Hayat yüzünüze hep gülmezdi. Nefret ederdiniz, üzülürdünüz, söverdiniz. Hepsi çoğunlukla olurdu çünkü bu hayattaki varlığımız sadece mutlu olalım diye yoktu. Bu hayat bizim dersler çıkarmamız için bize kelamlarda bulunurdu. Kelepçeler ilk defa bileklerimi sardığında hissetmiştim gelecek olan zulümleri. Kelepçeler benim kötü rüyalarımdı, kabuslarımdı. Mahkûm denirdi bana. Kimse bilmezdi aslında gerçek mahkûmun kalbimde saklandığını. İhanet kaldırılamayacak bir yüktü. Sırtım hep arkamdan bıçaklanmamak için sağlam dururdum fakat göğüs kafesim yarılacak gibi korkuyordum. Ben Mavi Soykırım. İhaneti ve intikamı bir gecede öğrenen bir kadınım.