92. Bölüm | Crush

“bana bu konuşmadan ne zaman bahsetmeyi düşünüyordun?” dedi Can.

“hiçbir zaman.” Dedim gözümden akan yaşları silerken.

“neden birtanem, bir açıklar mısın?”

“ben annemin anladığı gibi bir şey demedim çünkü. Senin de üzülmeni, sinirlenmeni istemedim.”

“o zaman bana da anlatsaydın, ona da ben karar verseydim keşke. Neden böyle ağlıyorsun şimdi?”

“seni üzmek istememiştim.”

“ağlama sen, annemin dediklerine de üzülme. Ben senin en zor zamanımda bile bana nasıl davrandığını biliyorum.”

Ağlamamı durduramazken Can yanıma yaklaşıp bana sarıldı sıkıca. Ağlamam şiddetlenirken başımı omzuna yaslayıp ağlamamı sürdürdüm.

“sakin ol, ben yanındayım.” Dedi sırtımı okşarken.

Biraz daha kendimi sakinleştirirken saçlarıma öpücük kondurdu.

“Birce, bilmem gereken başka şeyler de mi var?” dedi.

Sesimi çıkartmazken gözyaşlarımı tekrar silmek için hareketlenmiştim ama izin vermeyip kendi sildi.

“her şeyi bana anlat. Aramızda gizli bir şey kalmasın Birce. Bu benim tek kuralım, biliyorsun.”

“bunu benim anlatmam doğru olmaz.” Dedim gözlerinin içine bakarken. “sadece ben her adımımı seni kaybetmekten korkarak atıyorum, bunu bilmen yeterli.”

“ben bunu her halükarda öğrenirim biliyorsun değil mi?”

“Halim’in bir şeyden haberi yok, onu diyorsan.”

“yo, hayır. Ablamla konuşacağım direkt. Annemle de seninle de konuştuğuna eminim, haksız mıyım?” dedi.

“haklısın ama onun da bir şey anlatacağını sanmıyorum.”

“neden her şeyi benden gizleme gereksinimi duyuyorsunuz, ben insan mı yiyorum?” dedi kaşları çatılırken.

“sevdiğin insanlar için başka sevdiklerinin kalbini kırabilirsin, hepimiz bunun farkındayız.”

“annem değil demek ki.”

“annen düşüncelerini açıkça ifade ediyor aslında. Beni kaybetmekten korktuğu da söylenemez.”

“böyle yaparak oğlunu kaybettiğinin farkında mı acaba?”

“biz de bundan korkuyoruz ya Can.” Dedim gözlerinin içine bakarak. “seni dahil etmiyorsak bir bildiğimiz var. Ben ablanla da konuştum zaten. Eğer bir şey olursa…”

“eğer bir şey olursa senin kocan ben olacağım Birce. Yanında da ben olacağım, seni koruyacak olan da. Bu ikinci oluyor. Büyü meselesini söyledin, anneme söylemeden güldüm geçtim, sırf sen istediğin için. Şimdi de karşımda aralıksız ağlıyorsun ve ben olayı tam anlamıyla bilmediğim için tek bir şey bile yapamıyorum. Elimi kolumu bağlıyorsun Birce. Ben annemin yanlış söylediğini zaten senin hiç aramadığını söylediğinde anladım.”

“yanında seni arayana kadar hiç aramamıştım, doğruyu söylüyor.” Dedim.

“benim telefonumu anında açan kadın nedense seninkine bakmadı bile.”

“yetişememiştir, olumsuz düşünme hemen. O da bir anne.”

“Birce’m, hadi bana en başından anlat güzelim.” Dedi saçlarımı okşarken. “bundan sonra da ben zorlamadan, ben söylemeden her şeyi bana anlatmanı istiyorum.”

“ortalığı karıştırmamı mı istiyorsun? Kendi baş edemediği için kocasına laf yetiştiren bir kadın. Kim bilir annen hakkımda daha ne kötü şeyler düşünecekti. Belki de seninle aranızı bozmaya çalışacağımı bile düşünecekti.”

“seni seven adama olanları anlatmanı istiyorum. Sen benim, ben olmadığım yerdeki bensin. Sana söylenen bana söylenmiştir. Bunu asla kabul edemem. Annem de istediğini düşünsün, ben ona sevgimi ve saygımı eksik etmiyorum, sen de aynı şekilde. Kimse benim karım hakkında ağzını açıp tek bir şey söyleme cesaretinde bulunamaz.”

“benimle param için mi birliktesin?” dediğimde gülmeye başladı.

“evet. Nasıl anladın bilmiyorum ama paran için seninleyim Birce.” Dedi alayla gülerken.

“o zaman annen benden ayrılmanı istiyor.” Dediğimde gülen yüzü ciddileşmişti.

“annem bunu dedi mi gerçekten?” dedi sert bir ifadeyle.

“boş ver.” Dedim ortamdaki gerginliği dağıtmak adına ondan biraz uzaklaşırken. “unutalım bu konuyu.”

“unutmuyoruz Birce, soruma cevap istiyorum.” Dedi beni tekrar kendine çekerken.

Gözlerinin içine bakıp derin bir nefes aldım.

“paran için seninle birlikte olduğumu, senden ayrılıp gerçekleri söylememi istedi. Senden ne kadar istersem bana verirmişsin zaten. Seni kandırmama gerek yokmuş yani.” Dedim gözlerimi kapatırken.

“bu kadar ileri gitmiş olamaz.” Dediğinde gözlerimi açtım. Donuk bir ifadeyle bakıyordu. Hiçbir şey söylemeden gözlerinin içine baktım.

“bunu dinledim ama cevap vermedim deme bana.” Dedi.

“cevap vermeye fırsatım olmadı diyelim.”

Ciddiyetimi ölçtü öncesinde. Yüzümde mimik oynamazken sadece gözlerinin içine bakıyordum.

“Birce, ben çok özür dilerim senden.” Dedi gözlerini kırpıştırırken. “annem hakkımızda hiçbir şey bilmeden ileri geri konuşmuş. Gerçekten çok özür dilerim. Bir daha olmayacak.”

Elimi yeni çıkmış sakallarının üzerine yerleştirirken “bu senin suçun değildi, özür dileme.” Dedim.

“bunları duymayı hak edecek hiçbir şey yapmadın. Benim yüzümden zaten birçok şeye katlanmak zorunda kaldın ama buna da katlanmak zorunda değildin, hiçbir zaman da değilsin.”

“ben sadece seni seviyorum Can, diğerlerinin dedikleri umurumda değil, unutalım.” Dedim.

“diğerlerinin dedikleri güzel kalbini incitiyor ama. Sen incinince benim nasıl olacağımı düşünen yok.”

“annen haklı olarak birbirimizi tanımadığımızı düşünüyor. Bir anda pat diye karşılarına çıkıp kim olduğu belli bile olmayan kızla, hadi biz evleniyoruz dedik.”

“seni seviyorum dedim, yetmez mi? Ben sevdiysem konu kapanmıştır.”

“aile bağlarınız çok güçlü ve ben aranızdaki ilişkiye karışamam Can. İlişkinize de benim sebebimle zarar gelsin istemiyorum.”

“bu da beni delirtiyor. Birce sen benim ailemsin artık. Onlar da ailem ama artık benim ailem farklı. Onlar kafalarına göre seni kıramazlar. Buna hakları yok.”

“düşünmeden hareket etme Can, senden bunu istiyorum.”

“etmeyeceğim, merak etme. Bundan sonra da bana anlatmamazlık yapmayacaksın. Ablamla tabi ki paylaşabilirsin ama ondan öncesinde ben duymak istiyorum.”

“tamam, bundan sonra yok.”

“söz mü?”

“söz.” Dedim yutkunurken. Bir sözün altında ezilmek istemiyordum ama dediklerinde de haklıydı. Bundan sonrasında birbirimizin ailesi bizdik.

“Birce.” Dediğinde bakışlarımı tekrar gözlerine çıkarttım.

“efendim Can?”

“düğün hazırlıkları da kına hazırlıkları da ben burada olmadığım zamanda olacak. İllaki annem de olacak ve müdahalede bulunacak. Bir daha olmayacak dedim ama insanları ben kontrol edemiyorum maalesef. Ben ablama da gerekeni yine söyleyeceğim ama lütfen gözümü arkamda bırakma. Bir kere daha böyle ağladığını görmeyi bırak duymak bile istemiyorum. Benim yüzümden çok ağladın, bundan sonra bir daha ağlamanı istemiyorum.”

“illaki böyle sebeplerden olmasa da ben duygusal bir insanım Can, ağlamama sözü veremem sana o yüzden. Ben verdiğim sözleri de tutarım, biliyorsun. Beni bu yüzden hiç zorlama. Ama dediğin gibi, bundan sonra biz aileyiz ve senden bir şey saklamayacağıma emin olabilirsin.”

“bunun sözünü almak da yeter bana. Eğer bir gözyaşın akacaksa bu benim yanımda, mutluluktan olsun. O gözyaşını ben sileyim.”

Başımı omzuna yaslarken kokusunu içime çektim. Yarın onu havaalanında uğurladıktan sonrasında da gözyaşı dökeceğime emindim. Bunu ona göstermeyecektim tabi ki ama duygusaldım işte, tutamıyordum kendimi. Vedalardan da nefret eden bir insandım ben. Öyle kolay kolay vedalaşamazdım. Şimdi sevdiğim adamı uzun bir süre sarılmamak üzere bilmediğim bir ülkeye uğurlayacaktım. Bu gözyaşı en çok benim hakkımdı zaten.

Akşam eve geldiğimizde birlikte vakit geçirdikten sonrasında fazla geç olmadan yatmıştık. Can’ın orada fazlaca yorulacağını zaten biliyorduk. En azından dinlenerek gitmesi onun için daha iyiydi. O da bunun farkındaydı aslında.

Havaalanında bavulları teslim etmiştik. Çok az vakit kalmıştı denilebilirdi aslında. Veda vakti yaklaştıkça boğazımda düğümler oluşuyordu. Bora ve Umut da yanımızdaydı. Hep beraber bir kahve alırken oturup içmeye başladık. Girişte büyük bir hengame içerisinden sıyrılarak girmiştik zaten. Can’ın gideceğini duyan herkes buradaydı. O arada nasıl onlardan kopmadan içeri girebildiğime ben bile şaşırmıştım.

“vakit yaklaşıyor Can, ufaktan hazırlanmaya başla.” Dedi Umut.

“heyecanlı mısın?” diye sordu Bora.

“heyecanlıyım ama üzgünüm de. Bir yarımı burada bırakıyorum. Birce size emanet bundan sonrasında.” Dedi Can.

“o benim kardeşim zaten, tabi bize emanet olacak. Senin aklın burada kalmasın.” Dedi Umut.

“konuştuklarımızı unutma Umut.” Dedi Can. Ne konuştukları bile şu an umurumda değildi.

“aklımda her şey, için rahat olsun.”

“Birce yengem sen heyecanlı mısın? Can’ı askere yollarken burada değildin ama şimdi neredeyse askere yollamış kadar olacaksın.” Dedi Bora gülerken.

“askere gittiği zaman da takıma dönmesini beklemiştim zaten.” Dedim.

“hep bekledim diyorsun yani.” Dedi Bora.

“senin yolunu da beklemişti, Can’a özel değildi.” Dedi Umut.

“sen nereden biliyorsun?” diye sordum merakla.

“abin en yakın arkadaşım, bilmem farkında mısın?”

“Halim beni sana mı anlatıyordu?” dedim şaşkınca.

“öyle demeyelim de saçma ergenlik triplerin olduğundan bahsediyordu diyelim.”

Hayret içinde bakarken ne diyeceğimi bilememiştim. Ben her şeyimi Halim’e anlatırdım çünkü.

“merak etme, sadece bu ünlülerle ilgili saçma bulduklarını söyleyince gülerdik. Senin özelini hiçbir zaman kimseye anlatmazdı.” Dedi Umut rahatlatmak istercesine.

“ünlülere olan aşkım da benim özel hayatımdı yalnız.” Dedim yanımda iki ünlü olduğunu unutmuşçasına.

“başka kimleri bekledin ki?” diye sordu Bora. Umut kahkaha atarken Can çatık kaşlarla dinliyordu.

“giderayak nişanlımın crushlarını duyacağımı hiç düşünmemiştim.” Dedi Can.

“herkesin crushı vardır, endişelenecek bir şey yok.” Dedi Umut. “hem Birce sen varken crushlarının adını bile hatırlamaz.”

“ondan eminim.” Dedi Can.

“hadi gençler, anons geldi, hala oturuyoruz.” Dedi Bora ayağa kalkarken.

Hep birlikte kapıya doğru ilerlerken kontrol noktasından daha fazla ileri gidemeyeceğimi anladığımda durduk.

Umut ve Bora kısa ve hızlıca sarılırlarken en son kollarını bana açtı. Sıkıca boynuna sarılırken kokusunu içime çektim. Dudaklarını alnıma ve yanaklarıma bastırdıktan sonrasında dudaklarıma da kısa bir öpücük kondurdu. Tekrar boynuna sarıldıktan sonrasında geri çekilmeden yanaklarını öptüm ben de.

“seni seviyorum.” Dedi gözlerimin içine bakarken.

“seni seviyorum.” Dedim ben de.

Tekrar anons geçerken kollarını yavaşça benden ayırdı. Elimi tutup üzerine bir öpücük kondurdu.

“üzülmek yok.” Dediğinde sadece gülümsedim.

Arkasını dönüp giderken birkaç kere daha dönüp bakmayı ihmal etmemişti. Kapıdan geçtikten sonrasında gözyaşlarımı tutamazken ellerimi yüzüme bastırdım.

Bana sarılan kollarla Umut olduğunu anlarken kendimi durduramıyordum. Birkaç saniye öncesinde yanımda olan adam şimdi aylarca dokunamamak üzere uzaklaşmıştı.

“yapma böyle Birce.” Dedi Umut.

Bölüm Sonu.