"Aşkın Kırılgan Tutkusu"

Aşk… O, insanın ruhunu alev alev yakan bir kor. Dokunduğunuzda parmaklarınızı yakan, ama vazgeçemediğiniz bir ateş. Onun tutkusu öyle güçlüdür ki, sizi hem kendinize hem de karşınızdakine esir eder. Fakat o tutku, bir yanılsamanın içinde saklanmış bir hassasiyettir aslında. Kırılırsa, bir daha eski haline gelmeyen bir cam gibi.

Sana dokunmayı düşündüğüm her an, ellerimde bir titreme başlıyor. Bu, korkudan değil; seni kaybetme ihtimalinin ağırlığından. Çünkü seni sevmek, aynı zamanda senin inceliğinle yaşamayı öğrenmekti. Senin narin kalbinin içinde bir yer edinmeye çalışırken, kendi kırılganlığımı unuttum. Aşkın vazgeçilmezliği işte buradaydı: Seni benden koparacak her şeyin karşısında durma isteğimde.

Tutkunun pençelerinde kaybolduğumuz anları düşünüyorum. Gözlerin, kelimelere ihtiyaç bırakmayan o derinlik… Dudaklarının her kıvrımında saklı olan o zehirli cennet… Bana dokunduğunda, dünyada başka hiçbir şeyin önemi kalmazdı. O anda, evrenin yalnızca bizim için var olduğuna inanırdım. Ama tutkunun yakıcı alevleri kadar, onun ardından gelen soğuk da bir o kadar gerçekti.

Bazen, seninle aramda kelimeler bile köprü kuramaz oldu. Sevginin şehveti, ilgisizliğin suskunluğuyla savaşıyordu. Yalnızca gözlerindeki o ışığı tekrar görebilmek için ruhumun derinliklerinden yeni bir umut çekiyordum. Ama sen, beni o aydınlığın dışında bırakmaya devam ettin. Belki farkında değildin; belki de aşkın kırılganlığından korkuyordun.

Yine de vazgeçemedim senden. Kalbim, senin varlığının soğuk yüzünü bile sıcak bir anıya dönüştürüyordu. Şimdi dönüp baktığımda, tutkunun benim için ne kadar acımasız olduğunu görüyorum. Çünkü sana olan sevgim beni güçlü kılarken, bir yandan da kırılmaya daha açık hale getiriyordu.

Biliyor musun, aşk yalnızca şehvet ve tutku değil. O, aynı zamanda bir teslimiyet. Sana her seferinde teslim oluyorum; ruhumla, kalbimle, varlığımla. Ama sen bazen bu teslimiyeti görmezden geliyorsun. Ve işte o an, aşkın kırılgan yüzü beni paramparça ediyor.

Belki de aşkın en büyük sırrı buradadır: Hem tutkunun ateşinde yanmayı, hem de onun külleriyle yeniden doğmayı öğrenmek. Seni sevmek, işte bu çelişkiyi yaşamaktır. Tutkuların en zirvesinde nefes alıp, kırılganlığın en derin uçurumunda nefesini kaybetmektir. Ve her şeye rağmen, tüm acılara inat, aşkın vazgeçilmezliğine inanmaktır.

Seninle bu aşkı yaşamayı seçtim. Çünkü her kırık parçam, seninle tamamlanmanın bir yolunu buluyor. Ve bu, aşkın asıl gücü değil de nedir?