15. Bölüm

Bölüm XV: Derinleşen Boşluk

Okulun koridorlarında ilerlerken, Umut’un her adımı bir yankı gibi geri dönüyordu. Diğer öğrenciler, onun yanında geçip giderken, sanki her biri kendi dünyasında birer hayalet gibiydi. Kimse ona dokunmuyor, kimse gerçekten onu görmüyordu. Kendi içindeki boşluğu daha da büyütüyordu. “Eğer kimse beni görmüyorsa, o zaman ben kimim?” diye düşündü.

Bir sabah, Burak yine yanına gelerek, “Umut, seni çok düşündüm. Gerçekten bir şeyler oluyor, ne olur bana söyle,” dedi. Ama Umut, sadece boş bir şekilde bakarak, “Bazen… Bazen susmak daha kolay oluyor. Bir şeyler söylemek, bir şeyi değiştirme çabası gibi hissediliyor,” dedi.1

Burak, sessizce başını salladı, ama Umut’u anladığını sanmıyordu. Burak, bazen insanların neden bir şeyleri anlatamadığını bile anlayamıyordu. Ona göre insanlar sorunları paylaşmalıydı, ama Umut için konuşmak, bir tür çözümsüzlük ve anlam kaybıydı. Çünkü söyledikçe, hissettikçe daha da kayboluyordu. İnsanlara bir şeyleri anlatmak, her şeyin anlamsız olduğunun farkına varmalarına neden oluyordu. “Benim içimdeki boşluğu kimse dolduramaz,” diye düşündü.

Okuldan sonra, dışarıda yürürken, Umut kendini bir kez daha kaybolmuş hissetti. Her adımı, tıpkı bir labirentin içinde kaybolan bir hayalet gibi hissediyordu. İnsanların gürültüsü, caddede yükselen sesler, arabaların hızı, ona hiçbir şey ifade etmiyordu. Her şey bir tür şeffaflığa dönüşüyordu. Kimseye ait olmayan, herhangi bir anlamı olmayan bir gerçeklik. Bir zamanlar kendini kimseye ait hissetmişti ama şimdi bu, sadece bir hatıra gibiydi. “Kimse kimseye ait olamaz mı? Ya da, belki de kimse kimseye ait olmamalı.” Zihninde yavaşça yankılanan bu düşünceler, derin bir yalnızlık hissiyle birleşiyordu.

Bir ağacın altına oturdu. Çevresindeki dünyayı, sokaktaki her şeyi izlerken, bir kez daha kaybolmuşluk hissini düşündü. “Herkes bir şeylere sahipken, ben neye sahip oluyorum?” Kendisini, yıllardır buradaymış gibi hissediyordu. Ama hala kimseye ait değildi. “Benim varoluşumda bir yer var mı? Ya da, belki de kimseyi bulmaya çalışarak bir ömrü harcıyorum.”