•9•

DOKUZUNCU BÖLÜM ‘O KIZ’

…

Bir insan her zaman gülebilirdi, fakat her zaman mutlu olamazdı. Bunu yakın zamanda tecrübe etmemiştim. Doğurduğumdan beri hayatım mutsuzlukla tarif edilebilirdi.
Bir kere gülmüştüm, onun da solması kısa sürmüştü.

Hayat bana karşı oldukça soğuktu, gerçi hiçbir zaman soğuk değildi. Ben şanssız olduğum için bana soğuk geliyordu.

Çocukken nazlanacağım bir babam yoktu, yüzünü bile hatırlamıyordum. Annem de yoktu. İkisi bir kazada ölmüş meğersem. Annemin ölü bedeninden çıkarmışlar beni, az nefes alıyormuşum ama yine de uğraşıp hayatta tutmuşlar. Biri bile bu bebek büyüdüğünde ne yapacak dememiş. Kimse geleceği akıl etmemiş. O kız büyümüş ama işte, hep bir yanı eksik kalmış. Herkes okul çıkışı ailesine sarılırken o kız erken yaşta bugün nasıl ekmek yiyebilirim diye düşünürmüş. Ama hala hayata tutunmuş.

ve işte devlet üniversitesi kazanmak için it gibi çalışmam şu an hiçbir işe yaramıyordu. Şanssız hayatım hala rezalet şekilde ilerliyordu. Ölene denk devam edeceğini biliyordum.

…

Gözlerimi yorgunca kapattım ve geri açtım, yorgunum çünkü stresliydim. Normal hayatımdan kopup hiç bilmediğim bir yere gelmiştim ve bu hiç kolay değildi.

Demir ve adlarının çoğunu tekrardan unuttuğum arkadaşlarıyla beraber uzun süre masada durup ara sıra boş boş bakınıp daha sonra da bir anda konu ortaya atarak bir saate yakın süre geçti.

Daha önce uzun bir süre böyle bir ortamda kalmamıştım. Fazla arkadaş canlısı bir insan değildim ve güven problemlerim oldukça sıkıntılıydı. Ortaokul benim travma dönemlerim olmuştu, arkadaşlık kavramı ile aramdaki bağ kopmuş ve kimseye hayatım hakkında bilgi vermezdim. Arada sırada konuşurdum ve konuştuğum her saniye bir yalandan ibaret olurdu. Hani dizilerde zorbalananlar oluyordu ya o kişilerin zorbalanmamış haliydim ben. Yalnızdım ama insanlara göre dışa dönüklüğüm vardı. Gülüyordum, hemde oldukça fazla. Ama sorsan aslında gülmüyordum, benim için gülmek olumsuzluktur.

Gülerken mutlu olmazdım.

Hiçbir zamanda mutlu olmadım.

Doğuduğumdan beri hep mutsuzlukla mücadele ettim, bir sonuca ulaşamasamda ömrümün devamında da mutsuz olacağımı kavramış oldum.

Beni dalgınlığımdan hayata döndüren Demir oldu. Benim ismimi seslendiğinde ona döndüm. Bu bir refleksti. “Peki ya sen?” Den başka bir şey duymamıştım çünkü oldukça dalgındım. “Efendim?” Kelimeleri döküldü dudaklarımdan…

”peki ya sen… sen hangi şeyleri yapmaktan hoşlanırsın?”
güzel soru…

”ben…” ben neyden hoşlanırdım ki? Karşımdaki kişi neyden hoşlanırsa ona ayak uydururdum. “Ben… bilmem… yani… bilemiyorum, pek bir şeylerle uğraşmaya vaktim olmaz genellikle. Küçüklüğümden beri çalışıyorum, çalışmaktan hoşlanıyorum… yani sanırım?” Çok aptalca bir dakikaydı. Bir dakikada ne kadar aptalca kelime varsa birleştirmiştim. Ne kadar kötüydü ama…