Sevgililer Günü ve Acı Bir Olay [II]

II

Ellerini tuttuğumda kalbim bir anlığına durdu. Dünya durdu. Garsonlar durdu. Müzik durdu. Herkes durdu. Her şey durdu. Ellerim ellerine değince felaketim başladı. Akşam serinliğine yaklaşmıştık. Çok şey konuştuk. Hatırlayamıyorum. O yüzden yazamadım. Tek hatırladığım ellerinin büyüsüydü. Sıcaklığıydı. Dudaklarının şehvetiydi. Yürüyelim dedim. Amacım sarılmaktı. Öpmekti. Sarhoştum.

El ele tutuşarak çıktık. Dağ başıydı. Ormanlık alandan aşağıya, minibüs duraklarına yürümeye başladık. Oldukça mesafe vardı. Bu iyiydi. Yol olduğu için restorana gide araçlardan bizi imrenerek baktıklarını görebiliyordum. Rüya rüyada gibiydi, benden başka hiçbir şey gördüğü yoktu. Bir elimle elini tuttum, diğer elimle beline sarıldım. O da başını omzuma yasladı. Aheste aheste yürüyorduk. Konuşurken sevişiyor gibiydik. İçeriğinden bağımsız ritmik müzikal sesler çıkıyordu bizden. Neler dediğimizi anlamıyorduk. sadece sessiz ve sözlerle sevişiyorduk. Bir andan tutup tam öpecektim ki birden şarkı açalım mı dedi. Ben de ona telefonumdaki listeden elim birbirine girerek zor zahmet bir şarkı açtım. "Cem Adrian - Sana Bunları Hiç Bilmediğin Bir Yerden Yazıyorum" çalmaya başlar başlamaz birden çığlık atıp ağlaya ağlaya koştu önümden. Şaşkın biçimde kalakaldım. Koştu koşmasına da yerler buzdan kayganlaştığı için birden düştü. Kımıldayamadım. Birden toparlanıp, yetiştirim yerden kaldırdım. Şarkı çalmaya devam ediyordu. Birden bağırdı hıçkırıklar içinde "kapat onuuu!" dedi. Bir türlü kapatamadım. Öyle ağlıyordu ki, tüm dermanım kesildi. Ben ortasında kaldım şarkıdaki gibi. Bu sahne filmlerde olurdu. Öyle trajik öyle acıklı öyle iç parçalayıcı. Araçlar gelip geçiyordu. Yol kenarındaydık. Durup bakanlar oluyordu. Sonra nasıl olduysa müziği kapatabildim. Sarsıla sarsıla ağlayıp birden sarıldı. Öyle ayakta biraz bekledik.

Ne oldu da böyle yapmıştı. Anlattı. Trajik bir yaşam. yazarken bile yaşıyorum sanki o anı.