Sıcak Yaz [III]

III

İzmir’in dağlarında çiçekler solmuştu o temmuz sıcağında. Dağda biraz gezindim. Çam ağaçlarının içinden ilerledim. Geriye İzmir'e baktım. "Bu son fasıldır ey ömrüm, nasıl geçersen geç" dizelerindeki gibi duyguyla bir "off" çektim. Orada tarihi bir obje var -kimsenin bilmediği-, oracığa oturdum. Sigaramı çıkardım.

Hafif bir yel esiyordu kuzeyden, sanki Kaz dağlarından. Telefonumu elime aldım ve önce Rüya sonra Hülya geldi aklıma. Acaba hangisini arasam diye düşündüm. Tam o esnada telefonum çalmaya başladı. Ekranda arkadaşım Salih arıyordu. Açtım hemen. Neşeli ve enerjik ses tonuyla Bitlis’e öğretmen olarak atandığını haber veriyordu. Benim durumumu sordu. Birden öğretmenlik atamalarının bugün olacağı aklıma geldi. Nasıl da unutmuştum. Henüz sonuçlara bakmadığımı söyledim. Israr etti. Sesi hoparlöre verip atama sonuçlarının yapıldığı siteye erişmeye çalışsam da bulunduğum yerin konumundan olsa gerek erişemedim. Zayıf bir wireless vardı. Hemen şifremi verip Salih’e bakmasını söyledim. Baktı ve ilk müjdeyi o verdi. Siirt’e öğretmen olarak atanmıştım. Sevindik. O Bitlis ben Siirt yakın olacaktık birbirimize. Samimi olduğumuz diğer arkadaşlarımıza ulaştık. Çoğu atanmıştı. Bizler artık Psikolojik Danışmanlık ve Rehberlik öğretmenleriydik.

Hızla dağ motoruma atlayıp köye bağ evimize ulaştım. Aileme müjdeyi verdim. Annem ağladı. "Uzak oğlum" dedi. Ben de "Kendimin bile ücrasında yaşayan benim için gidecek yer ne kadar uzak olabilir?" dedim. Annem şaşkınca baktı sadece. Sarıldım. "Anam seni yalnız bırakmam, hep ararım", "Bakarsın sonra tayinimi İzmir’e yaparım" dedim. Sevindi. Kardeşlerim, o küçük yaşlı, dev cüsseli sıpalar yine yerinde durur mu beni yere devirip sevinç gösterisinde bulundular. Bilmiyorlardı ki abilerinin bahtı o sevinçli günde kararmıştı.