13. Bölüm

Bölüm XIII: Zihnin Kapanışı

Bir akşam, okuldan sonra Umut, tekrar evine dönerken, bir şeyin farkına vardı. Sokakta yürürken, her şeyin tamamen aynı olduğunu fark etti: Aynı insanlar, aynı arabalar, aynı binalar. Ama her şey ona farklı geliyordu. “Neden her şey aynı?” diye düşündü. “İnsanlar neden birbirini tekrar eder, neden her şey aynı şekilde ilerlerken birinin içinde kaybolan bir şey olamaz mı?”

Evin önüne geldiğinde, yine derin bir nefes aldı. Yavaşça kapıyı açtı ve içeri girdi. Kendi odasına doğru ilerlerken, gözüne çarpan birkaç eski fotoğraf ona bir anlık nostalji verdi. Eski fotoğraflarda, gülen yüzler, mutluluğun izleri vardı. Ama bugün, o fotoğraflarda gördüğü insanlar ona yabancıydı. “Kimdi onlar? Kimim ben?” diye düşündü.

İçindeki boşluk, zaman geçtikçe daha fazla büyüyordu. Kendine ait bir anlam yaratmaya çalışırken, bir taraftan da kaybolduğunu hissediyordu. “Her şey kaybolmuş, ya da kaybolan bir şeyler var… Ya kaybolan bensem?”

Geceyi bir kez daha sessizlik içinde geçirirken, zihni bir kez daha kaybolan sorularla doldu. İçindeki bu büyük sessizlik, bir tür boğulma gibi hissediliyordu. “Bundan kaçabilir miyim? Bir çözüm var mı?” Zihnindeki düşünceler, bir bulmacayı çözmeye çalışıyormuş gibi karmaşıklaşıyordu. Bir şeyler yerli yerine oturuyor gibi görünse de, her şey hala belirsizdi. Kaybolmuşluk ve arayış, onun gerçekliğini sarmaya devam ediyordu.1