Hastane

Akşama doğru ağrıya dayanamayan Oktay'ı hastaneye götürmüştüm. Ne olduğunu da tam anlatamamıştık ama bir şekilde anlatmıştık derdimizi. Yok işte merdivenden düştü, düşecekken kendini kadıp belini burktu gibisinden. Her rutin kontrol sırasında oradaki görevliye bir kılıf uyduruyorduk.

Röntgen, Mr ve Tomografi çekilmişti, sonuçlar çıkana kadar da bir ağrı kesici ve serum vurmuşlardı. Onun yanında otururken onunla ilgilenen doktor elinde dosyayla gelip benim karşıma durdu, ben o sırada Oktay'ın elini tutuyordum.

Bizi öyle görünce mahçup bir ifade ile gülümsedi, Oktay elini çekecekken, "Yok, rahatınızı hiç bozmayın." dedi. Yatağın karşısına durup, "Oktay'cım, ani harekete bağlı belinde küçük bir kayma meydana gelmiş, bir süre korse kullanacaksın, çok hareket etmeyeceksin ve sırtı üstü uzanacaksın." dedi. Oktay'cım mu dedi o? Oktya bana bakmıştı, bakışları imalıydı. Sanki senin yüzünden oldu der gibi bakıyordu.

"Bakma öyle..." diye fısıldadım, omuz kaldırdı, doktor çıkarken hastane sehpasına reçe bırakmıştı, onun yanına doğru eğildim, "Bana öyle bakma..." dedim.

"Bir daha tekrarlamayalım..." dedi masumca. Başını salladım, "Olur bebeğim tekrarlamayalım." dedim. Onu hastaneden çıkarıp arabaya binerken, "Borsadan para kazanıyorsun Mercedes almıyorsun sende de bir kıtlık var ha!" dedi gülerek. "Belkide hayatımda olması gerektiğini düşündüğüm tek yıldız sensin?" dedim. Sırıtıp suratıma baktı, "Eşeklik yapma!" dedi bacaklarını koltuğa çekerken, "Kafama göre oturuyorum ama?" dedi.

Bacaklarını nazikçe tutup düzelttim, "Belin zaten sıkıntılı bebeğim, düzgün otur" dedi m ona bakarken, dudakları çok gğzel duruyordu, şapır şapır öpesim geliyordu ama yapabileceğim en büyük şeyi yaptığım için çok yaklamadım ona.