52.BÖLÜM:DOĞUM

Yavaşça suyun altına kaydım, sıcak su saçlarımdan akıp giderken hafifçe güldüm. Sabır dilercesine yüzümü sıvazlayarak ovaladığımda, sırtımdaki bakışlarının yükünü ağır bir şekilde hissediyordum. Şampuana uzandım, uzun saçlarımı yıkamam zor olurken vücudumu köpüklemeye güç bulamayıp durulanmaya başladım.

Duş almam bittiğinde Boran dolaptan çıkardığı havluyu açarak bedenime dolamama yardımcı oldu. Karnımdaki şişkinlik dışında kilo almadığım için yanında küçük kalmıştım. Göğsümde topladığı havlunun ucunu göğsümün içine sıkıştırarak sabitlediğinde dibinde alıp verdiği nefese tutunuyordu nefesim.

“Yürüyebilecek misin?” diye sorduğunda, zaten dirseklerimden tutmuştu. Başımı evet anlamında sallayarak kabinden onunla beraber çıktım.

Odaya girene kadar beni sıkıca tutmuştu. Yatağa oturduktan sonra Cemile hanımın hazırladığı kıyafetleri yanıma bıraktı. Sutyeni giymeden geniş siyah tişörtü başımdan yukarı geçirdim fakat al tarafı giymek zor olacaktı. Boranda yüzümdeki ifadeden anlamış olacak ki, yanıma uzandı. Elinde aldığı şorta canı sıkılmış bir ifadeyle bakarken üzerimdeki havluyu tamamen çıkardı. Önümde eğildiği sırada serçe yutkundum. Şortu bacaklarımdan geçirirken onunda çene hatları kaskatı kesilmişti. Ellerini tenimde hissetmek altı aydır çektiğim bir özlemdi. Tenime elleri çok yakıyordu, oda farkındaydı ama bizi bundan mahrum etmeyi tercih etmişti.

Şortu bacaklarımdan geçirdiğinde kalçamı hafifçe kaldırırken destek almak için omzuna tutundum. Hemen şortu kalçamdan geçirdi. Yeniden kalçan yatakla buluştuğunda Boran kalkmadan hemen önce karnıma dokundu. Çocuğumuza dokunmak istemişti belli ki, sessizce onu beklemedim. Elinin altında nefes aldıkça genişleyen karnımı avuç içleriyle okşadı.

“Böyle mi dolanacaksın?” diye sorduğunda anlamayarak kaşlarımı çattım. “Evin içinde benden başka kimse yok, neyden çekineceğim. Kimden saklayacağım kendimi?” Ayağa kalmıştı beni bakışlarının girdabına alırken.

“Öyle olsun.”

Hemen tepemde beklediği için derince alıp verdiği nefesleri duymak zor değildi. Altıma da kısa pijama takımını giydikten sonra saçlarımı taradım. Boran kirli olanları toplayıp banyoya götürdü. Döndüğünde üstü çıplaktı. Onunda kıyafetleri ıslanmıştı, ayrıca ruj izini de unutmamak gerekiyordu.

Birkaç saniye onu izlesem de bakışlarımı hemen kaçırıp yatağın içinde yastıklara doğru süründüm ve üst üste koyduğum yastıklara başımı yaslandım. Kendimi inanılmaz derecede yorgun hissediyordum. İstemsizce kapanan gözlerime hakim olmak zordu. “Burada yatmayacaksın umarım.” Dedim giysi dolabının önünde üstünü değiştiren Boran’ın sırtıyla bakışırken. Geniş omuzları daha da güçlenmişti. Yaman’la olan savaşında ne durumdaydı, ondan bile haberim yoktu.

Kaya ve Larin zoraki bir evliliğin içinde can çekişirken, mutlu muydu acaba?

Lal’i korumak amacıyla da dahi olsa soktuğu durumun içinden nasıl çıkaracaktık, bilmiyordum. Bu süreçte güvendiğim tek kişi Devran’dı. Söz vermişti, Lal’i koruyup istemediği hiçbir şeyin olmayacağına.

“İstediğim yerde uyurum Dila, benim evim burası.” Dediğinde yüzü bana dönük değildi.

“Tabi.” Diyerek güldüm. “Senin evin, senin malın, senin isteklerin, senin planların, senin kadınların, senin istediğin gibi olacak her şey. Öyle değil mi? Bizde sorgusuz sualsiz kabul edeceğiz.”

“Evet.” Derken yavaşça bana döndü. Üstü hala çıplaktı, sadece altına daha rahat bir şey geçirmişti. “Başka seçeneğin var mı ki?”

Beni kıskacına aldığını biliyordu. Karnı burnumda gidemeyeceğimi biliyordu. Gitmeme izin vermeyeceğini de biliyordum. Fakat bu kez benden vazgeçemediği için değil karnımdaki çocuğu için beni hapis etmişti. “Bir daha çocuğumu alıp öylece gidebileceğini mi sanıyorsun?” derken tek kaşını kaldırmıştı. “Aldığın nefesten bile haberdar olacağım Dila, değil gitmek bu evden dışarı adım dahi atamayacaksın.”

“Bak bakalım benim yüzüme.” Dedim çenemi dikleştirerek, fakat içten içe onunla tartışmak istemediğimden kapanmak için savaş veren göz kapaklarıma yenik düşmek istiyordum. Boran yüzüme bakışlarını kilitlediğinde “Bende sana yenik düşecek birini görüyor musun?” diye fısıldadım. “Ayrıca ne sen benim kocamsın, nede ben senin karınım.” Bunu kendisi söylemişti.

Derin bir nefes alırken titredim, ağlamaktan da bıkmıştım. Döktüğüm göz yaşının haddi hesabı yoktu. “Bu yenik düşmemiş halin mi?” Boran tek kaşını kaldırarak yatağa doğru yürüdüğünde, gülmeden edemedim. “Kaybeden yalnızca ben değilim.”

Çünkü biz, birbirimizi kaybetmiştik.

Boran sessizce, yatak yerine koltuğa verdi kalçasını. “Ne olacak bu saatten sonra?” diye sordum ondan bir ses çıkmayınca. “Hem evli kalıp hem yabancı mı olacağız? Ailenin istediği torunları yatıp kalktığın kadınlardan mı yapacaksın?”

Boran aynı sessizlikle gözlerimin içine baktı. “Konuşsana!” diye fısıldadım titrek bir sesle. “Neden susuyorsun?”

“Diğer çocukları da sen doğuracaksın Dila hanım.” Dedi kaskatı bir sesle. Hadi ya dercesine alayla gülümsedim. “Hem karı koca değiliz, hem bana dokunmayacaksın, hem başka kadınlarla yatıp kalkacaksın ve bende sana çocuk mu doğuracağım? Nasıl yapacağım bunu, Bende başkalarıyla yatıp kalkacağım?”

Boran sözlerimle kıpkırmızı kesildiğinde amacına ulaşmış bir şekilde ardıma iyice yaslandım. “Saçma sapan konuşma!” diye kükredi.

“Saçma sapan davranma öyleyse!” dedim bende, tıpkı onun ses tonuyla. “Kocam değilsen, çocuğunu da doğurmam. Başkalarıyla yatıp kalktığın sürece de sen bana dokunamazsın.”

“Sana dokunmayacağım.” Dedi. “Yeni bir çocuk doğurman gerektiğinde en kısa şekliyle halledeceğiz.”

“Öyle bir şey olmayacak. Kocam değilsen içime tohumlarını da ekmene de asla izin vermem.” Benim değil onun istediği gibi olsa da her şey, dediğini aklım almıyordu artık. Benden bu kadar mı nefret ediyordu artık?

Sonunda pes ederek uzandığım yerde gözlerimi kapattım fakat karnıma saplanan ağrıyla gözlerimi aynı hızla araladım. Yüzüm acıyla kasılırken korkuyla “Boran.” Diye bağırdım. Bacağımdan aşağı süzülen ıslaklıkla bacağıma uzandım. Suyum gelmişti. “Boran!”

Boran hızla yanıma koşarken “Ne oldu?” diyerek endişeyle yüzümü ellerinin arasına uzandı. Ona bacağımdan akan sıvıyı gösterdim ve acıyla bir çığlık attım. “Doğum başlıyor, Boran hemen hastaneye gitmemiz gerekiyor.”

Boran hazırlık yaptığı ama hazırlıksız yakalandığı durum karşısında bir süre aval aval suratıma bakındığı sırada “Boran, kendine gel!” diyerek bağrındım. “Hemen hastaneye gitmemiz gerekir.”

Boran irkilerek kendine geldiğinde Cemile hanıma bağrındı. Daha sonra beni kucağına aldığı gibi hızlıca odadan çıktı. “Tamam tamam, hastaneye gidiyoruz. Canın çok mu yanıyor, Dila.”

Acıdan gözlerim kaydı, nefes alamıyordum. Boran sesi kulaklarımda çınlıyordu, fakat çığlıklarım yeri göğü inletecek durumdaydı.

Boran beni arabaya yerleştirdiğinde ikimizde ev halindeydik. Telaşla peşimizden gelen Cemile hanıma arabayı çalıştırmadan önce bağrındı. “Çocuğun eşyalarını ardımızdan getir, banada da Dila’yada kıyafet ayarla adamlarla gönder. Sonra ailelere haber ver.”

“Tamam ağam tamam.”

Dayanamayarak “Boran çabuk.” Diyerek hem bağırdım hem de çığlık attım. Boran iyice telaşlandı. “Tamam , tamam sakin ol.” Diyerek aracı çalıştırdı. Canımın hiçbir zaman bu kadar ağrımadığını fark ederken yumrukları sıktım. Tırnaklarım avuç içlerimi deliyordu.

“Yetişeceğiz, tamam mı? Sakin ol!”

“Sakin falan olamam, burada içimden başka bir can çıkıyor. Bana sakin ol falan deme. Çabuk ol Boran ağa. Oğlunu sapa sağlam kucağına almak istiyorsun sürebildiğin en hızlı şekilde sür şu arabayı!”

“Oğlumuz mu olacak?” diye şaşkınlıkla sorduğu soru karşısında “Evet.” Diyerek inledim. Cinsiyetini sormamıştı ki, nerden bilecekti. “Oğlumuz olacak.”