Bölüm 10
İstanbul' dan ayrılmak zor olmuştu benim için ama bunu yapmak zorundaydım.
Uçakta kendimi tutamayıp inene kadar ağladım.
Hindistan'a vardığımda arkadaşım Zoya beni havaalanından aldı.
Etrafı rengarenk çiçeklerle çevrili sokağa girdiğimizi görünce anlamıştım evime yaklaştığımı.
Eve vardığımda Zoya bavullarımı odama çıkarmada bana yardımcı oldu.
Evim beyaz renkli olduğu için ona 'Beyaz Güvercin' diyordum.
Odaya vardığımızda gözlerim dolu dolu oldu. Zoya, hemen eşini aradı..
" Aşkım sen bugün Pratick ile ilgilen bende Shanti'yi tek başına bırakmayım. Bu durumda tek başına kalmasına içim el vermiyor. Bu gece buradayım"
diyip iyi geceler diledi ve telefonu kapattı.
Kendimi artık tutamadım ve Zoya'ya sarılıp ağlamaya başladım.
"Zoya, ben napacım şimdi. Samar'a çok aşığım ama Samar bitmemiş aşkını benim kalbimde yaşatmak istemiş. Ben ona inandım güvendim. Ayağımı yerden kesen cümlelerini meğer Sonia' ya söylüyormuş. Ona sarf ettiği sözcükleri benim kalbimi avuçları arasına almak için kullanmış. Sonia onun ilk aşkı, kalbinde unutulmayacak bir yeri var ama ben bir sığıntı gibi çaresizce kalbinde bir yerim olduğunu sanmıştım oysa. Onun aşkı geri döndü. Ben sadece Sonia'nın yerine geçmiş bir kuklaydım onun için ama o benim ilk ve tek aşkımdı. Şimdiyse gösteri bitti.. Gururumu daha fazla ayaklar altına alamam yoksa kimsenin yüzüne bakmaya cesaret edemem. Benim için Samar diye biri yok artık onu unutmalıyım. O Türkiye'de kalacak. Ben burda yeni bir hayata başlayacağım. Onunla olan anılarımı hiç yaşamamış gibi yapmak zorundayım. Göz görmeyince gönül katlanır derler değil mi? Kalbim katlanabilir mi bilmiyorum ama bunu yapmak zorundayım. Onu sevmeye devam ederek kalbime daha çok acı çektiremem. Sonia ihanete uğradığını hissediyordur dimi muhtemelen. Umarım Samar'la mutlu olurlar."
diyip dizlerine başımı koydum.
Ellerini saçlarımın üstüne koydu, okşayarak konuşmaya başladı.
" Samar'ın sana olan aşkını gözlerinde görmüştüm oysa. Seni ne kadar çok önemsediğini, senin için canını verecek bir sevgisi vardı."
diyip masaj yapar gibi ellerini saçlarımda gezdiriyordu.
"Ne diyorum sana Zoya, tüm bunlar Sonia'ya olan aşkıymış. Bende onu gördüğü için bana böyle davranmış."
diyip sinirlendim bi an ve yerimden ani bi şekilde kalkarak elimi kapıya vurdum.
Tahta kısmına vurdum sanarken meğersem aynalı kısma vurmuştum.
Elimde kesikler oluşmuş ve kanamaya başlamıştı..
"Ne yaptın Shanti. Elinde çok derin kesikler var. Hemen hastaneye gitmemiz gerek."
diyip sandalyenin ordaki havluyu elime bastırdı.
Bi anlık Aahh! desem de "Kalbimin acısının yanında bu hiç bişey."
diyip elimdeki havluyu yere attım ve lavaboya elimi yıkamaya gittim.
Arkamdan da Zoya geldi ve bana çıkıştı.
"Sus şimdi beni dinle hastaneye gidiyoruz. Itiraz istemiyorum!"
Zoya, kolumdan zorla tutup hastaneye götürdü.
"Doktor yok mu? Arkadaşımın eli derin kesildi. Acil doktooorr."
Zoya ve ben kardeş gibiydik onun bu tavırlarını anlıyabiliyordum o yüzden susup doktorun gelmesini bekledim.
"Buyrun şu odaya geçin... Çok kötü kesilmiş. Dikiş atmamız gerekecek." dedi.
"Değdi mi Shanti. Samar yüzünden elini kestin değdi mi?"
Gözlerinden alevler fışkırıyordu.
"Samar deme bana Zoya. Samar deme. O artık yok." diyip sinirle bağırdım.
Yaralarım küçük olmasına rağmen bazı yerler derin kesildiği için dikiş atılmıştı..
Hastaneden çıkarken Zoya'yı eşi aramış acil gitmek zorunda kalmıştı.
Eve geçerken çocukluk arkadaşım Rahul'u gördüm.
Onu çok severdim, çok iyi dosttuk. Ona görür görmez sarıldım. O da bana sarıldı.
"Nasılsın Shanti?" diyip gülümsedi, gamzesini normalde görmek imkansızdı ama bugün gördüm.
"Iyiyim teşekkür ederim. Sen nasılsın?" diyip elimle saçıma gelen sineği kovaladım, elimi görmüş olacaktı ki hemen tuttu.
"Ne iyisi Shanti? Nasıl oldu bu yaralar?" dedi telaşlı ve korkmuş ses tonuyla.
Ona tüm olanları anlatmak istemediğimden geçiştirmekle yetindim.
Zaten sakar biri olduğum için düştüm bahanemi çabucak kabullenmişti.
"Bayan Sakar, hiç itiraz istemiyorum. Elin iyileşene kadar benim evimde kalacaksın ve ben sana bakacağım." dedi emir veren ses tonuyla.
"Ben iyiyim yaa. Bişeyim yok, hem Zoya bugün benimle kalacak zaten." diyip elime anahtarı aldım.
Kapıyı açmak için çeviriyordum ki canımın acısıyla anahtar yere düştü ve ufak bi çığlık attım.
Rahul'un elini alnına götürdüğünü gördüm ve utandım halimden.
O da bu durumu anlayacak olacak ki, o kibar ses tonuyla konuşmaya başladı bu sefer.
"Shanti lütfen rica ediyorum. Hadi gidelim." diyip elimden tuttu.
Kıramadım ve arabada Zoya'yı arayıp durumu anlattım.
Biraz tepki gösterse de o da biliyordu Rahul'un inatçılıkta 1 numara olduğunu o yüzden pekte bişey diyemedi.
1 hafta boyunca Rahul bakmaya başladı bana...
Çocuk gibi ilgileniyor, elimdeki sargıyı değiştiriyordu sürekli.
"Oyyy benim biricigim hasta mı olmuş." diyip elinde yemekle geldi.
"Rahul yapma yaa. 1 haftadır zaten çocuk muamelesi yaptın durdun." diyip mızmızlandım.
"Benim gözümde minnoş bi çocuktan farksızsın."
Bu dediğinden sonra kahkaha attım..
"Biliyor musun Rahul, günler sonra ilk kez güldüm. Teşekkür ederim." diyip ona sarıldım.
"Ne mutlu bana ki seni güldürebilmişim o zaman." diyip o da bana sarıldı..
1 hafta geçmiş iyileşmiştim ama Rahul'le kopmamaya başladık.
Her gün konuşuyorduk, iyileşmeme rağmen elimi hep soruyordu.
Dikkatli olmam için telkinler veriyordu.
Böylece bir kaç ay geçivermiş hayatıma yeniden başlamıştım.
Kendi şirketimizde çalışıyor, günümü geçiriyordum.
Rahul'le her zamankinden daha da yakındı arkadaşlığımız ama adını koyamıyorduk.
Bir gün baş başa yemeğe davet etti.
Şık kırmızı bir elbise giydim ve dediği restoranta gittim.
Restorant bana onu hatırlatmıştı çünkü ilk defa buluştuğumuz yerdi emindim.
O da şık bi takım giymiş beni bekliyordu masada.
Yemekte biraz sohbet ettikten sonra bana dönüp
" Shanti, çocukluk arkadaşıyız ama bu son zamanlarda yaşadıklarımız benim kalbimde bişeylerin canlanmasına neden oldu ve senden hoşlanmaya başladım. Sende kabul edersen, seninle aynı yolu yürümek istiyorum."diyip cebinden yüzük çıkarttı.
Rahul benim için sadece arkadaştı. Benim kalbim başkasına aitti ama onu da unutmalıydım.
Rahul'un bana olan sevgisini gözlerinden görüyordum ve teklifini kabul ettim.
Sarıldı ve parmağıma yüzüğü taktı.
Biraz daha sohbet ettikten sonra beni evime bıraktı ve yanağıma öpücük kondurdu.
Üstümdekileri çıkartıp hemen pijamalarımı giydim.
Yatağa kendimi attım ama yorgun olmama rağmen uykum yoktu.
Telefonu elime aldım, Zoya çevrim içi idi.
"Zoya, Rahul bana evlenme teklifi etti."
Ettiğimi göstermek için yüzüğü gösterdim.
"Sen naaptın? Niye kabul ettin? Sen başkasına aşıksın Shantiii!!" diyip sinirle bağırdı.
"Rahul'un sevgisini gözlerinde görebiliyorum ve bende onu seviyorum. Samar konusunu da artık açma." diyip kaşlarımı kaldırdım.
"Sen anca kendini kandır. Seviyormuşmuş. Bana neyi anlatıyorsun sen yaaa." diyip telefonu yüzüme kapattı.
Tekrar tekrar aramama ve yazmama rağmen bakmadı.
Telefonu tam kapatıp uyuyacakken Rahul'den mesaj geldi.
bir yanım Zoya'yı haklı buluyorken diğer yanım Rahul'u seviyordu.
"Iyi geceler canım." yazıp gönderdim.
Yazmamı bekliyormuş ki hemen geri yazdı.
"Bugün yorucu bi gündü, yarında toplantım var erken uyumam lazım. Yarın görüşürüz."
" Görüşürüz canım. Benimde toplantım var." diye yazmıştı.
Telefonu şarja takıp kendimi derin uykuma bıraktım...
Böylelikle Shanti ve Rahul daha yakınlaşmıştır.
| Okur Yorumları | Yorum Ekle |
