25. Bölüm kesit

Sînemden dökülür mâhla birlikte mürekkebim.

Mest olmazsın belki… Âh edersin, belki gam.

Ya da belki keder — feryâd.

Ama yâd eder misin,

Bu şiâr olmayan, ama sînemde saklı kelimeleri?..

Demir’in geri çekilmesinden hemen sonra kapının çalınma sesi kulaklara ilişti. Asel korkuyla Demir’e bakarken o oldukça rahattı.

”Asel içerde misin?” Diyen Arsen’in sesini duyan Asel daha da tedirgin olurken Demir bu doktorun ne işi olduğunu düşünüyordu.

”Asel içeri geliyorum.” Diyen Arsen’in sesiyle Asel’in paniği artıyordu. “Demir…” diye fısıldamasıyla Demir derin bir nefes alarak açılacak olan kapıya sağ elinin avuç ini yaslayarak sertçe kapattı.

Arden ne olduğunu anlayamazken “Asel?” Diye tekrar seslenmişti.

Demir içinden sevgi sözcüklerini ona ilerletirken Asel’e doğru eğildi. Asel’in dolu mavilikleriyle derin bir iç çekerek gözlerini sıkıca yumdu. “Doktor hanım burada değil!”

Arden aldığı cevapla emin olamazken “Nerde olduğunu biliyor musun? Ayrıca senin orada ne işin var.”

Demir’in siniri giderek artarken kendisini tutmakta zorlanıyordu. “Yok dediysek yok doktor.”

Arden kaşlarını çatarak kapıyı açmak için tekrar denedi. Demir’in eli buna izin vermezken sabrı fazlasıyla taşıyordu. “Ya sabır.”

Arden “Doktorun odasına izin giremezsiniz beyfendi. Hemen çıkmazsanız sorumlusu ben olmam.” Dediğinde Demir’in sabrı buraya kadardı.

Kapıyı sertçe açtı. Kapıyı açmasıyla kapıya yaslı olan Arden dengesini zor sağladı. “Anlamıyor musun doktor! Yok dediysek yok neyin tantanası?”

Arden üstünü düzelterek içeri bakmaya çalıştı. Asel’in içeri girdiğine emindi. “İçer girerken gördüm onu. Nasıl burada olmaz?” Şüpheci bakışları Demir’deydi. “Ayrıca doktor değil Arden.” İsminin söylenmesini tercih ederdi.

Demir sabırla başını havaya kaldırıp indirdi. Arkasında gözükmeyen Asel ise tedirgindi. “Bak Arden misin, Arken misin neysen umrumda değilsin. Şimdi çık git sabrımı sınama.”

Arden karşısında gözü seğiren adama baktı. Içersi görünmek bir yana adamın gözlerini zor seçiyordu. “Tek başıma değil sizde gelin o halde. Sonuçta izinsiz burada duramazsınız.”

“Kardeşim sizi bana sayıyla mı gönderiyorlar. Git başımdan.” Diye söylendi. Arsen’e doğru bir adım atarak “Bak Arden doktor. Sabrım çok iyi değildir. Sen en iyisi git.”

Arden karşısındaki adamın sabrının sonunda olduğunu fark ederek geri çekildi. Kötü bir niyeti yoktu ona göre ama adamın siniri fazlaydı. Arkasını dönerek gidecekken ardından “Sevgilimiz olduğunda aynı şeyi mi çekeceğiz?” Diye söylenen adamı işitti.

Demir giden adamın ardından kapıyı kapattı. Tekrar Asel’e döndüğünde göz altındaki morluklar dikkatini çekti. Bu gecenin saatinde nasıl fark ettiği ise meçhuldü.

Birkaç adımda önüne geldi, titreyen sol elini sevdasının göz altlarına tedirgince gezdirdi. “Yorgun musun?” Sessiz kalan sevdasından cevap beklemeden “Yorgunsun…” gözleri usulca kapanmış kadına baktı. “Bende yorgunum.” Fizikten değil, ruhen yorgundu.

Usulca çekti ellerini kadından. Elini uzattı, “Gel.” Diyerek tutu nazikçe.

Asel bir kez olsun kendini bırakmak istedi. Sakince takip etti Demir Ege’yi. Sedyenin önünde durduklarında “Otur hadi.” Diyen kalın ama bir o kadar nazik sesi dinledi.

Demir Asel’in oturmasıyla gözler bir yastık taradı. Böyle boynu ağrırdı. Doktor önlüğünün asılı olduğu askılığa giderek aldı. Yumuşak bir top haline getirerek sedyenin başına koydu. Hafif gülümeyele geri çekildi. Asel’e dönerek “Yat hadi.”

Asel’den aldığı karsız bakışlarla “Demir…” demesi üstüne onu nazikçe yatırdı. “Sadece dinlenmek istiyorum. Sen uyu ki dinlenmiş olabileyim.” Seni izlemek uyumadan dinlenmek gibi.

Asel bunun üzerine sesini çıkartmadı. Bu saate hasta pek olmayacağını düşünerek gözlerinin kapanmasına mani olmadı.

Demir üzerindeki asker hırkasını çıkartarak Asel’in üzerine örtü. Yakınlardaki sandalyeyi çekerek oturdu. “Şimdi sıra bende ha.” Alayla güldü kendine. Aptal adamın tekiydi.

Sarkan küçük eli kararsızlıkla tutu. Kapalı göz kapaklarına baktı kadının. İşte şimdi dinleniyordu.

🌺

Kesit sonu.

Bı kısımdan sonrası geçmişe giden küçük bir yer var :).

Ama ben en çok geçmişten sonrasını sevdim. Demir’in o hali…