8. Bölüm

ASYA ‘DAN

Caner... Ne kadar sevdim seni. Her şeyin bittiğini düşündüm, ama sonra seni bir kez daha hayal ettim ve her şey sanki yeniden başlamış gibi hissettirdi. O kadar güvenmiştim ki sana, o kadar inanmıştım ki… Şimdi, her şey bir yalan gibi. Ne hissettiğimi, ne düşündüğümü bile bilmiyorum. Bir yanda seni hala seviyorum, ama öte yandan seni, hiç tanımadığım bir yabancı gibi hissediyorum. Beni aldattığını öğrendiğimde içimden bir şey kırıldı. O kadar ağırdı ki, seni kaybetmiş olmamın yükü. Bana hep, sana ne kadar güvenmem gerektiğini söyledin, hep söyledin. Ama... seni gerçekten güvendim mi? Yoksa, kendi hayallerimi mi yaşadım?1

Ve sen... seninle geçirdiğim her güzel an, şimdi birer hayalet gibi. Gözlerimde, sesimde ve her düşüncemde... Yine de seni seviyorum. Seni seviyorum, ama her şey değişti. Her şeyin ardında bir karanlık varmış gibi hissediyorum. Hani derler ya, “Gerçekleri gördüğünde her şey bambaşka olur” diye... İşte ben de o gerçekleri gördüm. O kadar acı verici ki... Her şey ne kadar güzel olursa olsun, bir yalan ortaya çıkınca o güzellik yok oluyor. Bütün o anılar, seninle paylaştığım her şey, her gülüş, her dokunuş... şimdi sadece boş bir hatıra gibi.

Sesine aşıktım ben senin, seni görmeden, kokunu hissetmeden, sana dokununca ki huzurumdan önce, sesin benimleydi hep. Bu aşka dair olan tüm inancım sesinde saklıyken, dudaklarından dökülen ihanet, yine de silemedi sesini duyunca ki mutluluğumu. Güzelim dediğinde ki sesinin tınısıyla, içimde bir çocuk neşesi belirirdi. Şimdi onu aldın benden. En çokta bu yüzden kırgınım sana. Alıştığım, duymak için dakikaları kovaladığım huzurumu kopardın benden.

Bir yanda, seni hala seviyorum ama diğer yanda, içimde bir boşluk var. O boşluğu kimse dolduramaz. Seni affedemem. Nasıl affedebilirim ki? Bana duyduğun sevgiyi o kadar içten, o kadar derin hissettiğini düşündüm ki. Ama şimdi, her şeyin ne kadar boş olduğunu hissediyorum. Her şey yıkıldı. Hem seninle hem de kendimle savaşmak zorundayım. O kadar çok kaybettim ki. Hangi parçayı geri alabilirim ki? Seni kaybettim, ama kendimi kaybetmekten korkuyorum.

Saçmalıyorum. Şimdi çıkıp gel, affederim ben seni. Çok özlüyorum. Mesafelerin bizi yorması sebep oluyordu bu hatalara belki. Evet her şey boş geliyor, evet yıkıldım. Beraber aşamaz mıyız? Kendimle savaşmak her şeyden daha zor, diğer parçaları unut gitsin. Benim tek eksik parçam sensin. Sen gel tamamlanalım. Daha en güzel yıllarımızın başındayız, hatalarımızla da varız doğrularımızla da. Bu aşka bir ömür feda edilir, bir ömür heba edilmez. Gel ki tamamlanalım. Affetmeye hazırım.1