71. Bölüm | Evlilik Teklifi

Havaalanına gelirken kontrolden geçip bavulları teslim ettik. Çok az zamanımız olduğundan direkt bineceğimiz kapının önüne geçerken uçağın açılmasını beklemeye başladık.

“annemle konuşmanıza inandığımı düşünmüyorsun değil mi?” dedi bir anda.

“bu konuyu kapatalım mı Can? Bugünleri gerçekten çok güzel hatırlamak istiyorum.” Dedim.

“üzülmeni istemiyorum. Değer verdiğim bir insanın değer verdiğim diğer insanı da kırmasını istemiyorum. Konunun ne olduğunu merak ediyorum o yüzden.” Dedi.

“bu senin değiştiremeyeceğin bir şey ve boşu boşuna sinirleneceksin. Zaten konu ne annen ne de benim.”

“bilmek istiyorum.” Dedi kararlılıkla.

“peki ama bir söz almak istiyorum.”

“ne sözü?”

“sana bunu anlattığımdan annenin haberi olmayacak. Olursa ikimizi de üzersin.”

“konu o kadar ciddi mi?”

“ikimiz de seni üzmek istemiyoruz. Aslında şöyle anlatmam daha doğru, Ecrin annenle benim aramı bozmaya çalışmış, annen de inanmamış ama bana da söyledi.”

“annemle aranızı nasıl bozacak, bozsa bile eline ne geçecek ki?”

“senin üzerinden önce annenle benim aramı bozacak sonra da sen benden soğuyacaksın. Öyle bir plan. Ayrıntı bilmeye gerek yok.”

“benden bir şey saklama.”

“sabah kahvaltı hazırlarken yemeğine büyü koymuşum.” Dediğimde kahkaha attı.

“şaka yapıyorsun.” Dediğinde ciddi bir şekilde gözlerimin içine baktım.

“yapmıyorum, bu ciddi bir konu. Ayrıca beni nasıl bu kadar kolay sevmeye başladın sanıyorsun? Bunca yıl sonra bir anda çıkıp geliyorum sonra da sen beni sevmeye başlıyorsun.” Dediğimde düşünceli bir şekilde baktı.

“şaka yaptığını bilmiş olsam da, gerçek de olsa ben halimden memnun olurdum. Benim için nasıl çabaladığını görebiliyorum.”

“seni seviyorum. Sana zarar verecek bir şey yapmam.” Dedim gözlerinin içine bakarken. Ardından uzanıp yanağına bir öpücük bıraktım.

Ben geri çekilirken o eğilip bu sefer yanağıma bir öpücük bıraktı. “ben de seni çok seviyorum.”

Kapının açılmasıyla uçağa doğru geçerken bizi tanıyan hostesler de uçak kalktıktan sonrasında yanımıza gelip fotoğraf çekinmek istediler. Can hiçbirini kırmazken ben de onları izlemeye başladım. yüzlerinde oluşan gülümsemeyle teşekkür edip uzaklaştıklarından sonrasında Can yanıma oturup elimi tuttu.

“sıkılmıyorsun değil mi?” diye sordu.

“hayır, sevildiğini görmek beni mutlu ediyor.”

“ben sevdiğimi bekletiyorum ama, bazen mutlu olmuyorum bu durumdan.”

“ben seni beklerim. Seni sevenler her zaman seninle karşılaşmıyorlar sonuçta. Onları kırmanı istemem.”

O sırada elinde ikramlıklarla hostes gelirken güler yüzüyle “fotoğraf için teşekkür ederiz.” Dedi.

“rica ederim, her zaman.” Dedi Can.

“teşekkür ederim.” Dedim bana uzattığı ikramlıktan alırken.

“biz teşekkür ederiz, çok naziksiniz.” Dedi hostes. “iyi uçuşlar.” Yanımızdan uzaklaşırken ikramlığı birlikte yedik.

Uçak indikten sonrasında korumaların bizi almasıyla havaalanından çıkıp eve gelmiştik anında. Kapının önünde Can bavulumu tutarken bırakmaya niyeti yok gibiydi.

“gerçekten bende kalmazsın değil mi?” dedi.

“kalırım ama evlendikten sonrasında.” Dedim gülümserken. “şimdi olmayacağını biliyoruz.”

Kollarını belime sarıp başını omzuma gömerken “ama ben sensiz nasıl uyuyacağım?” dedi.

“onu bilemiyorum sevgilim.” Dedim gülümserken.

Yüzünde oluşan gülümsemeyle başını omzumdan kaldırırken karnımın içinde oluşan kelebeklerden haberi yoktu.

“yarın evlenelim mi?” dediğinde şaşırdım. Bunu beklemiyordum işte.

“bir anda mı?” dedim şaşkınca.

“evet, evlenelim. Yani yarın olmasa da bu hafta içinde evlenmiş oluruz.”

O kadar ciddi duruyordu ki ne diyeceğimi bilemiyordum. “ailelerimiz?” dedim sorarcasına.

“onlara söylemeyiz. Hatta kimseye söylemeyiz. Sonrasında da olması gerektiği gibi ilerleriz. Düğünümüzü yaparız.” Dedi.

“Can, bu çok ciddi bir karar.”

“biliyorum, ben hayatımda bir tek sana aşık oldum Birce, senden başka bir kadına da göz ucuyla bile bakmam. İlkimdin ve sonum oldun.”

“bunu sadece uyumak için…” dediğimde sözümü kesti.

“tabiki hayır, zaten en geç yaza kadar evli olurduk, ben fazla bekleyemezdim. O zamana kadar neden ayrı kalalım ki, zamanımızı birlikte geçirelim. Sadece bizimkiler bilir, onlardan da sır çıkmaz zaten. Doğru düzgün bir evlilik teklifi edemedim ama beklemeyelim. Ben her şeyi olması gerektiği gibi yapacağım.”

“bir an delilikle konuşuyorsun bence. Yanlış anlama şimdi nikah memuru olsa şimdi de evlenirim seninle ama sadece süreci hızlandıralım o zaman. Sevdiklerimizden en mutlu olduğumuz günü esirgemeyelim.”

“süreci ne kadar hızlandırabileceğiz ki? Sezon hala devam ediyor, anca yaza düğün yapabileceğiz yine.”

“tamam, müsait olduğun zamanlarda olması gerektiği gibi ilerleyelim. Bütün adımları tamamladıktan sonrasında da nikah kıyarız, herkesin haberi olacak şekilde. Sonra da yaza düğünümüzü yaparız.”

“öyle diyorsun yani.” Dedi düşünceli şekilde.

“çeyizim yok benim, haberin olsun.”

“sadece sen gelsen yeter zaten. Çeyizi ne yapayım?”

“söylemek istedim. Ailenin bu tarz şeylere önem verdiğini düşünüyorum çünkü benimkiler de veriyor. Benim inadım yüzünden de benim çeyizim yok.”

“ben vermiyorum. Aileme gelin olabilirsin ama benim gelinimsin. Gerisini boş ver.”

“tamam, en kısa zamanda sizi babamdan istemeye davet ediyorum o zaman.” Dedim gülümserken.

“yine de süreç çok uzayacak biliyorsun değil mi?”

“bu hafta evlensek bile mutlaka bizi tanıyan birisi çıkacak, fotoğraflarımız yayılacak. Ailelerimizin böyle öğrenmesi daha mı iyi sanki?”

Alnıma ve yanaklarıma öpücük kondururken “senin kadar düşünceli olamıyorum.” Dedi.

“sen de çok düşünceli bir adamsın ama enerjin fazla.” Dedim gülümserken.

“orası öyle.” Dedi dudaklarımın kenarına bir öpücük kondurup geri ekilirken. “seni de burada üşüttüm, hadi eve gir.” Dedi.

“senin yanında üşümek mümkün mü, enerjin ikimizi de yakıyor zaten.” Dedim gülerek.

O da benimle gülerken “hadi eve geç sen yine de. Yanakların üşüdü.” Dedi.

“tamam.” Dedim çantamdan çıkarttığım anahtarla kapıyı açarken.

Bavulumu içeriye koyarken bir süre bakıştık. “bana kırılmıyorsun değil mi?” dedim.

Ellerini ceplerine sokarken “ne için?” dedi.

“bu evlilik meselesi konusunda.”

“sen doğru olanı söylüyorsun. Ben biraz aceleciyim ama sen yine de beni çok bekletme balım.”

“valla ben önünü açtım. Bundan sonra top sende. Şu gün istemeye geliyoruz dersen aileme haber veririm zaten.”

“tamamen bana bıraktın yani.”

“evet.” Dedim gülümserken.

“bundan pişman olmanı istemem. Bir hafta arayla her şeyi yapabilirim.” Dediğinde kahkaha attık birlikte.

“bu sefer durduran taraf ben olmam, ailelerimiz olacak.” Dedim gözlerinin içine bakarken.

“orası da doğru ama herkes beni tanıdığı için yine durdurup ikna edecek tek kişi sen olacaksın.”

“ailelerimiz öğrendikten sonrasında ben karışmayacağım. Sen nasıl istersen, ben tamamen sendeyim. Ben her zaman müsait oluyorum ama senin işinin uygunluğu daha önemli.”

“seni çok seviyorum biliyorsun değil mi?” dedi yüzündeki tebessümle.

“biliyorum ama bilmesem bile hissettiriyorsun zaten. Bana bakarken gülen gözlerin her şeye bedel.”

“beni şımartıyorsunuz Birce hanım.” Dedi cebinden bir elini çıkartıp elini ensesine atarken.

“her zaman.” Dedim omuz silkerken. “kahve içmek ister misin, böyle ayakta kaldık.”

“sen bir an önce bana gel, birlikte kahvelerimizi içeriz ama şimdi geç oldu, yorgunuz, dinlenmemiz gerek. Bu arada yarın ne yapıyorsun?”

“eşyalarımı yerleştiririm, daha maçtan kalan bavul var. Sonra da biraz dışarı çıkarım büyük ihtimalle, sen antrenmana mı gideceksin direkt?”

“aslında yarın antrenman yok ama kişisel antrenmanım var. Bir haftayı toparlamam gerekiyor, malum. Antrenmandan sonra eğer istersen seninle biraz gezelim mi?” dedi.

“o zaman ben sana yarın konum atarım, oraya gelirsin olur mu? Erken çıkacağım biraz. Eğer farklı yere gitmek istersen de ben oraya gelirim.” Dedim.

“belirli bir yere gitmeyecek misin?”

“alışveriş merkezinde takılacağım biraz.” Dedim.

“tamam, ben oraya gelirim.” Dedi.

“tamam o zaman, bekliyorum.”

“ben de bekliyorum.” Dedi göz kırparken.

“sana daha çok var Can bey.”

Yanıma yanaşıp belimi kavrarken yanağıma bir öpücük bıraktı. “az kaldı.” Diye mırıldandı.

“öyle olsun.” Dedim gözlerinin içine bakarken. Parmak ucumda yükselip yanağına bir öpücük kondurdum ben de.

“hadi kapıyı kapatıyorum yoksa hiç bırakmayacağım.” Dediğinde kıkırdayarak geri çekildim.

Uzanıp kapıyı çekerken ben de arkadan destek verip kapıyı kapattım. Sessizlikle kalırken evime baktım. Yüzümdeki gülümsemeyle evimi gezmeye başladım. Bu evi gerçekten çok almak istemiştim, Umut’un bana satması için yalvaracaktım adeta. Yan komşumla neredeyse evlenecek olmam ve bu evin aynısı bir evde yaşayabilecek olmam aklımın ucundan geçmezdi. Hayat gerçekten ben buraya geldikten sonrasında bana birçok sürpriz yapmaya başlamıştı.

Gerçekten sevildiğimi iliklerime kadar hissetmeye başlamıştım, tek isteğimle dünyaları önüme serecek arkadaşlar edinmiştim. En ufak acımda benimle oturup ağlayacak, çözümler üretecek insanlar vardı çevremde. Hepsi birbirinden kaliteli, değerli insanlardı.

Hayat bazen de vazgeçişti.

Bir şeyden vazgeçip belirsizliğe adım attıktan sonrasında kimse bu kadar iyi şeylerle karşılaşacağını bilemezdi. Biraz da kendi tercihlerinin sana verdiği yönle alakalı bir durumdu bu.

Benim için her şey tercihlerimle ve vazgeçişlerimle şekillenmişti. Ne zaman bir şeyde ısrarcı olsam o bana iyi gelmiyordu. Sadece kendim yaptım diyerek kabullenirdim, acısını da ceza olarak kendim çekerdim.

Verdiğim sözlerin arkasındaydım. Kendime verdiğim sözleri tek tek hatırlıyordum ve asla dışına çıkmıyordum.

Her şey için çok çabalamıştım. Bugüne gelebilmek için çok çalışmıştım. Yolumda hüzün de vardı, sevinç de gözyaşı da. O yüzden ben bu güzel günleri hak ediyordum. Sevmeyi, sevilmeyi en çok ben hak ediyordum. Ben bütün güzelliklere değerdim.

Bölüm Sonu.