87. Bölüm | Rutine Dönüş

Avukatın hastaneye gelmesiyle gerekli her şeyi yapıp hastaneden çıkmıştık. Uzaklaştırma kararına kadar her şeyi ayarlamıştı. Gerçekten işinin ehli gözüküyordu.

“sağol kardeşim, bundan sonrasını sana emanet ediyorum. Ben burada olsam da olmasam da sana güveniyorum.” Dedi Can.

“eyvallah kardeşim. Gözün arkada kalmasın.” Dedi avukat. “siz de konuştuğumuz gibi dikkatli olacaksınız.” dedi ablama bakarken.

“tamam.” Dedi çekingence.

“iyi geceler diliyorum o zaman. Numaram sizde var zaten, gerekli aşamalardan haberdar ederim sizleri.” Dedi avukat.

“tamamdır.” Dedi Can tokalaşırlarken.

Avukatın yanımızdan ayrılmasıyla tekrardan otele döndük. Can bizim kattan bir oda ayarlatmıştı ablama. Yukarı çıktığımızda koridorda Halim’le karşılaşırken “senin burada ne işin var?” dedi çatık kaşlarla ablama bakarken.

“şimdi sırası değil Halim.” Dedi ablam.

“bu kıza demediğini bırakmadın, üzerine yüzsüzce çıkıp en güzel gününü mahvetmeye mi geldin?” dedi sinirlerine hakim olmaya çalışırken.

“Halim.” Dedi ablam nefes nefese. “yeter. Sus artık. Birce’yi her zaman korudun ama yeter bu kadar.”

“onu sonsuza kadar korumaya devam edeceğim.” Dedi Halim. “ama sen… senin için aynı şeyleri söyleyemeyeceğim.” Dediğinde ablam ağlamaya başladı.

“Halim, sonra konuşalım bu konuyu.” Dedim şaşkın suratına bakarken.

“kardeşim sen iki dakika bekle bizi.” Dedi Can. “Bengü sen de odana geç, şurası zaten.”

Ablam elindeki kartla Can’ın gösterdiği odaya girerken kapıyı çarpmıştı. Halim’in dediklerine, yaşadıklarına sinirlenmiş olmalıydı. Kızacağı insanlar biz değildik bu da bir gerçekti doğrusu ama hadi hayırlısı.

Halim’i de alarak benim odama geçerken Halim hala şaşkındı. “neler oluyor? Neden şimdi bu kadını koruyorsunuz? Hem de Birce’ye onca şey söyledikten sonrasında.” Dedi Halim.

“bir sakin ol kardeşim, var bizim de bir bildiğimiz.” Dedi Can araya girerken.

Her şeyi en başından anlattıktan sonrasında sessiz kalmıştı. Düşünceli bir hali vardı.

“bir kadına bunu olmasını ben de istemem ama ne olacak şimdi? Murat başına bela olur Can.” Dedi Halim.

“bana bu zamana kadar kim bela oldu da bundan sonrasında da olabilecek ki?” diye sordu Can rahatça.

“orası da doğru ama sen yine de dikkatli hareket et. Eğer gerçekten korumak istiyorsan da Begüm için de ekstra önlemler alman gerekir.”

“ben halledicem o kısmını da, senin aklın kalmasın. Bundan sonra da kızın üstüne gitme. Görmemezlikten geliyorsan gel ama ağzını açıp bir kelime etme. Hatasının arkında yeterince.” Dedi Can. Onu nasıl anlamıştı bilemiyordum.

“tamam.” Dedi Halim bir iç çekerken. “ben çıkıyorum o zaman, saat çok geç oldu.”

“iyi geceler.” Dedim.

“iyi geceler güzel kalplim.” Diyerek alnıma bir öpücük bırakırken odadan çıktı.

Can oturmaya devam ederken hala üzerimden çıkartmaya fırsat bulamadığım montumu çıkartıp kenara bıraktım. Bavulumdan pijamalarımı çıkartırken Can sadece beni izlemeye devam ediyordu.

Elimdekileri yatağın üzerine bırakırken yanına yaklaşıp sıkıca boynuna sarıldım. İçimden gelmişti. O kadar güzel bir kalbe sahip bir adamdı ki, onu çok seviyordum.

Kollarıyla beni sarıp sarmalarken iyice kucağına yerleştirmişti resmen. Kedi gibi öylece kalmıştık.

“seni seviyorum Can.” Dedim başımı omzundan hafifçe kaldırıp yanağına bir öpücük bırakırken.

“ben de seni çok seviyorum Birce’m.” Dedi saçlarımla oynarken.

O sırada telefonu çalmaya başlarken hafifçe geri çekildim. Telefonunu yanımda açıp “efendim?” dedi.

“Can, bu saatte arıyorum kusura bakma ama biraz konuşmamız gerek.” Sesi kulaklarıma gelirken kucağından kalktım.

“ben üzerimi değiştiriyorum.” Diye fısıldarken yatağın üzerine bıraktıklarımı alarak banyoya geçtim. Hızlıca üzerimi değiştirirken kendimi gerçekten yatmaya hazırlamıştım.

Odaya geçtiğimde hala Can’ın konuştuğunu görmemle sessizce yarın giyeceklerimi ayarlayıp bavulumu kapatmıştım. Sabah dönecektik.

Can ayakta dolanarak telefonla konuşmasını sürdürürken mecburen kulak misafiri oluyordum. Transfer konusuydu mesele.

Bir süre sonra telefonu kapatırken yatakta bağdaş kurmuş bana çevirdi bedenini.

“kusura bakma, önemli olmasa açmazdım.” Dedi.

“biliyorum, seni rahatsız etmek istemezdim ben de ama mecburi olarak kulak misafiri oldum.” Dedim.

“senden sakladığım bir şey yok. Dinleyebilirsin de. Sadece bir kulüp şartları karşılayamayacağı için geri çekilmiş. İki tanesi de biraz yarış içindelermiş. Net teklif vermelerini bekliyoruz.”

“gidişin kesinleşti yani.”

“öyle oldu.” Dedi iç çekerken. “Birce, bak eğer istersen bunu iptal edebiliriz. Ben burada da çok iyi pozisyondayım, çok iyi bir kulüpteyim. Beni merak etme. Sen istemiyorum dersen…”

Sözünü keserek araya girdim. “ama hayallerinin hiçbirini yaşayamayacaksın. Belki de bu senin için son iyi fırsat. Geciktirmeye gerek yok. Ben senin 20 yaşında verdiğin röportajı bile biliyorum Can. Ben seninle olduğum sürece mutlu olacağım zaten. Seni mutlu görmek bile beni mutlu edecek. Sen mutlu olacaksan ben hazırım.”

Yanıma gelip oturdu. Sessizce ellerimi tutup başparmağıyla okşarken “seni burada bırakmak istemiyorum.” dedi.

“ben de geleceğim. Evimizi tek başına ayarlamak için vakit bulamayabilirsin bile. Benim gelip halletmem gerekecek. Ne sen ne de ben yalnız kalmayacağım. Sonra burada düğünü ayarlamakla meşgul olacağım. Burada olsan da olmasan da beni o ayarlama zamanında zar zor görecektin zaten.” Dedim.

“senden bir söz istiyorum ama.” dedi gözlerimin içine bakarken.

“ne sözü?” dedim merakla.

“eğer seni üzen birisi olursa, en ufak şeyde moralin bozulursa, bunu annem dahi yapsa haberim olacak. Bu düğün süreçlerinde herkesin kalbinde kırgınlık oluyor mutlaka. Ama senin olmayacak.” Dedi.

“ufak tartışmalar her zaman olur tabi ki ama o da çok önemli şeyler olmaz zaten. Annem beni kızı gibi görüyor, ben onu annem gibi. Ablan desen dünya tatlısı zaten. Böyle bir şey olmaz ki.” Dedim.

“yine de söz ver. Olursa eğer haberim olacak her şeyden.”

Bir iç çektim. “beni zorluyorsun Can. Aklın bende kalmasın sadece olmaz mı?”

“olmaz.”

“tamam, için rahat edecekse, eğer beni rahatsız eden çok büyük bir problem olursa sana anlatacağım.”

“çok büyük olmasına gerek yok. Küçük de olur.”

“Can, zorlama istersen. Sana ben her zaman her şeyi anlatırım, sen benim en yakın arkadaşımsın, can yoldaşımsın ama bazen her şeyin de anlatılması gerekmez. Özellikle sevdiğini üzmemek için.”

“beni üzmemeye çalışırken kendin üzüleceksin ve bu da beni üzecek yine.”

“hayır, üzülürsem yüzümden anlarsın hemen, tanıyorsun beni. Kendimi ele veriyorum.”

“iyi bakalım öyle olsun.” Dedi iç çekerken. “ben gideyim de sen de biraz dinlen artık. Sabah görüşürüz.”

O ayağa kalkarken ben de dizlerimin üzerinde yükselip boynuna sarıldım sıkıca. Ondan ayrılmak istemiyordum. Eğer otelde olmasaydık büyük ihtimalle yanımda kalmasını bile isteyebilirdim. Şimdi kameralardan ifşalanma durumumuz bile olduğundan böyle bir şeyi dile bile getiremezdim. Onunla bu kadar ayrı kaldığım için büyük ihtimalle birkaç hafta sonra pişman olacaktım, biliyordum.

Can odadan çıkarken ben de ışıkları kapatıp yatağa girdim. Gerçekten bitmek bilmeyen, uzun bir gündü. Birkaç saat öncesine kadar bitsin de istemeyeceğim bir gündü, yalan yok.

Sabah hazırlanarak odadan çıkarken önce arabaya bavullarımızı yerleştirip ardından da birlikte kahvaltımızı yaptık. Kahvaltımızın sonlarına geldiğimizde Halim ve Begüm de aşağıya inerken Can’ın ayarladığı korumalardan biri de Begüm’ün yanında geziniyordu.

Halim’le sıkı sıkı sarılıp vedalaştıktan sonrasında Begüm’le de sadece uzaktan uzağa vedalaştık. Can bir kere daha bundan sonrasında ne olacağını Begüm’e özet geçtikten sonrasında otelden ayrıldık. Önce bizim eve giderken herkesle de bir tur orada vedalaştık.

İçeri girip veda sürecini uzatmak istemesek de annemlerin ısrarıyla girip biraz içerde de oturup kına ve düğün hakkında konuşmuştuk. Muhtemelen her şey tek tek değişecekti. Hiçbir şey plana göre stabil kalmazdı bu süreç. Zaten 2 hafta içinde ayarlanacak bir şey de değildi. 2 ayda bakalım nasıl bir şey ortaya koyacaktık.

Her şeyi onların düşündüğü gibi kararlaştırmıştık, değişmek üzere tabiki. Sonra bir tur daha vedalaşma faslımız olurken arabanın oraya kadar gelmişti herkes.

Can’ın sürücü koltuğuna geçmesiyle yolculuğumuz başlarken üzerimden bir yük kalktığını hissediyordum. Parmağımda sevdiğim adamın yüzüğü, yanımda sevdiğim adam… bir insan daha ne isteyebilirdi ki?

Eve geldiğimizde Can önce beni eve bırakırken ardından da kendisi antrenman bavulunu aldığı gibi antrenmana geçmişti. Bu kadar uzun yolculuktan sonrasında biraz daha yorulacağı için çok üzülüyordum. Bir gün daha dinlenme şansı olsaydı keşke.

Benim böyle düşünmem çok bir şey de değiştirmiyordu aslında. Can bunu severek yapıyordu. Yorulsa bile yoruldum demezdi o yüzden. Bunun da farkındaydım.

Bavulumu boşaltıp tekrar bir çamaşır günü yaparken evi de bir tur temizledim. Aklımda akşama Can’la birlikte akşam yemeği yemek olduğundan, tabi yorgun olmazsa, mutfağa girip onun seveceğini düşündüğüm tariflerimi yapmaya başladım.

Bir taraftan yemekler pişerken diğer taraftan da Can’ın antrenmandan çıkma saatini kaçırmamak için de mücadele veriyordum. Antrenmandan çıkar çıkmaz arayıp davet edecektim çünkü.

Vaktin nasıl geçtiğini anlayamazken saati kaçırmadığım için şükrederek bu sefer de Can’a mesaj attım. Saniyesinde geleceğine dair onay alırken bu sefer de hiç oturmadan masayı hazırlamaya geçtim.

Bölüm Sonu.