101. Bölüm | Evimiz

“bu arada, benim için gerçekten her şeyi kolaylaştırdığın için teşekkür ederim. Uzun bir süre burada olmayacağım zaten. Can geri dönme ihtimalimizden bahsediyor ama ben sanmıyorum. Araba için de teşekkür ederim, çok fazla kullanma şansım olmadı ama dehşet güzel bir araba.” Dedim arabanın anahtarını uzatırken.

“araba senin, neden bana veriyorsun ki?” dedi.

“bu arabanın senin olduğunu ikimiz de gayet açık biliyoruz Umut.”

“ben sana hediye etmedim arabayı, karşılığında parasını da aldım, ayrıca araba senin üstüne.” Dedi.

“orası da var ama bir ara devretmeye geleceğim. Arabayı değerine yakın da olsa değerinden düşük aldığımı biliyorum. Sen neredeyse kullanmadın bile bu arabayı.”

“ben sana tam değerinde verdim Birce, araban burada kalsın. Eğer istersen bakımlarını falan yaptırırım ama bu araba senin. Biz böyle konuşmadık.”

“kendime yeni bir araba alana kadar benimdi, sonra tekrar sana satacaktım hatırlarsan.”

“yeni araba aldığını göremiyorum, ben sadece evimi alsam yeter bana.”

“yeni arabam Can’ın buradaki arabası, yeterli bana. Zaten bir yere gideceksem onunla gidip geliyorum ya da korumalar falan var işte onlar bırakıyor.”

“tamam, şöyle yapalım, ben arabayı alıyorum ama sen buraya geldiğinde istediğin zaman kullanıyorsun. Ayrıca araba da senin üzerinde kalmaya devam ediyor. Onu tekrar üzerime almaya vaktim yok, onun yerine başka bir araba daha alırım.”

“güzel bir plan değil.” Dediğimde gülmeye başladı.

“ne istiyorsun Birce?”

“arabayı ve evi olması gereken kişiye devretmek istiyorum.”

“evi alırım, ona asla itiraz etmem ama araba dediğim şekilde kalacak. Daha fazla itiraz duymak istemiyorum. Konuyu kapatıyoruz.” Dedi.

“seni Can’a söylerim.” Dedim ufak bir tehdit savururken.

“söylemesen daha iyi olur.” dedi kıvranırken.

“neden?” dedim şaşırırken. Normalde söylersen söyle demesini falan beklerdim.

“onun sana söylemediği şeyler olabilir, bu sefer arada gerçekten ben kaynarım.”

“ne?” dedim şaşırırken. “Can’ın bana söylemediği ne olabilir ki?”

“var işte, uzatma be kızım, araba senin. Senden de geri alamam. Evimi ver gideyim.” Dediğinde aklıma takılanlar olsa da gülmeye başladım.

“evini yarın sana ilk aldığım günkü gibi teslim edeceğim. Can meselesini de bana anlatmanı istiyorum.”

“anlatmayacağım çünkü kendi canımı seviyorum.”

“ben de kendi Can’ımı seviyorum. Şimdi anlat yoksa gerçekten giderim Umut ne diyor Can diye ortalığı ayağa kaldırırım sonra da Can zaten her şeyi anlatır.”

“ortalığı ayağa kaldıracak bir şey yok. Büyütülecek bir şey de yok. Hatta hoşuna bile gider bu durum ama söyleyemem işte.”

“ya aramızda. Arabayı neden geri alamadığını bilmek istiyorum. Ya da dur işin içinde Can da var ve ben bunu tahmin etmek istiyorum. Arabanın değerinin geri kalanını Can verdi değil mi?”

“siz kadınların bu kadar zeki olması bazen beni korkutuyor.”

“arabayı aldığım zaman aramızda bir şey de yoktu, neden böyle bir şey yapmak istedi ki?” dedim düşünceli bir şekilde.

“orasını bana başta yardım etmek istediği için söylemişti, bir de senin yemek jestin falan vardı, o da sana gizliden bir jest yapmak istedi. Tıpkı senin yemekte bize yaptığın gibi. Sonra işler dönmüş işte.” Dedi.

“Can’dan sırf beni kardeşin olarak gördüğün için mi rahatsız oldun Umut? bunu açık açık bana ne zaman anlatacaksın?”

“hayır, bunca yıldır bekar yaşamış, hiçbir ilişkisi olmayan bir adam Can. Dışarıda kadınlara karşı mesafeli ama nazik birisi olsa da bir ilişkinin içinde sana nasıl davranması gerektiğini bilemeyeceği için korkmuştum. Ailesini de birkaç kere gördüm ama biraz mesafeli olduklarından sana da aynısını yapacaklarını düşündüm.”

“anladım.” Dedim düşünceli bir şekilde.

“varsayımlarımda haklı mıydım Birce? Neden böyle düşüncelisin?” dedi endişeli bir şekilde.

“hayır tabi ki de. Can’ın beni ne kadar sevdiğini görmüyor musun, saçmalama.” Dedim.

“peki ailesi?” dediğinde sustum.

“bazı şeyler yaşadık ama aile içi meseleydi, Can zaten hep yanımda oldu.”

“bundan sonrasında yanındaki tek kişi Can olacak Birce, bunu asla unutma. Ama eğer Can olmazsa yanında tek telefonunla ben olacağım. Halim, malum, baba olacak ama ben istediğin zaman, istediğin dakika yanında olacağım.”

“biliyorum, benim için gerçekten çok değerlisin.” Dedim gülümserken. Gözlerim tekrar dolmuştu.

“ağlamak yok yine.” Dedi gülümserken.

“güzelim, iyi misin?” diye Can yanımıza gelirken hemen kolunun altına aldı beni.

“iyiyim, abi kardeş duygusal bir konuşmaydı işte.” Dedim burnumu çekerken.

“Can, birkaç dakika konuşsak olur mu?” dedi Umut.

“Birce’nin bilmemesi gereken hiçbir şey yok, eğer konu senin hakkında değilse burada konuşabiliriz.” Dedi Can.

“seni uyarmak istediğim bir konu var.” Dedi Umut.

“tabii, eğer düzeltebileceğim bir şeyse düzeltirim, söyleyebilirsin.” Dedi Can ciddileşirken.

“Birce ailenin yanında çok da mutlu gözükmüyor, ne oldu bilmiyorum ama onu üzecek bir şey olursa nerede olursan ol duyarsam oraya gelirim kardeşim, haberin olsun.” Dedi Umut.

“Umut.” dedim uyarırcasına. Ben böyle bir şey beklemiyordum.

“Birce’nin ailemle mutlu olmadığının ben de farkındayım ama bir daha ailemle de aynı yerde kalmayacak, iletişimi de kısıtlı olacak zaten. Onu üzecek bir şey yapmayacağım, dışarıdan bu kadar gözüktüğünün de farkında değildim.” Dedi bana bakarken.

“belki başka birisi görmez ama ben Birce’yi önceden beri tanırım. Tamam, vakit geçirmişliğimiz öyle çok yok ama bilirim. Onu sen üzmemiş olsan da ailenden gelen bir sebeple üzülürse bile orada olurum Can. Eğer benim kardeşimi sevdiysen bu da bedeli.”

“ben bedeline razıyım da Birce’siz bırakmaksa bedeli razı değilim. Karımı her şeyden çok sevip değer veriyorum.”

“bedeline katlanmak istemiyorsan gerekeni yaparsın o zaman, benim bu konuda şakam yok, en başında söyledim sana. Benim sayemde tanışmış oldunuz, Birce Halim’in süt kardeşi ve ikimiz de onun abisi gibiyiz. Benim hesap vereceğim kişiler de var yani. Her şeyden öte Birce’nin benim kız kardeşimden farkı yok.”

“biliyorum kardeşim, eyvallah.” Dedi Can.

“sakin olur musunuz, Can durduk yere neden ailesi için bedel ödesin Umut?” dedim şaşkınca.

“sen de neye üzüleceğini iyi seçersin Birce, Can sana derse ki üzülmene gerek yok ben halledicem, o konuyu orada bitir ve üzülme.” Dedi Umut.

“anladık açık konuşuyorsunuz da ben bu kadarını da beklemiyordum, yok artık. Bir dahakine erkek muhabbetlerinizi benim yanımda yapmayın. Kimsenin kimseyi de üzdüğü yok.” Dedim.

“uyarmak istedim Birce, mutlu olun sadece.” Dedi Umut.

“biz mutlu olacağız, seni de anlıyorum ama mutluluğu bir sorumlulukmuş gibi bize yüklemeyin. Üzüleceğimiz şeyler de olur sonuçta, hastalıkta sağlıkta, iyi günde kötü günde diye söz verdik birbirimize. Mutluluk sorumluluğumuz değil, olması gereken bir şey. Hayatın olağan akışında neyin bize geleceğini de bilemeyiz. O yüzden sakin sakin, bir şeyi anlayıp dinlemeden sakın aksiyona geçmeyin. İkinize de söylüyorum bunu. Ben yorgunum şimdi, eve geçiyorum.” Dedim yanlarından ayrılırken.

Kendi ailemin korumacı tavrını savmaya çalışırken Umut da eklenmişti. Umut’un iyi niyetini gerçekten anlıyordum ama sorumluluk niteliği taşımak da istemiyordum. Mutlu olacaksam eğer öyle olması gerektiği için değil, gerçekten mutlu olmak istiyordum ki ben Can’la gerçekten mutluydum. Diğer insanları ve düşüncelerini bizim değiştiremeyeceğimizin her anlamda farkındayım zaten.

Odama çıkıp anında kendimi yatağa bırakırken öylece tavanı izledim bir süre. Hiçbir şey düşünmüyordum aslında. Beynimde dönüp dolaşan bir düşünce de yoktu. Sadece beyaz tavanı izliyordum.

Biraz uyumak isterken yatağın içine girip yorgana sarıldım. Yanımdaki yastığa biraz daha yanaşırken Can’ın parfümünün yastığa sinmiş olduğunu anlamamla biraz daha yastığa yanaştım.

Yüzüme bırakılan yumuşak öpücüklerle gözümü açarken uyumuş olduğumu o an anlamıştım.

“Can.” Diye mırıldandım kendime gelmeye çalışırken.

“günaydın hayatım.” Dedi alnıma bir öpücük daha kondururken.

“uyumuşum.” Dedim başımı kaldırıp yüzüne bakarken. Beni kollarının arasına almıştı.

“çok normal, çok yoruldun. Ama yarın son. Sonra evimize gideceğiz ve güzel güzel dinleneceğiz.”

“burası da bizim evimiz değil mi Can?” dedim aklıma gelen şeyle. Sürekli yurt dışındaki evimizi evi gibi gördüğünü fark etmiştim. Bu onun için iyi bir şeydi aslında, onun oraya adapte olduğunu gösteriyordu.

“o ne demek şimdi?” dedi gözlerimin içine bakarken. “burası da tabi ki bizim evimiz. Ben sadece oraya gideceğimiz için öyle söyledim.”

“birkaç ay sonra buraya dönme ihtimalimiz de var.” Dedim.

“Birce sen gitmek istemiyor musun?” dedi kaşlarını çatarken.

“saçmalama, gitmek istemesem sana en başında söylerdim. Sen nereye ben oraya ayrıca, sen öyle demedin mi?”

“ben öyle dedim diye yaşamak istemediğin bir yerde yaşayacak da değilim. Buna zorunlu değilsin. Eğer istersen bundan sonra gelecek teklifleri reddedebilirim.”

“sana gelen bütün teklifleri değerlendirmeni ve kalbinden geçen, içine sinen en iyi teklifi kabul etmeni istiyorum. Yanımda sen olduğun sürece yerin, mekanın bir önemi yok.”

“sen ne istiyorsun Birce, bana bu gerekiyor. Öyle düşünsen bile benim için de senin mutlu olduğun yer benim mutlu olduğum yer oluyor. İkimiz de birbirimiz için fedakarlık yaparsak ikimiz de huzurlu olmayacağız. Sen birçok şeyde benim için fedakarlık yaptın, sıra bende.”

“o zaman bu konuya şöyle bakalım Can.” Dedim dizlerimin üzerine oturup yatakta yatan Can’ın gözlerinin içine bakarken. “eğer tek başıma yaşıyor olsaydım size verdiğim danışmanlıkla hayatımı çok rahat bir şekilde geçindirebiliyordum. Kiramı da ödüyordum, ihtiyaçlarımı da giderebiliyordum ve aynı şekilde sen de. Bundan sonrasında birlikte yaşayacağız ve belki de ailemiz genişleyecek, bilmiyorum. Belki yakın bir zamanda, belki daha sonrasında. O yüzden bunu senin planlaman daha önemli. Bizim en iyi nerede yaşayacağımızı düşünüyorsan orada yaşarız, orası yuvamız olur.”

Büyük bir ciddiyetle beni dinlerken kolunun üzerinde yükselip yüzünü yavaşça yüzüme yaklaştırırken ben de yaklaştım. Ufak bir öpücükten sonra geri çekilirken “elinin değdiği her yer çiçek bahçesine dönüyor. Eminim ki her yeri bize yuva yapacaksın. Yine de hoşlanmadığın yerleri bana söylersen ortak bir karara varmış oluruz en azından.” Dedi.

“tamam, önce sen içine sinen teklifleri değerlendireceksin sonra da benimle paylaşacaksın. O zaman ortak bir karara varacağız. Bu konuyu da burada kapatıyoruz o halde.” Dedim gülümserken.

“gideceğimiz yerden mutlu musun?” dedi.

“mutluyum, hem de çok.” Dedim.

“o zaman akşam yemeğine daha fazla geç kalmayalım, herkes gitti, bizi bekliyorlar.” Dedi.

“ay ben onu unuttum, hemen hazırlanmam gerek.” diyerek yataktan çıktım. Dolaptan burada bırakacağım kıyafetlerime bakarken bir elbise seçtim hızlı olması açısından.

“aklını başından aldım tabii.” Dedi Can gülerken.

“sen hep aklımı başımdan alıyorsun zaten de ben üzerimi değiştirip geliyorum hemen.” Diyerek odadaki ebeveyn banyosuna girdim.

Bölüm Sonu.