Geçmişin Acısı Geleceğin Aynası

Selamlarrrrrrr. Yorum yapıp oy verirseniz sevinirim.

Tiktok hesabım: diva_gma

Bu bölüm 12. Bölüm: Ölü Ruhlar ile ilgili. Bu iki bölümün hangi karakterler ile ilgili olduğunu hâlâ bilmiyorsunuz ama ileride öğreneceksiniz. Kimler olduğuna dair bir fikriniz var mı?

Bu bölüm kısa ama bana çok şey hissettirdi. Umarım seversiniz.

Keyifli okumalar;)

...

Bir çocuk düştü. Yer taşlı, kirli, cam kırıklarıyla dolu. Elleri yere yaslı. Oturdu düştüğü yere, baktı avuçlarına. Avuçları taş, kir ve cam kırıkları dolu. Cam kırıkları avucuna batmış, kanatmış. Ağlamadı, üzülmedi, canı acımadı, korkmadı. Mutluydu çünkü farkındaydı hayatta her şey yaşanırdı. Küçüktü yaşı ama farkındaydı hayat her zaman mutlu etmezdi üzerdi de. Küçücük bedeninde, küçücük yaşında bu gerçeğin farkındaydı.

Hayatın kısa olduğunun farkındaydı. Bu yüzden elinden geldiğince mutlu etti kendini. Her şeyi bir ödülmüş gibi gördü. Üzüldü elbette ama elinden geldiğince üzülmek yerine kendini teselli etti, korudu.

Avucuna batan cam kırıkları iz bıraktı. Çizgi çizgi kesik izleri. Bu izlere hayat dedi. “Beni üzmeye çalışıyor ama buna üzülmek için hayat kısa.” dedi.

O çocuk büyüdü. Büyüdükçe masumiyetinden hiçbir şey kaybetmedi. Hep saygılı, sevgili, vicdanlı ve merhametli biri oldu. Avucundaki izler solmuş ama geçmemişti. Geçmesini istemezdi zaten çünkü baktıkça iyi ya da kötü anılarını hatırlardı.

Sonra saniyeler, dakikalar, saatler, günler, haftalar, aylar, yıllar geçti. İnsanlar öldü, insanlar doğdu. O çocuk daha da büyüdü ve biriyle karşılaştı…

Özenle çizilmiş gibi yaratılmış biriyle tanıştı. Konuştular, sevdiler birbirlerini. Sevgili oldular. O çocuk avucundaki izden sonra ilk defa bir şeye daha hayat gibi dedi. O da öğrendi ona hayat gibisin dediğini. Bu kişi hayat gibiydi. Her his içindeydi, çevresine de hissettirirdi. Üzülür üzer, sever sevdirir, mutlu olur mutlu eder, ağlar ağlatır. Gülerdi… Güldürürdü… Çok güzel gülerdi…

Hayat gibiydi.

Sonra bir şey oldu kıyamet gibi. “Hayat” son buldu sandılar. Belki de gerçekten öyleydi. Bu iki insan da her üzücü olayda bir mutluluk bulurdu yaşamları boyu. Ama… Bunda bulamadılar. Bulmaya çalıştılar. Olmaydı. Hayat son bulamazdı.

Günler sonra toparlandılar birlikte. Bunda da bir mutluluk buldular. Ama sonra bir şey daha oldu.

Hayat 

sona

erdi.

İkisinin de hayatı bitti. Birininki gerçekten bitti diğerininki öbürünün hayatı bitti diye bitti.

Bitti.

Bundan bir mutluluk çıkaramadı, bulamadı. Son… Sonları sevmezdi ve… Vedalaşamamıştı bile.

Fark etti kendi hayatını ona adadığı için ona hayat demişti. Ama hayat bitmişti. Neden? Yaşamının tüm mutluluğunun acısını şimdi çekiyordu.

O günden sonra hayat hiç eskisi gibi olmadı. O yine hep mutluluk aradı. Bulamadı. Bulmuş gibi davrandı. Ama mutluluk oydu ve o gitmişti.

Görüşmek üzere. Oy ve yorumlarınızı bekliyorum. Hoşça kalın.