Kaderdeki Yeri

DİVA GELDİİİİİİİ. KEYİFLİ OKUMALARRRRRR

İnanç Kandemir

Bu yaşıma kadar hep amaçlarım, hedeflerim, hayallerim ve isteklerim olmuştu. Yapacağım dediğimi yapardım. Belki çok yıpranır, çok yorulurdum ama yine de vazgeçmezdim. Yıllar geçse bile vazgeçmezdim. Hırslıydım ve canım istediğinde kafam çok iyi çalışırdı.

Onunla ilgili de böyle olmuştu işte. On yıl geçmişti üstünden. Aklımdaydı, her saniye aklımdaydı. O benim çocukluğumun en masum anılarıydı. Bulacağım o kız çocuğunu demiştim ve bulmuştum da.

Sadem ile ilk karşılaştığımızda ilkokuldaydık. Hep sessiz bir kız çocuğuydu. O zamanlar da upuzun siyah dalgalı saçları vardı.

Yaklaşık yarım saat önce ağlayarak beni aramıştı. “Ben miydim?” demişti. Neyden bahsettiğini açıklamasına gerek yoktu. Anlamıştım. Artık zamanı gelmişti. Uğruna yaptırdığım dövmenin onunla ilgili olduğunu bilmesi gerekiyordu.

Hava kararmıştı. Sadem buluşmak istemişti kabul etmiştim ben de. Bu saatte nasıl geleceğini bilmiyordum. İlk buluştuğumuz yerde deniz kenarına gel demişti. Aynı bankta oturmuştum.

Onu tanımıştım. Aylar önce hem de. Tamamen emin olmam için birkaç kere onunla konuşmam gerekiyordu. Emin olmuştum zaten.

Onu tanımıştım. Çünkü kollarında izler vardı. Kapatıcıyla kapatmaya çalıştığı, kapandığını sandığı ama tamamen kapanmayan izler yüzünden onu tanımıştım.

Bilmediğimi sanıyordu ama ailesiyle sorunlar yaşadığını biliyordum. O izlerin nasıl olduğunu biliyordum. Benim güzelim kendini benden saklıyordu.

Sanki hissetmiş gibi sağ tarafa döndüğünde bakışlarım geldiğini gördüm ve ayağa kalktım. Hızlı hızlı yürüyordu bana doğru. Ayaklarında pembe crocsları vardı, gri pijaması, beyaz tişörtü. Açıktı saçları. Gözlerindeki yaşları sile sile yanıma vardı.

Geldiği gibi boynuma doladı kollarını. Benim kollarım onun belini sararken gözlerinden yaşlar akmaya devam ediyordu. Bir süre sonra elinden tutup bankta oturduk.

Konuşmuyordu hatta yüzüme bile bakmıyordu. Ben konuşmaya karar verdim.

“Son on yılımı seni bulabilmek için uğraşarak geçirdim.” Bu cümlem gözlerinden akan yaşları daha da arttırdı. Akan burnunu çekti ve başını omzuma yasladı.

“Küçüktün. Küçüktük. O zaman anlamadım sana karşı hissettiklerimin ne olduğunu ama aklımdan bir an bile çıkmadın. Büyüdükçe fark ettim sekiz yaşımdan beri aşıktım ben sana.”

“Okulda ilk gördüğümde anlamıştım ama emin olmak gerekirdi ve oldum. Sana çıkma teklifi ederken söylediklerim yalan değildi. Her kelimesi gerçekti. Söyleyemedim, benden uzaklaşmak istersin diye düşündüm.” Başını kaldırdı, dudaklarını hissettim boynumda. Kalbim hızla atarken gözlerim kapandı. Üzerimde bıraktığı etki öyle büyüktü ki.

“Nasıl unuturum seni?”

“Çocuktun.”

“Sen de çocuktun ama unutmamışsın.”

Yaşadığı aile ortamı sağlıklı değildi bunu o da biliyordu. Her günü olaylı geçerken beni unutması çok normal bir şeydi.

“Seni vücuduma kazıdım, unutmamak için.” dedim gülümseyerek bileğimdeki kelebek dövmesini ona gösterirken. Öptü bileğimdeki kelebeği.

Gülümsedi “Gerçekten de kelebekler insanlara sevdiklerini getirirmiş.”

GÖRÜŞMEK ÜZEREEEE