102. Bölüm | Beyaz Atlı Prensmiş

Can’la yürüyerek Umutların evine giderken evde her şey hazır gözüküyordu.

“gelinimiz de geldi.” Dedi Şennur sıkıca sarılırken.

“hoşbuldum canım.” Dedim ben de sıkıca sarılıp gülümserken.

“gidiyorsun demek.” Dedi ellerimden tutarken.

“beni ağlatmak istemiyorsan susmalısın bence.” Dedim gülümserken.

“ağlamak istemiyorsan gitmeseydin o kadar uzağa gelinim.” Dedi Ayşe anne gülümseyerek yanıma gelirken.

“Can öyle uygun gördü anne, biliyorsun.” Dedim ben de gülümseyerek.

Bir şey demeden yanımızdan uzaklaşırken “ne oluyor, ortamdaki negatif enerjiyi kucakladım resmen.” Dedi Şennur.

“ay sorma Şennur, lütfen.” Dedim. O sırada Cemre abla yanımıza gelirken “hoş geldin Birce.” Dedi bana sarılırken.

“hoş buldum abla, kusura bakmayın, uyuyakalmışım.” Dedim.

“ne kusuru canım, iyi olmuş uyuduğun. Yarına biraz enerji toplaman gerekiyor, çok yorulacaksın.”

“ay gerçekten Birce, bunun kusuru olmaz. Enerji şart.” Dedi Şennur da ona katılırken.

“hayırdır, cepheye gidiyorum da benim mi haberim yok?” dedim gözlerimi kırpıştırırken.

“oradan oraya koşturmaktan kendine gelemeyince anlarsın.” Dedi Cemre abla göz kırparken.

“ay ben koşturmayacağım, her şey sakin sakin olacak inşallah.” Dedim iç çekerken.

“kocana güveniyorsun değil mi?” dedi Cemre abla.

Hepimiz gülmeye başlarken bir anda kahkahalarımız ortamı kaplamıştı. Bu konuda gerçekten haklıydı ve ben Can’a aşırı derecede güveniyordum.

“oynarken Can da karşında olacak ve ben oynamana bir şey diyeceğini sanmıyorum, köydeki düğünde de gördük ikinizin nasıl oynadığınızı.” Dedi Cemre abla.

“abla valla korkutma, bir de başka ülkeye uçacağız onca saat.” Dedim.

“3 gün kendine gelme süren diyorum.” Dedi Şennur.

“ay demeyin ya.” Dedim endişeyle.

“Birce, hoş geldin kızım.” Diyerek yanımıza Umut’un annesi gelirken sarıldım hemen.

“hoşbulduk teyze, nasılsın?” dedim gülümseyerek.

“iyiyim kızım, buraya taşındın ama bir görüşemedik seninle. Umut’a da dedim gelsin kız diye ama yoğun olduğunu söyledi.”

“yaa, keşke haberim olsaydı ben mutlaka gelirdim.” Dedim üzülürken.

“neyse olsun, üzülme. Sonra gelince görüşürüz.” Dedi kolumu okşarken. “e masaya geçin hadi, her şey hazır.”

“şimdi geliyoruz.” Dedi Şennur koluma girerken. “siz bu kadar yakın mıydınız?” dedi teyzem yanımdan uzaklaşırken.

“işte Umut ve Halim küçüklükten beri arkadaşlar. Umut da liseden falan, çok gördüm annesini okulda, annelerimiz de tanışıyordu zaten Halim’den kaynaklı. Öyle yani.” Dedim.

“e siz baya yakınsınız o zaman.” Dedi Cemre abla.

“evet, Umut gerçek abim gibidir zaten.”

“Can’la da Umut çok yakın arkadaştı, bize çok gelmişliği vardır.” Dedi Cemre abla.

“zaten Umut sayesinde tanışmış gibi olduk. Buraya beni Umut getirmeseydi biz Can’la hala tanışmamış bile olabilirdik.”

“ay Allah korusun, kardeşimin gülen yüzünü görmek nasip oldu sonunda.” Dedi Cemre abla kulağını çekerken.

Gençlerin olduğu masaya doğru ilerlerken herkes eşinin yanına oturmuştu. Sadece Umut ve Bora ayakta mangal servisi yapıyorlardı. Bahçede mangal yapmışlardı sanırım.

“ooo yengem, yüzünü gören cennetlik.” Dedi Bora.

“ben hep buradaydım Bora’cım, alt tarafı 2 haftadır görmedin.” Dedim. Sevgilisinin yanına gittiği için ölçümlerini yapamamıştık 2 haftadır.

“orası da doğru, nasılsın bakalım, beyaz atlı prens diyorduk en son.” Dedi göz kırpıp ilk karşılaşmamızda dediklerine atıf yaparken.

“beyaz atlı prensmiş, günahını almışım.” Dedim gülerken. Masada bizimkiler hariç kimse bir şey anlamazken biz kahkaha atmıştık.

Bora herkese olayı anlatırken Can saçlarımın arasına bir öpücük kondurdu.

Hep birlikte yemeğe başlarken bir anda herkesin tanışma hikayeleri başlamıştı. Aşk dolu ve keyifli hikayelerdi aslında. Dinlemek de keyifliydi. Anladığım kadarıyla bir tek bizim hikayemiz aşk dolu başlamamıştı ama aşkla güzelleşmişti.

Can elimi tutarken herkesin arabalarla yanımızdan geçişini izledik. Yemekten sonra uzun uzun sohbetler etmiştik. Konu konuyu sürekli açmıştı ama yarın da düğünümüz olduğu için çok da gecikmeden kalkmıştık.

“bu gece nerede kalacaksın?” diye sordum merakla. Annesi onda kalıyordu neticede. Belki evinde kalmak isteyebilirdi.

“dünyadaki en sevdiğim kişinin yanında kalacağım.” Dediğinde duraksadım. Ben miydim bu yoksa annesi mi?

Tuttuğu elimin üzerine bir öpücük kondururken “karımın yanında kalacağım.” Dedi. İlk karşılaştığımız köprüye gelirken üzerinde durduk.

“burada beni tanımamıştın, hatırlıyor musun?” dedi gülümserken.

“hatırlıyorum ama sen olduğuna ihtimal vermedim. Böyle karşılaşacağımızı düşünmezdim çünkü.” Dedim gözlerinin içine bakarken. Çok yoğun bakıyordu.

“beni ilk gördüğünde ne düşündün?”

“korktum.” Dedim itiraf edercesine. “çok korktum. Gelen kişi sen olmayabilirdin ve böylesi ıssız bir yerde ne yapacağımı bilmiyordum. Ama beni yukarıya çıkarttığın anda bütün her şey değişti. Seni tanımaya başlamıştım ama hala ihtimal vermediğim için de sanki hiç tanımadığım biri gibiydin. Yine de bana güven duygusunu hissettirmiştin. Yanımda sen olduğun için başıma bir şey gelmeyecekti ve ben oraya düşmeyecektim, bunu hissettim. Ayrıca çok yakışıklı bir adam olduğunu düşündüğüm için de sana kapılmaktan korktum ama yine senin kollarındayım, bir şey değişmedi.” Dedim gülümserken.

“beni tanıdıktan sonra kaçışının bir sebebi var mıydı peki?” dedi kahkaha atmamak için dudaklarını birbirine bastırdığını belli edercesine.

“seni tanımamış olmak yeterince utanç verici bir şey. Ne de olsa ülkemizi, bayrağımızı temsil eden bir sporcusun. Bu benim ayıbımdı.”

“ama dediğin gibi ikimiz de burada, bu şekilde karşılaşmayı düşünemezdik.” Dedi bir eli yanağımı bulurken.

“öyle, sen beni ilk gördüğünde ne düşündün diye sormayacağım, yeterince açık bir cevap almıştım. Sapık bir hayran.” dedim.

“öyle olmadığını anladığımda işler değişti ama. Yanımdaki eve taşındığını duyduğumda özellikle. Bakışların, dudakların, huzur burada dercesine bağıran tenin… Seninle olmayı düşündüm kısa bir an ama sonra işler değişti tabi. Bunca yıldır yalnızlığım hiç beklemediğim bir şekilde karşıma çıkan kızla değişemez diye düşündüm. Umut’la ve Halim’le olan ilişkinizi anladığımda da özellikle ket vurdum kendime. Restorandaki halin gözümün önünde. İmkansızdın bana ve benim içim sana gidiyordu. Bana olan ilgisiz tavrın ama sonrasında benim için yaptıkların… Her şey benim için yaptıklarından sonra değişti zaten. Beni gerçekten sevebilecek bir kadın olduğunu anladım.”

“abimin arkadaşıydınız hepiniz. Ayrıca ünlü futbolcularsınız. Ben benimle evlenmene bile ihtimal vermezdim ama şimdi buradayız. Sana o dönemde kapılmamak için de çok direndim, biliyorsun işte.” Dedim utançla gülümserken. “evden çıkmadım, kimseyle görüşmedim falan, kendimi toparlamaya çalışıyordum bir nevi.”

“benim yaptığım odunluktan sonra olduğunu düşünüyordum o meselenin.”

“seni görmek istemediğim de gerçekti tabi. Çok kırılmıştım sana, kızgındım.”

“özür dilerim.” Dedi alnımdan öperken.

“hepsi geçti gitti bile.” dedim ben de yanağına bir öpücük bırakırken.

Uzun soluklu dudaklarıma bir öpücük bırakıp “benim için birçok zorluğa katlandığın için teşekkür ederim ve özür dilerim. Bunları sana yaşatmak istemezdim ama seni çok seviyorum.” Diye fısıldadı.

“ben de seni çok seviyorum. Yine olsa yine aynı şeyleri yaparım senin için.”

“aynı şeyleri sana yaşatmamaya sözüm var.”

“elimizde olan şeyler değildi, unutalım ve burada kapatalım bu konuyu. Artık önümüze bakalım Can. Ben yanımda elimi tutmandan başka bir şey istemiyorum.”

“öyle de olacak güzelim.” Dedi saçlarımla oynarken. “elini hiç bırakmayacağım.”

Başını kaldırıp gökyüzüne bakarken ben de onunla baktım. “bugün gökyüzü mü çok güzel yoksa aynı gökyüzü altında durduğumuz için mi güzelleşti?” dedi.

“gökyüzü her zaman güzeldi.” Dedim gülümserken.

“ama artık eve gitme zamanı, hava serin.”

Bahar da olsa serindi havalar. Doğru söylüyordu.

“gidelim.” Dedim tekrar yola dönerken.

Birlikte eve dönerken salona uğramadan odamıza çıkmıştık. Ela’ları rahatsız etmek istemiyorduk. Zaten saat epey geç olmuştu bir de yarın erkenden düğün için kalkılacaktı.

Üzerimizi değiştirip direkt biz de yatağa girmiştik zaten.

Elimdeki gelinliğe bakarken derin bir nefes aldım. Saçım makyajım hazırdı ve sadece gelinlik giymesi kalmıştı ama nefesim kesiliyordu adeta. Zaten evli olduğum adamla sadece düğünümüzü yapıp evimize gidecektik ama bu gelinlik daha farklı bir şeymiş. Nikahta da heyecanlıydım ama beyaz elbise bana bir gelinlik kadar heyecan yaratmamıştı. Zaten çok severek almıştım gelinliğimi. Aşırı derecede içime sinmişti.

“ay hadi Birce, bakmayı bırak da giy şu gelinliği. Doğurucam yoksa.” Dedi Ela sabırsızca.

“ay sakın, bugün hala olmaya hazır değilim.” Dedim gelinliğin fermuarını açarken.

“hadi hadi.” Dedi aceleyle gelinliğin bir ucunu tutarken.

“duygusal bir bombayım şu an Ela, acele ettirmeyin bana.”

“hamile olan benim, sen misin?” dediğinde ortamda bir sessizlik oldu bir anda. Herkes birbiriyle bakışmaya başladı ve gözler bana döndü.

“tamam nikahlarımız kıyılmış olabilir, tamam birlikte de uyuyor olabiliriz ama düğünümüz olmadı kızlar, anlayın, yuh.” Dedim gözlerimi belertirken.

“biz bir şey demedik, olabilir de yani, siz evlisiniz.” Dedi Şennur.

“öyle ama uzak mesafe evlileri olduk.” Dedim gülüp gelinliğin altından giriş yaparken.

“olsun, kavuştunuz neticede. Birbirinizin değerini daha çok bilirsiniz.” Dedi Ela.

“öyle valla, kocam maça iki gün gitse özlüyorum ben bile.” dedi Şennur.

“bitti kızlar bitti, en kötü zamanımız böyle olsun.” Diyerek gelinliği vücudumda oturtma çabasına girdim. “ben kilo mu almışım?”

“saçmalama Birce.” Dedi Şennur.

“bence de saçmalama, ne kadar kilo verdiğinin farkında değilsin galiba.” Dedi Ela.

“ay ne bileyim, sanki dar geldi bu bana.” dedim rahat bir pozisyonda elbiseyi oturturken.

“gayet de güzel, dar falan da gelmedi hiç, ufak bir boşluk bile var. Sen düzenli nefes alıp verdikçe alışacaksın.” Dedi Şennur.

“öyle mi dersin?” dedim aldığım nefesi bırakırken.

“öyle derim, heyecan yok, panik yok.” Dedi sakinleştirircesine.

“yok yok, hiçbir şey yok.” Dedim kendimden emin bir şekilde.

Bölüm Sonu.