23. Bölüm

Bölüm XXIII: İçsel Bütünlük

Bir süre sonra, Umut, bütünlük arayışının ne kadar derin ve kişisel bir şey olduğunu fark etti. Kaybolduğu her an, aslında yeni bir farkındalık seviyesini doğuruyordu. İnsanlar, dışarıda bir yerlerde cevaplar ararken, içlerindeki karanlıkla yüzleşmeye cesaret edemediklerinde kayboluyorlar, ama Umut, bu karanlıkla yüzleşmenin, bir anlamda özgürlük olduğunu fark etti.

“Gerçekten kaybolmak, kendini bulmak demektir. Kimseye ait olmak, aslında kendine ait olamamak demektir.”

Her şeyin anlamsız gibi görünmesine rağmen, kaybolan bir insan, belki de kendini bulmak için en doğru yolu buluyordu. Bu, bir son değil, bir başlangıçtı. Ve Umut, her kayboluşunda, bir adım daha geriye gitse de, aslında her adım, bir keşifti. Kendisini bulma yolculuğunda, kaybolmuş olmak bir ön koşuldu. “Kaybolmadan, bir insan neyi bulabilir ki?” diye düşündü.

Bütünlük, dışarıda değil, içerideydi. Zihninde ilerledikçe, kaybolmuşlukla barıştıkça, yavaşça bir şeyler yerine oturuyordu. Kaybolan bir insan, kendisini bulacaksa, önce kaybolmuş olmalıydı. Ve belki de her şey, kaybolmadan önce bulunduğu o anda, anlamını buluyordu.