1. Bölüm

1.Bölüm

Geçmişten Bir Anı

Duvarlar, yataklar, herşey üstüme geliyordu; kabuslar beni rahat bırakmıyor,sesler hiç susmuyordu.Tipik bir yetimhane gecesi. Bazen diyorum “neden ben?” diye sonra etrafıma bakıyorum ve düzeltiyorum “neden biz?” diye. Çünkü hepimizin buraya gelişi farklı olsada hepsinin hayatı burada ilerliyordu. Hepimiz buraya gelir isyan eder,ağlar,zırlar,o odaya gider ve susardık. Çünkü bilirdik kimsenin tekrar oraya cesaret edip gidemeyeceğini. Oraya gidersek sonumuzun iyi olmayacağını bilirdik...

***********************************************************************************************************

Günümüz

Aklıma gelen anılardan kendimi kuratarıp felsefeye giriş dersine odaklanmaya çalıştım ama son ders olduğu için çok sıkıcı geliyordu allahtan ders bitimine az kalmıştı. Ders bitince kendime gelmek adına kantine indim,kahvemi almaya çalışırken biri bana çarpınca kahve üzerine döküldü. Peçeteyle üzerini silerken bana bile bakmadı.

“Çok özür dilerim, affedersiniz”

“Yok sorun değil ben size çarptım”dediğinde sonunda bana baktı. Fakat baktığında biraz şaşırmışa benziyordu. Aslında bende şaşırmıştım zira bana çok benziyordu. Uzun bakışmamızı çalan telefonu böldü.

“Efendim abi?”

“Tamam geliyorum”

Konuşması bitince bana döndü bu sefer bakışmak yerine ortalama bir hızla beni süzdü.

“Eee şey şimdi benim gerekiyor adın neydi belki sonra konuşuruz”

“Adım İpar psikoloji öğrencisiyim senin adın ne?”

Yine cümlemi kurunca birkaç dakika şaşkın şaşkın baktı ama sonra kendini toparlayıp konuşmaya devam etti.

“Benim adım Kenan ben de psikoloji öğrencisiyim. Abim şuan kapıda bekliyor istersen kaldığın yere seni götürebiliriz”

Yeni tanıştığım birinden beni eve götürmesini isteyemezdim ama hava kararıyordu ve eve geç dönmezsem Zeynep'in kalbine inerdi. O yüzden el mecbur kabul ettim. Başını sallayıp önden yürürken o sırada Zeynep'e mesaj attım.Telefonu kapattığım anda Kenan konuşmaya başladı.

“Arabada abimin arkadaşı da olacak sorun olur mu?”

“Yok bana sorun olmazda abinlere zorluk çıkarmasam mı? hem ben gidebilirdim”

“Yok canım hem benim arkadaşım onlarında arkadaşıdır.” dedi sonra ne dediğini anlamış gibi telaşa kapıldı.”Şey ben yani seni arkadaşım olarak gördüğüm için öyle dedim ama sen tabiki yeni tanıştığım biriyle hemen arkadaş olarak görmem dersen benim için sorun değil sadece seni kendime yakın gördü-”

“Kenan dur motorun soğusun. Ben de seni garip bir şekilde yakın görüyorum kendime ama panik olmana gerek yok ağzından kaçtığını biliyorum. Sakin.”

Benim cümlemden sonra derin nefes alarak sakinleşti.Hafif bir tebessümle önüne döndü. İki dk. Sonra bir arabanın yanına doğru ilerledik. Arabanın önünde 2 tane adam duruyordu. Biri ile bakışlarımız kesişti Kenan'da da olduğu gibi ifadesinden şaşkınlık geçti. Vücudumu süzdü sonra gözlerime bakmaya başladı. O kara gözleri sanki beni yutmaya çalışıyormuş gibiydi. Biz biraz daha bakışacaktık ki Kenan konuşmaya başladı.

“Selam abilerim.Bu benim yeni arkadaşım.”

“Merhaba”

“Merhaba”

“Merhaba.Oğlum bu üstünün hali ne?”

“Şey biz çarpıştıkta o yüzden bu halde.Bu arada ismim İpar memnun oldum”

Kenan'ın iki abisininde yüzünden 3 metre ilerisinden görülebilecek bir şaşkınlık ifadesi geçti.Kendini ilk toparlayan beyefendi konuştu.

“Merhaba ben Kenan'ın öz abisi Boran memnun oldum.”

“Merhaba ben de Kenan'ın manevi abisi Faysal memnun oldum”

Küçük bir tebessümle “Memnun oldum” dedim.

İki beyefendide beni iki farklı ifadeyle beni süzüyordu fakat ben Kenan'a dönük olsamda ikisine de kaçamak bakışlar atıyordum.

Kenan “Ee hadisenize arabaya” deyince kendimize gelip arabaya bindik. Kenan'ın abileri öne bizde Kenan ile arkaya bindik. Bir süre sessiz kaldıktan sonra Kenan konuştu.

“Ha bu arada nereye gideceksin söylemedin?” diyince söylemeyi unuttuğumu fark edip adresi söyledim.

“Kardeşin var mı?” diye sorunca 2 dakika sessiz kaldım ama gerçeğin artık o kadarda beni rahatsız etmediğini sadece içimde bir yerin sızladığını fark ettiğmde konuşmaya başladım.

“Hayır, sanırım yok.Ailem ben doğduğumda beni yetimhaneye bırakmışlar.”

“Özür dilerim ben seni kırmak istememiştim sadece sor-”

“Biliyorum Kenan kendini savunmana gerek yok ben seni anlıyorum hem artık alıştım.

Sadece içim arada sızlıyor ama oda geçecek.”

Dediğimde bana kocaman sarıldı.İlk önce şaşırdığım için bir tepki veremedim ama tam bırakacakken karşılık verdim. Dikiz aynasından baktığımda Borun Bey'in yüzünde buruk bir tebessüm vardı. Ayrıldığımızda okuldan sohbet etmeye başlamıştık. Eve varınca telefonlarımızı aldık. Nedense onun yanında kendimi huzurlu hissediyordum.

***************************************************************************************************

Kenan Arslanbey

Arabadan inince içimi bir hüzün kapladı.Abilerime dönüp;

“İpar bana çok benzemiyor mu?” diye sordum.

Boran abim:

“Evet ilk görünce şaşırdım.” diyince Faysal abim söze girdi

“Bende bir garipsedim yanlız hikayesi hüzünlüymüş”

“Evet bende beklemiyordum çok sevecen bir kıza benziyordu. Hakket sen nasııl tanıştın bu kızla abim? “

“Ben çıkışa ilerliyordum önümde onu görmedim. Bir anda karşıma çıktı kahveside üzerime döküldü. Onu görünce bende afalladım biran için.Sonra işte eve bırakmayı teklif ettim. Geri kalanını siz zaten biliyorsunuz.”

Diyince tamam anlamında abim kafa salladı ve hareket etmeye başladık. Yol boyu Faysal abim nedense çok sessizdi fakat takmadım.Eve vardığımızda hızla yukarı çıktım.Ödevlerimi yapmaya başladım, bitirdiğimde saatin 10 olduğunu fark ettim 3 saattir ders çalıştığım için kendimi takdir ettim.Aşağı inmek istedim lakin uyku bastırdığı için uyumaya karar verdim. Halbuki uyandığında zor bir haftaya

gözlerini açacaktı...

***************************************************************************************************

Merhaba canlarım nasılsınız? İlk bölümümüz hayırlı uğurlu olsun. Sorulara geçiyorum.

İpar'ı nasıl buldunuz?

Kenan'ı?

Boran'ı

Zeynep sizce nasıl biri?

Diğer karakterler?

Sorularla sizi başbaşa bırakıyorum .

Ve öpücük atıp kaçıyorum.🐚