6.Bölüm

30 Aralık 1960

Elinde, küçük bir bebekle yetimhanenin önünde bekleyen bir adam, bebeğe sarılarak, küçük öpücükler bırakmaya başladı...

Yağmurdan ıslanmış kıyafetiyle, kapının önünde kızıyla vedalaşan bir adam...

Üzerindeki kadife takım elbisesinin cebinden, küçük bir kolye çıkararak, bebeğin boynuna taktı,

Küçük kız,elinden düşürdüğü, küçük ayıcık için ağlarken, babası düşürdüğü küçük ayıcığı cebine atarak, kızını son kez öptü...

Ve yetimhanenin önüne bırakarak, girdiği karanlık sokakta kayboldu...

***

20 Aralık 1970

Kapının sertçe kapatılmasıyla yerimde sıçradım.

Gelen kişiye baktığımda,sinirden gözü dönmüş,bir adet Tom'du,neler olduğunu soracağım sırada,

Tom: Sen söyledin değil mi!

Nova: Neyi Tom,ben kimseye hiç birşey söylemedim...

Yanıma gelerek kolumdan tuttu,ve gözlerimin içine derin derin bakarak;

Tom: Bayan Hope beni çağırıyor,ve sanıyorum ki ikizlerin böyle olmasının sebebini ben olarak görüyor,senden başka kimse bilmiyordu.

Nova: Tom, gerçekten ben hiç kimseye birşey söylemedim...

Tom,ona esen rüzgarın geldiği pencereyi,elini kaldırarak tek hareketiyle sertçe kapattı.

Sanırım, sinirlenince yaptığı şey,daha da artıyor ve daha güçlü oluyordu...

Sertçe kapanan, pencerinin sesiyle hafifçe irkildim

Tuttuğu kolumdan kaldırarak,

Tom: Eğer suçlunun ben olduğumu anlarlarsa,zorlanmadan boynunu kıracağımı bilmeni isterim,Clark.

Kafamı salladım.

Kapıyı açarak, sertçe kapattı.

Arkasında,huzursuzca yerinde kıpırdanan küçük bir kız çocuğu bıraktı...

***

Tom'un gözünden;

Kapıyı tıklatarak, içeri girdim.

Bayan Hope sinirli bir şekilde,beni bekliyordu.

Bayan Hope: Neden yaptığını sorabilir miyim Tom?

Tom: Neyi Efendim?

Eliyle masaya vurdu,

Bayan Hope: Anlamamazlıktan gelmeye çalışma Tom, ikizlerden bahsediyorum...

Tom: Benim onlarla hiçbir alakam yok, Efendim.

Bayan Hope: Senin ismini saydıklarını duydum,Tom.

Kahretsin.

Tom: Benim ismimi sayıkladıkları , Onlara bu kötülüğü benim yaptığım anlamına gelmiyor efendim.

Kanıt yok.

Bayan Hope düşünmeye başladı...

Clark söylememiş.

Bayan Hope tatmin olmamışcasına homurdanırken,eliyle kapıyı gösterdi

Bayan Hope: Unutma Tom,tek hatanda.

Kafa sallayarak odadan çıktım.

Beklediğimden kısa sürmüştü...

***

Nova'nın gözünden;

Tedirginlikle oturduğum, yataktan kalktım.

İlerleyerek kapıyı açtım,Tom hala gelmemişti,Umuyordum ki suçlu çıkmamıştı...

Koridorda ilerleyerek, Tom'un odasına vardım,

Kapıyı tıklattım,ses gelmedi.

Kapıyı açarak içeri girdim,Tom yatağında oturmuş, öylece duruyordu, içimdeki korkuyla yaklaşarak yanına oturdum

Nova: Tom?

Tom: Söylememişsin.

İçimdeki rahatlamayla derin bir nefes verdim.

Nova: Söylemiştim...

Tom: Şimdi, çık odamdan.

Gözlerimi devirdim,ve elimi uzattım

Nova: Sadece arkadaş olmak istiyorum,Marvolo.

Marvolo ismiyle seslendiğim için,hafif şaşırdı ama hemen tekrar,eski haline döndü

Zümrüt yeşili gözleri,elimde takılı kalmışken,

Nova: Bir kerelikde olsa elimi sıkamaz mısın,Marvolo...

Tom: sıkınca odamdan gidiceksin.

Heyecanla kafa salladım.

Elini uzatarak sıktı, gözlerime bakıyordu,elini sıkarken uzun tuttuğu için hemen elini geri çekti

Tom: Şimdi,git odamdan.

Nova: Arkadaş mıyız,Marvolo.

Tom kafasını kaldırarak, bıkkınlıkla kafasını salladı ve ardından;

Tom: Sadece ben istediğim zaman.

Nova: Neden sadece senin istediğin zaman?

Tom kafasını bana döndürerek,

Tom: Çünkü ben öyle istiyorum.

Nova: O zaman, istediğine Ulaşamayacaksın marvolo...

Yandan sırıtarak,odadan hızlıca çıktım.