3.BÖLÜM : KAÇIŞ

Gözlerimi yeniden araladığımda, hemen yanı başımda uyuklayan Hicran'ı gördüm. Yavaşça yerimden doğrulurken karanlık gece zifiri karanlığa dönüştürmüştü her yeri. Hicran iyice belirginleşmeye başlayan karnı yüzünden oldukça rahatsız duruyordu yattığı yerde. O kadar güzel bir kızdı ki, sarı saçları yeşil gözleriyle insan bakmaya kıyamıyordu. O an Arslan'la ne kadar benzediklerini fark ettim. Abisinin kopyasıydı. Baran'la birbirlerini en az benim ve Arslan kadar seviyorlardı.

Gözlerime hücum eden yaşı silme gereği duymadan, yataktan doğruldum. Boran'la evlenmesem eğer onu alıp götürürlerdi. Bizimkiler bunu asla kabul etmeyeceği için çok kan dökülecekti. Arslan'ın ölmesi sadece beni değil herkesi uçuruma sürüklemişti. Hicran'ın alnına ufak bir öpücük koyarak odadan ayrıldım. Başımda saatlerdir bekliyordu. Yavaş adımlarla terasa doğru yürüdüm. Herkes uyuyor olmalıydı. Dışarda kimse var mı diye kolaçan ederken Kaya'yı bir sandalyenin üzerinde otururken buldum. Büyük ihtimalle uyku tutmamıştı. Ona görünmeden ağıra indim ve Kaya'nın atıyla birlikte ön kapıda korumalar olduğundan gizlice ağırın kapısından dışarı çıktım.

Benim yerim de evimde belliydi. Atı mezarlığa doğru sürerken başımdan aşağı sarkan siyah şalı ellerime sardım ve saçlarımı rüzgara teslim ettim. Canımın acısına acı katmışlardı. Ne yapacağımı hiç bilmiyordum. Kendimi öldürmek bile çare değildi. Safir'ler Hicran'ın karşılığında ya can alacaklardı ya da bir gelin. Kız kardeşim daha küçücüktü.

Gecenin sessizliğine haykırarak bağırdım. "Arslan, ben ne yapacağım?"

Boran'la nasıl evlenirdim. Arslan'a nasıl ihanet ederdim? Mezarlığa vardığımda buz gibi havanın tenime sapladığı bıçakları aldırış etmemeye çalıştım. Mezarının üzerinde yeni çiçekler vardı, asla yalnız bırakmıyorlardı onu. "Canımın içi." Başucuna oturarak yüzümü toprağına yasladım. "Keşke ben ölseydim senin yerine."

Hala öldüğüne inanmayan yanım, her an cevap vereceğinin beklentisiyle dolup taştı. Kötü bir rüyanın içindeydim ve hemen biraz sonra Arslan beni arayarak uyandıracak gibiydi. "Ben çok kötüyüm Arslan." Ve beni iyileştirecek artık hiç kimse yoktu.

"Mezarlığın önünden geçmeye korkan ben gecenin bir yarısı tek başıma buradayım ve tek bir korku yoktu içimde Arslan. Sen buradasın diye mi?" sertçe yutkundum. Sevdiğini gömene kadar mıydı mezarlık korkusu? "Beni de yanına alır mısın Arslan?"

"Dila." Birinin omzuma dokunmasıyla sıçrayarak yerimden doğrulduğumda "Korkma, benim Boran!" demişti Boran Safir. "Boran." Dedim onu burada görmenin şaşkınlığıyla. "Senin ne işin var burada?"

"Asıl senin ne işin var gecenin bir yarısı mezarlıkta?" Sesi azarlar gibiydi ve bu aramızda geçen en uzun cümlelerdi. "Arslan'ın yanındayım." Diye fısıldadım, gözlerimi gözlerine dikerken. "Neden buradasın?"

"Hicran haber verdi." Dedi çok uzatmadan. "Kaçtığını düşünmesinler diye bana haber verdi."

"Kaçmadım." Diye karşı çıktım. "Kocama geldim, evime." Sözlerimin altındaki manayı anlayarak kaşlarını çattığında titreyen bedenime kollarımı sardım. Bakışları karanlıktı, kehribar gözlerindeki ifadesizlik yutkunmama sebep olmuştu ama susmaya niyetim yoktu. "Seninle evlenmeyeceğim Boran!"

"Başka yerde konuşalım." Diyerek mezarda yatan abisine baktı. "Neden, utanıyor musun abinden?" Mümkünmüş gibi kaşlarını biraz daha çattı. Düğün gece gördüğüm Boran'la şu an ki Boran aynı kişi değildi. Üç aydır bir an bile vazgeçmemişti katili aramaktan, Bir sürü yer basmış, bir sürü kişiyi köşeye sıkıştırmıştı ama kimse kabul etmemişti. Yorgun, öfkeli ve çaresiz gözüküyordu. Gözünün feri gitmişti. Üstelik Artık Safir aşiretinin başıydı ve bütün sorumluluk ondaydı.

"Utanmalısın." Diye fısıldadım hiç acımadan. "Çünkü ben sizin yerinize utanıyorum."

Boran kelimelerinin üzerine basa basa "Dila! Başka yerde konuşacağız." Dediğinde dalga geçer gibi güldüm. "Neden Boran, Neden? Arslan'ın yüzüne baka baka söyle! Deki ben senin karınla evleneceğim. Ben senin sevdiğin kadını karım yapacağım. Söylesene, oda duysun."

"Abimde aynısını yapardı." Diye bağırdı yüzüme doğru. "Bunu yapmaya mecburum. Eğer evlenmezsek Hicran'ı geri almak zorunda kalacağım. Ben Hicran'ı alırsam kocası durmayıp bizden birini vuracak. O zaman bende senin en küçük erkek kardeşine kadar herkesi öldürmek zorunda kalacağım." Gerçekleri adeta yüzüme haykırıyordu. "Hicran'ı geri almazsam yine kardeşlerinden birini vuracağım. Küçücük kız kardeşinin daha önlük giymeden gelinlik giymesine gönlün varsa işler değişir tabi." Göz yaşlarım sicim sicim yanaklarımdan dökülüyordu. "Daha kaç kişinin hayatını mahvedeceksin?" Boran çok acımasızdı. Her şeyin sorumlusu benmişim gibi davranıyordu. Belki de öyleydi. Her şey benim suçumdu?

"Bırak bu hikaye de yanan sadece biz olalım. Yoksa olacakları aklın hayalin alamaz!"

Daha fazla ayakta durmaya güç bulamadığımda, mezar taşına tutundum. "Arslan." Diye fısıldadım yer ayaklarımın altından çekilirken. Biri kalbimi ellerinin arasında sıkıyormuş gibiydi. "Dila!" Boran beni kucağına alırken ona direnemedim. Gözlerimin önü pusluydu. Beni arabasına kadar taşırken telaşlıydı. Yolun ne ara bittiğini anlamazken Boran beni yeniden kucakladı. Etrafımda bir curcunanın koptuğu hissettim. "Ablamı bana ver." Diyen Kaya'nın sesini duyduğumda hafifçe gözlerimi araladım. Boran önce beni vermekte dirense de daha sonrasında bıraktı. Kadınların fısıltılarını duyuyordum. Babamın ne olduğunu anlamaya çalışan cümleleri girdi daha sonra araya. En son duyduğum şey Boran'ın sözleriydi.

"Bir ay sonrasına nikah günü alındı." Demişti son sözü söyler gibi. Babam sesini çıkarmamış Kaya "Sabır." Diyerek beni onlardan uzaklaştırmıştı.