100. Bölüm | Yakışıklı Topçu

“bir daha karıma en ufak bir söz duyarsam önümde kim olursa olsun affetmem.” Dedi Can elimi tutup salondan çıkarken.

Yukarı odamıza çıkarken Can’ın sinirleri tepesindeydi. Odaya girer girmez üzerindeki gömleği çıkartıp bir kenara atarken eliyle alnını ovmaya başladı. Yanına yaklaşırken kollarımı beline sarıp çıplak omzuna bir öpücük kondurdum.

“sakin ol.” Dedim.

“neden bana hiçbir şey anlatmıyorsun Birce? Ben seni neden koruyamıyorum?” dedi kendi kendine konuşur gibi.

“daha demin olduğu gibi Can, sinirlerine hakim olman çok zor.” Dedim.

“bu durumda nasıl sakin kalabilirim?”

“derin bir nefes alıyorsun ve unutuyorsun.” Dedim başımı omzuna yaslarken. Ona sarılmayı bir saniye bırakmamıştım.

“unutamam… Yanında olmadığım her anı, sana sarf edilen ama bilmediğim her sözü…”

Ellerinden tutarken “yanındayım ya Can, bir daha hiç ayrılmayacağız da. Daha ne olsun?” dedim.

Saçlarıma öpücük kondurdu. “korkma artık, ben sakinim.” Diye fısıldadı.

“korkmuyorum.”

“titriyorsun ama.” dedi beni tek hamlede kucağına alırken.

Bebeği gibi kavrarken boynuna sarıldım. “üzerimizi değiştirelim. Sonra da yatalım. Erken kalkacağız.” Dedim.

“direkt giderken giyeceğin şeyleri giy, sabah oyalanmadan çıkarız hem de birkaç dakika daha fazla uyuruz.”

“senin bu uyku düşkünlüğünü ne yapacağız kocacığım?” dedim gülümserken.

“ben sana düşkünüm, uyku bahane.”

Yanağına uzanıp uzun bir öpücük bıraktıktan sonra geri çekildim. Gözlerini yavaşça açarken “bana bu dünyadaki cenneti yaşattığın için binlerce kez teşekkür etsem az.” Dedi.

Kıkırdarken başımı omzuna gömdüm. Bu adam benim kocamdı gerçekten ve birbirimize deli gibi aşık olmuştuk.

Hep birlikte geldiğimiz havaalanında Can’ı yakalayan birkaç kişi fotoğraf çektirirken biz de kendi halimizde takılıyorduk. Ben Can’ı biraz uzaktan izlerken ablam geldi yanıma.

“bu beni ilgilendirmez biliyorum ama dün gece salonda ne oldu?” diye sordu merakla. İkimiz de Can ve hayranlarına baktık.

“bir şey olmadı, Can olanları öğrendi, bir tur daha sinirlendi sonra da bundan sonra kimseden bir şey duymayacağım dedi. Odaya çıktık sonra. Sizden sonra çok da bir şey olmadı yani.” Dedim umursamazca.

“görümcen de baya harbiymiş.” Dediğinde birkaç saniye ablama baktım.

“birçok kişiden daha çok severim.” Dedim.

“farkındayım, yüzüme vurmana gerek yoktu ama sen yine de dikkatli ol.”

“ben bir şey demedim.”

“saf değilim, anlıyorum bazı şeyleri Birce.”

Sessiz kalmıştım dedikleriyle. Zaten ondan bahsettiğim açıktı.

“eniştem de topçu falan ama yakışıklı topçulardan.” Dedi gülerken.

“öyledir, maşallahı var kocamın.” Dedim gülümseyerek.

“dikkatli ol, etrafında çok kız var.”

“abla sen şu tavsiye verme işine ara mı versen? Kocama güven seviyem beni ilgilendiren bir şeydir. İyilik için söylüyor da olsan bunlar karı koca arasındaki meseleler.”

“rahatsız ettiğimin farkındayım ama benim yaptığım hataları yapma diyorum sana Birce.”

“ben sen değilim Begüm, benimle kendini asla karıştırma. Kocamla da bir başkasını. Kocamın benzersiz birisi olduğunu ben zaten biliyorum, bizim aramızda senin yaşadıkların gibi şeyler hiçbir zaman olmayacak.” Dedim ismiyle hitap ederken. Bazen ailen de olsa sınırlarını herkesin koruması gerekiyordu.

“böyle susmaya devam edersen benzersiz kocan bile sahip çıkamaz sana.”

“sen konuştun da ne değişti?” dediğimde aramızda sessizlik oldu. “o yüzden kimseyi kimseyle karıştırma ve karşılaştırma. Can ben konuştum veya sustum diye sinirlenmiyor farkındaysan, bana yapılan, söylenen şeyler yüzünden sinirleniyor. Konu ben değilim yani, kendi ailesinin karısına davranış biçimi.”

“nasıl biliyorsan öyle yap Birce ama sakın dönme, sakın.”

“hatırlatmak isterim, ben Can’la evlenmeden öncesinde de ailemden ayrı yaşıyordum.” Dedim.

Bir şey demeden annemlerin yanına geçerken uçağın anons edilmesiyle Can yanıma geldi. Elimi tutarken “fazla bekletmedim değil mi?” diye sordu.

“yoo, ablamla konuştuk.” Dedim.

“tamam, hadi gidelim. Kapılar açıldı.” Dediğinde birlikte ilerlemeye başladık.

Eve giriş yaptığımızda derin bir oh çekerken herkes bir anda benim evime giriş yapmıştı. Can’ın ailesi de dahil olmak üzere. Sorun yoktu ama yeterli odam da yoktu. Zaten yarın düğün vardı, kimseye yatak açmakla da uğraşamazdım. Yatak açacak yatağım da yoktu gerçi.

Herkes bir sessizlikte oturmuş kalmışken zilin çalmasıyla herkes birbiriyle bakıştı.

“ben bakayım.” Diyerek kalkarken Can da arkamdan geliyordu.

Kapıyı açtığımda karşımda kocaman karnıyla Ela ve Halim’i görmemle yüzümde güller açtı desem yeriydi.

“hoş geldiniz.” Dedim sıkıca Ela’ya sarılırken.

“hoş bulduk canım, asıl sen hoş geldin.” Dediğinde kıkırdayarak geri çekildim.

“abiye sarılmak yok mu?” dedi Halim bana yaklaşırken.

“olmaz olur mu? Benim en güzel abim.” Dedim sıkıca sarılırken.

“alınıyorum ama.” diye arkadan bir ses gelirken Umut’un da burada olduğunu o an fark etmiştim.

“sen en yakışıklısı.” Dedim göz kırparken.

Herkes kendi arasında gülmeye başlarken “hadi gelin içeri.” Dedim.

Hep birlikte salona geçtiğimizde kimse içerdeki kalabalığı beklemediği için önce şaşırsa da sonra sarılma faslı başlamıştı. Annem Ela’yı gördüğünde resmen ağlayacak noktaya gelirken Umut’u gördüğünde aşırı şaşırmıştı.

“sen küçücüktün en son.” Dedi annem Umut’u tanır tanımaz.

“Birce büyüdüğüne göre ben de büyüdüm Müge teyze.” Dedi Umut gülerken.

Annemin Umut’u bu kadar tanımasını beklemiyordum bile. Yani en fazla kaç kere görmüş olabilirdi ki? Diye geçirdim içimden.

Can’ın ailesi biraz olaya Fransız kalsalar da Umut’u az çok tanıdıklarından onunla merhabalaşıp Halim ve Ela ile de selamlaştılar. Bir sorun çıkmadan şu 2 günü atlatalım da başka bir şey istemiyordum ben.

“Can, yiyecek bir şeyler sipariş verelim geç olmadan.” Dedim.

“evet, unuttum ben onu.” Dedi telefonunu çıkartırken.

“bence bizim gidip almamız doğru olmaz mı? Bu kadar insan var.” Dedi Halim.

“evde bir şey hazırlarız, ne gerek var?” dedi Ayşe anne.

“Can’da da bende de hiçbir şey yok. Yarın gideceğimiz için evi boşalttım.” Dedim.

“şöyle yapalım mı? Bu akşam bize geçelim, bizde yiyelim. Ben her şeyi ayarlattım zaten.” Dedi Umut.

“kardeşim hiç gerek yoktu.” Dedi Can.

“olur mu öyle şey, itiraz kabul etmiyorum, herkes bizde bu akşam. Can, sadece bir masa daha taşımamız gerek. Bu yaştan sonra çocuk sofrasında oturmaya hazır değilim” Dediğinde herkes gülmeye başladı.

“onu Seyit’ten ayarlayalım, buradan oraya bir ton yol var.” Dedi Can.

“a bak o da olur. Zaten onları da davet etmiştim.” Dedi.

“tamam o zaman, herkes yavaştan odalarına geçip biraz dinlendikten sonra hazırlansın o zaman. Akşama bekliyorum.” Dedi Umut.

Herkesten olumlu sesler yükselirken “anne, sizin odalar yukarıda, onları bir göstereyim. Ela sen yukarı çıkabilecek misin?” diye sordum.

“biz salonda kalsak senin için sorun olur mu?” diye sordu.

“eğer rahat edeceksen benim için hiç sorun yok. Sen nasıl rahat olacaksan öyle ayarlayalım.” Dedim.

“o zaman burası iyi bana, bir daha yukarı in çık uğraşmıyayım.” Dedi.

“tamam canım.” Dedim gülümserken.

Can da Ayşe anneleri evine götürürken Umut’un da gittiğini görmemle “Umut sen iki dakika bekler misin?” dedim.

“tabi, bir sorun mu var?” dedi kaşları çatılırken. Bu çocuk hangi ara bu kadar ciddi olmuştu?

“hayır yok ama bekle, seninle konuşmak istediğim bir konu var.” Dedim.

“tamam, ben bahçede bekliyorum seni.” Dedi.

“tamam.” Dedim.

Annemlere hemen yukarıdaki odalarını gösterdikten sonra aşağıda Ela ve Halim için de bir şeyler indirmiştim.

“Halim eğer istersen yukarda bir boş oda daha var, sen orada da kalabilirsin.” Dedim.

“yok, ben karımla kalayım. Şimdi bir de sancıları olursa falan yanında olmak istiyorum.” Dedi.

Gözlerim dolmuştu. Hem çok ilgili bir eşti hem de çok ilgili bir baba olacaktı. Sevdiklerine değer vermesini bilen bir adamdı.

“hiç öyle dolu gözlerle bakma Umut’la ne konuşacaksan konuş, çocuk kapıda ağaç oldu.” Dediğinde hemen kendimi toparladım.

“unuttum ben onu.” Dedim hızlıca salondan çıkarken.

Vestiyerden arabamın anahtarını da alarak çıkarken bahçede Umut’un arabasına yaslanmış beni beklediğini gördüm.

Yanına yaklaşırken “kusura bakma, herkese yerlerini gösterdim de. Seninle de bir daha yüz yüze konuşma şansımız olur mu bilemedim, o yüzdenhemen konuşmak istedim.” dedim.

“önemli bir şey yok değil mi, sen iyisin? Can’la ilgili bir problem mi yoksa?” dedi.

“hayır hayır, öyle bir şey değil. Sadece bir teşekkür konuşması yapmak istedim seninle.” Dedim.

“ne teşekkürü Birce, ne gerek var?” dedi umursamazca.

“eğer bu kadar mutluysam ve Can’la evleniyorsam bu hep senin sayende oldu. O gece gelip bana sahip çıktığın için, evine kendin yerleşmek yerine bana verdiğin için sana ne kadar teşekkür etsem az. Buraya geldiğim günden beri de bir abi gibi hep arkamı kolladın, Halim’den bir farkın olmadı benim için. Bana bu kadar güzel hayatı yaşama fırsatı verdiğin için yüzlerce yıl minnettarlığımı dile getirsem yine az kalıyor. Hislerimi kelimelerle ifade edemiyorum ama her şey senin sayende oldu işte.” Dedim gözyaşlarımı tutamayıp akmalarına izin verirken.

“tamam sakin ol, Can ben ağlattım sanacak yoksa, teşekkür etmeye de gerek yok, ben bir abi olarak olması gerekeni yaptım. Küçük cadımız bütün güzelliklere değer çünkü. Öyle bir ortamda kalmana da daha fazla yaşamana müsaade edemezdim.” Dedi kollarının arasına alıp sarılırken.

“beni o hayatta bir başıma bırakmadığın için de teşekkür ederim.” Dedim.

“tamam, ağlama daha fazla.” Dedi saçlarımı sırtımı sıvazlarken.

“hiçbir zaman yaptığın iyilikleri unutmayacağım. Gerçekten benim abim olduğun için teşekkür ederim.” Dedim geri çekilip gözyaşlarımı silerken.

“beni de ağlatacaksın, yarın gelin olup gidiyorsun zaten Can’a.” Dedi gözleri dolarken.

“ben zaten Can’a çoktan gelin oldum da işte.” Dediğimde ikimiz de kıkırdamaya başladık.

Bölüm Sonu.