2. Bölüm

Bölüm 2: Kendini Kaybetmek ve Bulmak

O gün derslerin bitiminde Can, her zamanki gibi hızlıca okuldan çıktı. Deniz’in ısrarlarına rağmen onunla kalmak istemedi. Tek başına sokaklarda yürüyerek, zihnindeki karmaşayı susturmaya çalışıyordu.

Antidepresan bağımlılığı Can’ın yaşamını yönetiyordu. Çantasındaki küçük şişeyi çıkardı ve haplardan birini yuttu. İlaç etkisini gösterene kadar kafasındaki düşünceler hız kesmeden dönüyordu.

“Hayatın anlamı var mı gerçekten?” diye düşündü. “Eğer varsa, neden bu kadar zor ve anlamsız geliyor?” Bu soruların cevaplarını bulmak için filozoflara sığınmıştı. Sartre’ın “varoluş özden önce gelir” düşüncesi Can’ın hayatını şekillendiren bir gerçek gibiydi. Belki de bu yüzden kimse onu anlayamıyordu. Onun varlığı, kendisine bile bir yük olmuştu.

Bir parkta durup, bir bankın üzerine oturdu. Havada keskin bir serinlik vardı. Yanından geçen insanların konuşmaları, kahkahaları, Can’a bir başka dünyanın melodisi gibi geliyordu. “Bu dünyaya ait değilim,” diye düşündü.

Deniz’in sesini hatırladı: “Bir gün burada sıkışıp kalmanın ötesine geçersin.” Ama nasıl? Bu sorunun cevabı Can için bir bilmeceydi.