1. BÖLÜM ARSLAN SAFİR'İN ÖLÜMÜ

1.SAFİR

Bir cennetti düşünü kurduğum bir cehenneme verildiğimde.

Arslan Safir, Safir aşiretinin en büyük oğluydu. Benim ise yeri göğü kalbimde inleten sevdamdı. Çocukluğumdu, gençliğimdi, ömrümdü. Ömrüm boyunca dilediğim tek şeydi.

Ben ise Safir aşiretiyle bir türlü barışı sağlayamayan Barlas aşiretinin kızıydım.

Sevdamıza o kadar inanmıştık ki, ne benim ailem nede onun ailesi başa çıkabilmişti bizimle. Ben kendimi öldürmekle tehdit etmiştim ailemi yada son çare olarak kaçacaktım. Arslan'da benden başkasıyla evlenmeyeceğini, benle evlenmeye isteyecek kişiyi öldüreceğini cümle aleme duyurmuştu. Sonunda iki aileyi de, onlardan da bir kız alma şartıyla ikna edebilmiştik. Arslan'ın en küçük kız kardeşi Hicran, amcamın oğlu Baran'la evlenmeyi istemişti.

Onların bizden önce nikahı kıyılmış, düğünleri yapılmıştı. Üstelik Hicran şu an bir aylık hamileydi. Çok sonradan itiraf etmişlerdi bize sevdalarını. Bizim mücadelemiz onlarıda kavuşturmuştu.

"Dila..." adımı gürültünün arasından zar zor duyduğumda, gülümseyerek gözlerimin içine sevgiyle bakan adama çevirdim. Siyah damatlığının içinde o kadar yakışıklı duruyordu ki, ona bakmak bile kalbimi yerinden ediyordu. "Efendim." dediğimde masanın altından elimi tutmuş sıcacık gülümsemişti. "Bir dansı hakkettik." derken bu zamana kadar yaşadığımız zorluklar gözlerinin önünden geçmiş olacak ki, bana bakarken içi gitmişti.

Başımı hafifçe aşağı yukarı salladığımda yanında duran adamlara emir vermiş ve bir dans müziği açtırmıştı. Yanında duran koruma "Boran ağamda geldi Arslan ağam, salona giriş yapmış." demişti. Boran Arslan'ın bir küçük kardeşiydi. Yıllardır yurt dışındaydı. Önce okul için gitmiş sonrada yurt dışındaki işleri bahane ederek temelli taşınmıştı. Onu en son gördüğümde bende çok küçüktüm. Düğünümüz için gelmiş olmalıydı.

Arslan dans öncesi kardeşini karşılamak istemişti. Anlayışla ona eşlik ettiğimde salona giriş yapan Boran Safir herkesin dikkatini çekmişti. Yurt dışında yaşamak ona iyi gelmişti. Büyümüş, yetişmiş, yakışıklılıkta abisine rakip olacak bir şekilde geri dönmüştü.

"Abim." diyerek annesi ve babasından önce Arslan'nın eline giden Boran'ı herkes göz hapsine almıştı. "Kardeşim, hoşgeldin evine." Kısa bir tebrik merasiminden sonra Arslan beni dans pistine çekiştirdiğinde Boran annesi ve babasının yanına gitmişti.

"Bir seni diledim." diye fısıldadım sadece onun duyabilceği bir şekilde. "Bir seni sevdim." demişti oda. Ömrüm boyuncada sadece seni seveceğim Dila."

Öyle de olmuştu. Arslan Safir yalnızca beni sevmişti ömrü boyunca. Kollarımın arasına yığılırken, son nefesini verene kadar sadece beni sevmişti. Kavuştuğumuz o an, üst üste sıkılan üç kurşun ayırmıştı bizi. Dansımız sırasında kimin yaptığını bilmediğimiz üç kurşundu düşümü cehenneme çeviren.

"Arslan." diye fısıldadım. Sesimi yalnızca ben duymuştum. Ardı ardına sıkılan onlarca kurşundan dolayı herkes bir tarafa koştururken yalnızca biz vardık salonun ortasında. "Arslan, ne olur..." titreyen ellerime bulaşan kanla "Arslan bir şey söyle." diye bağırdım. "Arslan yalvarırım bir şey söyle..."

İçim öyle çok acıyordu ki, o an can çekişen bendim. "Arslan bana bunu yapma." cehennemin dibinde olsa , bir yolunu bulup gelirdi Arslan. Beni cevapsız bırakmaz, beni yarı yolda bırakmazdı.

"Abim..." hemen yanımıza çöken Boran benim yapamadığımı yaparak abisini sertçe sirkeledi. "Abi uyan." diye bağırdı. "Abim, ne olur uyan..." silah sesleri kesilirken annesinin haykırışıyla yer gök inledi. "Boran..." Arslan'ın son sözlerini duyduk. Son nefesini verirken bile beni düşünmüştü.

"Abim..." demişti Boran çok içerisinde. "Dila önce Allah'a sonra sana emanet."

"Arslan." diye haykırdım. "Arslan beni bırakma."

"Yenge, tamam." Arslan'nın cansız bedenine sarılı kollarımı çekiştiren en küçük kardeşleri Devrandı. Devran en çocuksu , en vurdum duymazlarıydı ama o gece Devran'da büyümek zorunda kalmıştı. "O beni bırakmaz, ben onu nasıl bırakayım?"

"Yengem ne olur bırak."

Beni zorla Arslan'dan ayırdıklarında Boran kimseyi abisine yaklaştırmamıştı. O gece herkesin içinde , abisinin kanının yerde kalmayacığının yeminlerini etmişti.

"Arslan." diye haykırdım. "Seni çok sevdim diye mi aldılar seni benden?" Kanı her yerimdeydi, Beyaz gelinliğim kana bulanmıştı. "Yemin derim ömrüm boyunca kimseyi sevmeyeceğim."1