikkatli yaklaşıldığını da görmedim. Herkes bir savunma buldu. On satırdan dokuzu küfür olan yorumlardan başka bir savunma göremedim.

Çok mu onurlusun? Ben bile, beni uyaran birine “Haklısın.” demeyi tercih etmem belki. Çünkü karşımdaki birkaç özür kelimesi değil, konuya hassasiyet bekler.

Hatta, belirli kullanıcılara yönelik attığım panolarda ağlayan minik “boş panocularım” oldu. “Benden bahsediyorsan…” diye başlayıp küfürle biten yorumlar yazdılar genelde.

Sonra fark ettim ki bu panolara zaman ayırmaktan bölümlerimi yetiştiremiyorum. Sizin gibilerle ağız dalaşına girmektense bölümlerime odaklanmak en iyisi olur.

Üzgünüm, fark edilmemiş yazarlarım. Özür dilerim, emeğinin karşılığını bulamamış yazarlarım. Yine kitap okumaya, eleştirmeye devam edeceğim. Ama sadece hesabıma yazanlara.1

Boş panocular… Artık beni değerli yazarların panolarında ve elbette kitaplarında bulabilirsiniz. Pardon, unutmuşum… Siz oralara hiç uğramıyordunuz.5