Sevgililer Günü ve Acı Bir Olay [IV-V]

IV

Annemle konuştuktan sonra Rüya'yı tam arayacaktım ki vazgeçtim. Evdeki durumu bilmiyordum. Zaten zorunlu olmadıkça aramamamı söylemişti. İnstagram'a girdim. DM'den yazacaktım, niyeyse vazgeçtim. Üzüntülüydü. Hoş olmazdı. Canım sıkıldı. Bir tarafım yanında olmak istiyor, diğer yanım üzüntülü olduğunu ve şu sıralar sevgililik modunun olamayacağını söylüyordu. Neyse bakalım bugün geçsindi.

V

Bir hafta geçmişti bile. Şubat tüm soğuğuyla Konya ovasına, kampüse işlemişti. Aşk acısı ise başka bir içe işleyişti. Sevdiğin dokunacak kadar yakın, bir kaç koltuk ötede nerdeyse, ama ne dokunabiliyorsun ne de sesini duyabiliyorsun. İnstagram'ı siyaha boyanmıştı. Matem sessizliği vardı. Aramadım, sormadım. Arayamadım, soramadım. Aramamın hoş olmayacağı inancı nasılsa zihnime ekilmişti kendiliğinden. Kimse de ara falan demiyordu. Çünkü kimseye bundan söz etmemiştim. Acaba ne yapıyordu, ne düşünüyordu, nasıldı. Koca bir boşluk. Büyük bir sessizlik.