33.BÖLÜM:NİNNİ

Ne geceydim ne de gündüz. Kalbim ağrıyordu, işiten yalnızca bendim. Göğsümde gece gündüz çırpınan bir çaresizlik vardı. Karnımda bir can, beynimin içinde Boran diye inleyen bir ses vardı.

Kucağıma verilen küçük Arslan’ı göğsüme saklarken, incitmemek için elimden geleni yapıyordum. Kulağı kalbimle buluştuğu an ağlamayı bırakmıştı, yutkunarak bildiğim tek ninniyi söylemeye başladığımda bu kez gözyaşlarına boğulan bendim. “Bu tepe pullu tepe” o kadar küçüktü ki, tıpkı annesinin kopyasıydı. Dolasıyla da dayısı Arslan’a da benziyordu. Titreyen dudaklarımı birbirine bastırıp ninniye söylemeye devam ettim. “Nenni de yarim nenni”

Boran’dan iki haftadır ne ses vardı ne de haber. Sanki hiç var olmamış gibi ortadan yok olmuştu. Defalarca aramıştım, onlarca mesaj atmıştım. Hiçbirine geri dönmemişti. Aklımı yetirecek gibiydim.

“Su gelir serpe serpe, eski de yarin hani.” Sesimde yarıklar doluyordu. Dindiremediğim göz yaşlarımda boğulacak gibiydim.

“Dediler yar uyumuş, Nenni de yarim nenni.” Boran, aklımdan çıkmıyordu. Küçük Arslan, küçük elleriyle kazağıma tutunduğunda yüzümü pencereye doğru çevirdim, yönümü nereye çevirsem Boran’la karşı karşıyaydım. Bilmeden nasıl bu kadar bağlanmıştım, nasıl bu kadar yer edinmişti göğsümde.

“Uyardım öpe öpe, Eski de yarin hanı.” Evimi, yurdumu kaybetmiştim. Hem de bunu yirmi beş yıllık ömrümde, ikinci kez yaşıyordum.

Beni öylece bırakıp gitmeden önce söyledikleri ne aklımdan çıkıyordu ne göğsüme sığıyordu. Beni ta ezelinden sevmişti. Beni, ben olmadan yıllarca sevmişti. Nasıl dayanmıştı, nasıl dayanabilmişti?

Üstelik abisiyle evlenmiştim. Boran bu hayatta sadece benimle sınanmıştı ve benim ruhum bile duymamıştı. Şimdi benimde ruhumda bir sızı vardı, üstelik bu onun içindi. O kendinden vazgeçmişti ama ben ondan nasıl vazgeçerdim.

Daha fazla dayanamadım, küçük Arslan’ı beşiğine dikkatlice koyduktan sonra odadan çıktım, Hicran ve Baran günlerdir uyumadıkları için odada dinleniyordu. Kaya salonda telefonuyla ilgileniyordu. Küçük kız kardeşim Lal ise ona bulaşarak ilgisini çekmeye çalışıyordu. Burada olduğumu duyunca gelmişti, Eve gitmemek içinde Hicran’a yardım ediyordu, bebekle ilgileniyordu. Geceleri koynumda uyuyordu.

Beni görünce hemen ayaklanıp yanıma koştu. “Abla, Arslan bebek uyudu mu?”

Kaya’nın da gözleri bana dönerken başımı hayır anlamında salladım. “Ama uyumak üzere.” Lal küçük yüzünü yana yatırdı ve yüzüme uzandı. “Arslan bebek mi ağlattı seni?” Lal daha on iki yaşındaydı ama o kadar akıllı ve o kadar güzeldi ki. Siyah saçları kıvır kıvırdı, küçük burnu ve benim gibi dolgun dudaklarıyla güzelliği şimdiden kendini belli ediyordu. Yüzü ay gibi parlıyordu. “Hayır, Lal’im. Ağlamadım. İyiyim.” Bana inanmayan bakışlar atarken dış kapıya yürüdüm. Kaya ardımdan ayaklanırken Lal’de peşime takılmıştı. “Hava alacağım Kaya.” Dedim, peşimden gelmesine engel olmak için.

“Bende hava alacağım.” Derken ayakkabılarını ve montunu giymişti. Pes ederek Lal’e döndüm. “Sen Arslan bebeğin yanında kalıyorsun.” Kaşlarını çatarak bana burun kıvırdığında “Hadi.” Diyerek onu içeri doğru itekledim. “Öyle olsun abla.”

Kaya’yla birlikte bahçeye çıktık. Çıkmadan önce benimde montumu almıştı. Omuzlarıma bıraktığı montuma kollarımı geçirirken burukça gülümsedim.

“Dönmedi mi daha?”

“Telefonlarıma cevap vermiyor.” Diyerek bakışlarımı uzak dağlara doğru çevirdim. Evlerinin manzarası çok güzeldi. “Merak etme, bir şey olsaydı duyardık.” Derken oda gözlerini baktığım yere çevirmişti. Öyleydi, fakat kendime engel olamıyordum. “Birazdan gider bir tur atarım şirketlerine, sorarım nerde diye?”

Başımı Kaya’nın omzuna yasladım, derin bir nefes aldım. “Sağ ol kardeşim.”

O sırada dış kapı çalınmıştı. İçeri güvenliklerden biri girdi. Kaya kapıya doğru giderken bende peşine takıldım. “Ne oldu, kim geldi.”

Adam başı önünde konuştu. “Hicran hanımın kardeşi, Larin hanım geldi.” Kaya’yla birbirimizle bakıştık. Larin şu an görmek istemediğim biri olsa da Boran’dan haberi olduğunu düşünüyordum. Kaya benim düşüncelerimin aksine “Kovun gitsin.” Diyerek adamı gönderdiğinde, “Kaya, belki Boran’ı sorarız.” Diyerek fikrini değiştirmeye çalıştım ama Kaya Larin’e karşı alerjisi varmış gibi bir tepki verdi. “O kız hayatta Barbas topraklarına adım atamaz.” Adını bile diline değdirmiyordu.

“Burası benim ablamın evi ya, siz ne hakla beni içeri sokmazsınız. Siz kim olduğunuzu sanıyorsunuz?” Larin tabi ki boynunu bükük gidecek bir kız değildi. Rezillik çıkarmaktan çekinmezdi.

“Kaya beyin kesin emri var, buraya giremezsiniz Larin hanım.”

“Başlarım sana da Kaya beyine de, Aç şu kapıyı!”

Kaya Larin’in kendisi hakkında kullandığı kelimeleri işitince, dayanamayıp kapıyı açıp dışarı çıktı. Hemen ardından koştum. Bir şey yapacak hali yoktu ama Larin’e karşı ne kadar sabırlı davranırdı emin değildim.

“Laftan anlamıyor musun kızım sen!” Larin karşısında Kaya’yı görmenin şaşkınlığıyla bir adım geriledi. Gözleri saniyelik bana döndü, ne diyeceğini bilememiş ve suratımıza aval aval bakınmıştı. Kendine geldiğinde kuyruğunu dikti yine. “Nerden kızım oluyorum ben senin, doğru konuş benimle.”

“Konuşmazsam ne yapacaksın?”

“Senin anladığın dilden konuşurum o zaman Kaya efendi.” Diye bağrındı Larin. Korumalar bile şaşkındı. “Çekil önümden! Ablamı ve yiyenimi göreceğim.”

Kaya dalga geçer gibi güldü. “Ben seni bizim topraklarımıza geçirir miyim Safirlerin kızı?”

“Ablanda bir Safir ,o niye burada?” Larin gözleri yine üzerime dikilmişti. “Kapı önüne attığın yengenden mi bahsediyorsun?”

“Ben bir şey yapmadım.” Diyen Larin’e gözlerimi diktim. Bir şey yapmamış olsa bile, yapılan şeye engel olmamıştı. “Ablan hamileyim diye yalan söyledi.” Sanki annesinin yaptıklarını hak etmişim gibi konuşmuştu. Kaya da daha da sinirlendi. “Ablam değil, senin abin söyledi o yalanı. Ablam sırf o yalan yüzünden döndü o konağa. Yoksa bırakır mıydım ben ablamı size?”

“Abim bırakır mıydı karısını?” Larin Kaya’ın üzerine yürümeye başladı. “Senin ablan yüzünden benden bile vazgeçti abim. Beni bile gözden çıkardı.”

“Gözden çıkarılacak kadar değersizmişsin demek ki!” Kaya’nın bir tokat gibi yüzüne indirdiği sözler karşısında Larin’in gözleri dolu dolu oldu. Kaya’nın dibinde durduğunda gözleri kan çanağı gibiydi. Yine de boynunu eğmedi. Kaya’da geri adım atmayıp intikamımı en ağır cümleler devam etti. “O kadar değersizmişsin ki, abin seni önüme attı. Eğer kabul etseydim…” Kaya Larin’in kulağına eğildi ve benim bile duyamayacağım şekilde kulağına fısıldadı. Artık nasıl zehirli kelimeler dediyse Larin’in kirpiklerine tutunan göz yaşı yanaklarına döküldü. İçim acımadı, çünkü yanına kalsın istememiştim. “Şimdi defol git kapımın önünden.”

Larin hızla arkasını dönüp, göz yaşları içinde uzaklaştı. Hiçbir şey demedim, Kaya hala sinirliydi. İçeri girdim ve odama yürüdüm. Hicran uyanmış bebeğiyle ilgileniyordu. Lal hemen peşimden odaya gelirken beraber yatağa uzandık. Telefonumu cebimden çıkarıp bir kez daha aradım Boran’ı. Bu kez telefonu çalmamıştı bile. “Abla, çok mu seviyorsun Boran’ı”