Yağmurlu bir kış günüydü. Üzerimdeki kaban mıydı beni sıcak tutan yoksa içimi yakan öfkem mi bilinmez ama üşümüyordum.

Öfkeliydim çünkü bana yalan söylemişti.

Öfkeliydim. En çok da kendi aptallığıma öfkeliydim. Nasıl da rezil etmiştim kendimi? Nasıl da o ittikce yüzsüzce dibinde bitmiştim her seferinde. Yüzsüzlüğüm aşkımdan geliyordu, sevdamdan geliyordu.

Öylesine bir sevda değildi ki bendeki.

Koskoca 5 yılı devirmiştim gönlümdeki onunla.

Şimdi de hiç kazanamamış olduğum birini kaybedişimi izliyordum acıyla.