7. Bölüm

Bölüm 7: Gölgenin Dili

Kapının ardındaki boşluk, Can’ı içine çekerken bir yandan geçmişin yankılarını kulağına fısıldıyordu. Bu yankılar, keskin bir soğuk gibi ruhunu sarıyordu. Sesler tanıdıktı; çocukluğunda duyduğu bir ninni, ilk başarısızlığında babasının öfkeli bağırışı, sevdiği kişinin sessiz veda edişi…

“Bu ben miyim?” diye sordu Can. Bu karanlık, bu boşluk, bu yankılar… Hepsi onun muydu? Yoksa sadece bir yanılsamanın içinde miydi?

Cevap, gölgesinden geldi. Kendi yansıması, yerde titrek bir şekilde uzanıyordu, ama bu gölge bildiği gibi değildi. Bu gölge onunla konuşuyordu.

“Beni ne kadar süre yok saymayı planlıyorsun?” dedi gölge, derin ve yankılı bir sesle.

Can şaşırdı. “Sen… sen kimsin?”

Gölge kıkırdadı, fakat bu bir neşe değil, acının kahkahasıydı. “Ben, sensin. Ya da olmak istemediğin kişi. Korkuların, utançların, pişmanlıkların… Ne dersem diyeyim, sen beni hep bir köşeye attın.”

Can, yere diz çökerek gölgesine baktı. Gözlerinden yaşlar süzülüyordu. “Seni görmek istemiyordum. Seni kabullenmekten hep kaçtım.”

Gölge, acı bir tebessümle cevap verdi. “Ama bu yüzden böyle karanlıktasın. Beni ne kadar derinlere gömmeye çalışsan da, aslında beni bir parça sevdiğini biliyorum. Çünkü ben, seni sen yapan her şeyim.”