49.BÖLÜM: ARTIK KARIM DEĞİLSİN

Geldiğim yolu tekrar geri dönerken hissettiğim tek şey boşluktan ibaretti.

Beni bekleyen evim bir cehennemdi artık.

O evden çıkarken o yuvayı yıkan bendim zaten. Geri dönülmez bir şekilde çekip giden bendim.

Şimdi geri dönerken güvendiğim tek şey Devran’ın verdiği sözdü. Ona güvenmekten başka bir çare bırakmamıştı.

Yan gözle Devran’a baktığımda onun arka koltuktaki Lal’e baktığını fark ettim, bakışlarında çaresizlik ve üzüntü vardı. Lal’de Devran’a güvenmişti. Onu tanımıyordu ama ona güvenmişti. Ona baktığımı fark ettiğinde bakışlarını Lal’den kaçırıp bana baktı. İçimdeki kuşkuları bitiremediğimi fark etmiş olacak ki “Abim ne derse desin, aldırmayın. Anlaştığımız gibi olacak. Bu sır sadece üçümüz arasında kalacak yenge. Kimsenin hiçbir şeyden haberi olmayacak.” Dedi.

Kabul edercesine başımı salladım. “Olmayacak.” Dedim ve önüme döndüm. Devran bizim evin önünde durduğunda kapıda çok sayıda adam olduğunu gördük. Boran ve Kaya’nın yine kavga ettiklerini belli eden bağırışlar geliyordu. Önce Devran indi araçtan, daha sonra ben. Lal benim inmemle hemen ardımdan inerek koluma sarıldı. Onu kollarımın arasına alarak birlikte içeri yürüdük.

“İstediğini yap Boran Ağa, Karında da gitti Lal’de gitti. Onlar kurtuldu ya senden, ölsem de gam yemem artık.” Diyen Kaya’nın sözleriyle kapıdan içeri girdik. Hayır kardeşim, kurtulamamıştık.

Boran yine silahını Kaya’ya doğrultmuştu. Kaya bizi gördüğünde “Abla.” Dedi şaşırarak. “Neden geri döndünüz?” Gitmemize belki de en çok o sevinmişti. Boran’ın sırtı bize dönüktü ve geldiğimi bilmesine rağmen dönüp bir kez bile bakmadı.

Lal Kaya’ya doğrultan silahla “Boran abi.” Diye bağırdı ve çıktığı kollarımın arasından koşarak Boran’ın karşısına dikildi. “Boran abi geri geldik. Lütfen indir silahını. Söz bir daha kaçmayacağız.” O kadar ürkekti ki aslında Boran’ın karşısına dikilirken. Kaya onu hızlıca arkasına aldı ama Lal Kaya’nın kolundan sıyrıldı. “Evleneceğim Devran abiyle. Lütfen indir silahını.” Dedi, çaresiz bir ses tonuyla. Evleneceğini söylediği ada abi diyordu küçük kızım. Boran bunu ona yaşattığı için asla affetmeyecektim onu.

Boran hiçbir şey demeden silahını indirdi ve babama döndü. “Bir daha aynısı tekrarlanırsa sözümü tutmam, haberiniz olsun.” Diyerek sırtını döndü. Yüz yüze geldik ama gözlerime bakmadı. “Kızını da sırf karnındaki çocuğum için geri götürüyorum. Boşamadıysam çocuğum içindir.” Diyerek dümdüz önüne bakarak çıktığında Devran hafifçe omzuma dokundu. Boran önümüzden geçip giderken babam bana öfkeli bir şekilde yaklaştı. “Çık dışarı konuşacağız.” Dedi ve resmen beni itekleyerek bahçeden dışarı çıkardı. Boran arabasına binmiş, etrafındaki adamları tek bir işaretiyle araçlara göndermişti.

Kendi aracına binerek şoför koltuğuna yerleştiğinde gözü üzerimizdeydi. Devran’da arkamızdan geldi. Ardından Kaya’da çıktı dışarı. “Ne yaptığını sanıyorsun Dila.” Diyerek kükreyen babamla bakışlarımı ayaklarıma indirdim. “Hiç mi düşünmedin çekip giderken bizi, kardeşlerinin canını hiç mi düşünmedin?”

“Siz bizi düşündünüz mü?” dedim kısık bir ses tonuyla. Babam sert bir nefes aldığında üzerime yürüyecek sandım, Kaya hemen babamın önüne geçti. Mani oldu kendince. “Ne yaptıysam çocuklarımı düşündüğümden yaptım Dila!”

“Bu mu bizi düşündüğün halin baba?” dedim sonunda dayanamayarak. Sesimde isyan vardı, kabullenmeyiş vardı. “Bir hiç gibi oğullarına kurban ederken düşündün mü bizi hiç?”

“Dila!” diye kükredi babam yeniden. Gözlerimi gözlerine kaldırdığımda kara gözlerinin etrafı fırtınalı bir deniz gibiydi. “Ben bile isteye mi yaktım sizi? Sen değil miydin Arslan’la evleneceğim diye tutturan. Safirlere gelin olacağım diye ölmeyi bile göze alan. Hicran’ı berdel diye verdiklerinde tüm geri dönüş yollarını sen kapattın kızım.” Kemiklerim parçalara ayrılmışta ruhuma batıyor gibi bir sızıyla nefes alamadım.

“Lal istemedi ama…” Boran’ın üzerimdeki gözlerinin ağırlığını ruhumda hissediyordum, bakmama rağmen görüyordum bana bakan gözlerindeki hayal kırıklığını. Gitmem sanıyordu, onu terk etmem sanmıştı ve ben ardıma bile bakmamıştım.

“Mecburdum Dila, mecburduk! Rıza amcan miras bölünmesin diye tek oğlu olan psikopat Demir’e Lal’i istediğini dile getirmeye başladı. Deden de onaymış onu. Lal’i o manyağa vermeme zorlayacaklardı beni. Onlar kapıma gelmeden benim Lal’i kurtarmam gerekiyordu. Safir’ler karşı gelemeyecekleri tek aileydi. Boran’da bana yardım etti. Ben istedim, günler öncesinde ben teklifte bulundum. Hem Larin’i Yaman’dan korumak için hem de Lal’i Demir’den kurtarmış olmak için ben gittim kapısına Boran’ın ama Kaya Larin’i kabul etmediği için bir türlü anlaşamadık.”

Demir hastaydı. Psikopatın önünde gideniydi. Amcamın tek oğlan çocuğuydu, ardından beş çocuk daha yapmışlardı ama hepsi kız olduğu için Demir’i ne istediyse vermişlerdi. Yoktan var etmişlerdi yeri geldiğinde. Şimdi eğer Lal’e gözlerini dikmişlerse bunun geri dönüşü yoktu. Duyduklarım ruhuma ağır geldiğinde Devran’la göze geldik. Oda gerçekleri öğrenmişti, bu yüzden kesmişti yolumuzu. Lal’i Boran’dan değil Demir’den korumaya çalışıyordu.

“Neden daha önce anlatmadınız?” Derken göğsümün içinde pişmanlığın tohumları yer edindi ve hızlıca filizlendi. Boran’a bakamadım bile. Pişmanlık ruhuma diken gibi battı. Babam “Nerden bileyim seni gebe halince Lal’i alıp gideceğini Dila ama bilmeliydim. Ben dik başlı kızımın rahat durmayacağını anlamış olmalıydım. Hepimizi yakıyordun az kalsın.”

“Siz değil ben yandım.” Derken onlara sırtımı döndüm. Boran’la göz göze geldik. Gözlerinin içine baka baka yanına geçerken ne diyeceğimi bilemedim. Kelimeler kilitlenmiş gibiydi dilimin ucuna.

Boran aracı çalıştırdı. Sessizlik içinde babamları ardımızda bırakırken “Boran…” diye fısıldadım.

“Konuşma.” Diyerek beni susturdu. Benim zaten konuşmaya cesaretim yoktu. İyice kırılan cesaretimle oturduğum koltuğun içine gömüldüm. Eve geri geldiğimizde Boran aynı sessizlikle araçtan indi. Arından bir süre baktım. İçeri girerken dönüp ardına bakıp geliyor muyum diye kontrol etmemişti. Beni sessizlikle mi cezalandıracaktı?

Adamlardan biri kapımı açtı, öylece arabadan inmeyi akıl edebildim. Bahçe kapısından içeri girerken bu evden bir daha dönmemek üzere çıkıp gittiğimi hatırladım ama ben daha gün bitmeden geri dönmüştüm. Üstelik kendi ayaklarımla, zorla değil.

Boran’ın ardından merdivenleri çıktım, yatak odasına gitmişti direk. Hemen ardından onu takip ederek içeri girdiğimde koltuğun ucuna oturmuştu. İki elli bacaklarının yanında koltuğa yaslıydı. Başı önünde derin nefesler alıp veriyordu. Odanın içi darmadağındı, tıpkı şu an içinde bulunduğumuz durum kadar darmadağındı.

“Karşıma otur.” Dedi geldiğimi fark ettiğinde çantamı kenara bırakarak yatağın ucuna karşısına oturduğumda avucunun içindeki yüzüğümü ayaklarımın dibine doğru fırlattı. Eve gelmişti ben gittikten sonra, bıraktığım yüzükten anlamıştı gittiğimi. Daha sonra kendi parmağındaki yüzüğü çıkarıp aynı şekilde yere attı. İki yüzük yuvarlanarak birbirinin üzerine devrildiğinde nefesimi tuttum. “Boran…” havaya kaldırdığı işaret parmağıyla beni susturdu hemen.

“Artık karım değilsin.”

Dünyam boğazıma yıkıldı. Acı bir tat mideme doğru indi, yutkunamadım. “Seni bugün babamın kapısına bırakmadıysam karnındakinin hatırınadır ama bu saatten sonra çocuğumun annesinden başka hiçbir şey değilsin Dila. Sen bugün bana cehennemi yaşattın Dila, Sen gittin ya, sana deli divana olan Boran’ı öldürdün. Bittim ben Dila, ben öldüm de dirildim bugün. Bu evden çıkıp giderken sen bu evi de ateşe verdin, bu evliliğin de beni de. Cayır cayır yandım Dila, küllerimden bile eser kalmadı” Oturduğu yerden kalkarken hala yüzüme bakmıyordu.

Göz yaşlarım yanaklarımdan süzülürken “Bitti.” Dedi. “Benim sana olan inancım bitti.”