33.Bölüm

Yeni bölüm geldiiiiii .....

🫧🫧🫧

derinlerden gelen seslerle gözlerimi aralamaya başladım ama bu normalden daha zordu sanki göz kapaklarımın üzerinde tonlarca ağırlık var gibiydi derinlerden gelen sesler aslında bir o kadarda yakından geliyordu bir o kadar derinlerden çok uzaklardan gelsede bir o kadar da yakınımdaydı oysa sesler hem uzak hem yakın kesin bir mesafesi yoktu ama bu sesler benim sevdiğim seslerdi daha doğrusu sevdiğim kişinin sevdiğim sesleriydi dediklerini seçemiyordum ama bulduğum tek şey " ben o arabaya binen ikna olan aklımı s*k*yim bunları düsünmeden götürmemeliydim aptal " sinirli sesi beni üşütüyordu buz gibi yapıyordu bir yumruk sesi geldi duvardan sonra bir daha " abi yeter artık yapma sağ salim uyanacak yengem " " ne yeter mert bilmem gerekiyordu tramvası olduğunu onu oraya götürmemem gerektiğini bilmem götürmemem gerekiyordu "2

" havinim uyan artık lütfen " diyerek ağlayan yağmurumun sesi ilişti kulağıma noluyodu neden herkesin bu kadar modu düşüktü ölmüş müydüm bana nolmuştu gözlerimi tamamen açtığımda kendimi normal bir hastane odasında bulmayı beklerden tek bir duvarı cam olan ve kablolara bağlı beni bulmayı beklemiyordum

gerçekten bana noluyordu anlamıyordum en son barlasla eski mahalleye gitmiştik ama gerisi yoktu neden yoktu hatırlamıyordum

en son başka bir ses daha ilişti kulağıma beni dondurucak o ses "barlas abi kendini suçlama bütün sorun benim benim yüzümden havin içerde uyuyo " kendine kızgın bir kız sesi bu sesi tanıyordum ama bilmiyordum bir sesi hem çok iyi tanıyıp hemde bilmiyordum harikaydı değil mi kalbim bir an sıkıştı çünkü bu ses gerçekten çok eski bir sesti değerli bir sesti anılarla , korkularla ve çocukluklarımızın olduğu sesti tanımamak elde değildi....

gözlerimi tamamen açtım ve dışardakileri görebildiğim kadar izledim ama hasretini çektiğim o sesin sahibi görüş alanımda değildi barlas , berk , mert , yağmur ve diğer korumalar falan filan

içeri bir doktor ve hemşire girdi

doktor gülen bir yüzle "Merhaba Havin hanım kendinizi nasıl hissediyorsunuz" diye sordu ve cevabıda netti hiçbirşey

" bana noldu " diye bildim " ağır bir tramva geçirdiniz tramva sonucu üç gündür uyuyorsunuz ama merak etmeyin ciddi bir sıkıntınız yok gerekli ilaçları alıp istediğiniz zaman taburcu olabilirsiniz birazdan hemşire arkadaşlarda sizi normal odaya alacaklar tekrardan geçmiş olsun " başımı onaylayan bir şekilde salladım doktor dışarı çıkınca camın yanındaki bir tuşa bastı ne olduğunu bilmiyordum o sırada hemşireler son kontrollerimi yapıyordu ama önceki gibi dışardaki sesleri duyamıyordum doktor barlasla konuşuyor ama sesler gelmiyordu her ne konuşuyorlarsa hepsinin yüzü düşüyordu onları izlememi kesen hemşirenin önüme geçmesi olmuştu en son tekerlekli sandalye ye aldılar beni ve başka bir koridordan normal odaya aldılar

Barlas'tan

" geçmişte zor zamanlar atlattığı belli ve beyin bir süreden sonra stresler korkular eski şeyleri hatırlama gibi tramvaları hatırlatınca beyin otomatikmen kendini korumaya alıyor bazı şeyleri unutması şu sıralar çok normal olabilir ama bu unutkanlık devam ederse tekrar bir uzmana danışmanızı tavsiye ederim tekrardan çok geçmiş olsun " başımla onaylar şekilde haraket ettim kimseye birşey söylemeden hastanenin terasına çıktım hiç iyi değildi benim gibi bir s*k*k beyinli zaten bunu yapardı olacakları düsünmeden haraket etmiş göz bebeğimi kendim ben yapmıştım cebimden çıkardığım s*garayı yakıp bundan sonrasını düşünmem gerekiyordu ondan önce telefonumu çıkarıp bir kaç tuşa basıp merti aradım "abi nereye kayboldun iki dakikada " sert bir nefes verip " korumaları iki katına çıkar " diyip telefonu geri kapattım

Yağmur'dan

bu iyi değildi bu hiç iyi değildi havinin bu halini gördükçe içim gidiyordu içinde küçücük bir çocuk yatıyordu benim arkadaşımın böyle zor zamanları yaşamayı haketmiyordu böyle bir babayı haketmiyordu en güzel en değerlisinden bir hayat yaşamalıydı daha güzel günleri olmalıydı baktıkca canım daha da acıyordh kolundaki serum iğnesinin olduğu yer mosmor olmuştu bu bile olmamalıydı

geçen hafta kaybettiğim testi bulmuştum çift çizgi vardı ama testlerin hepsi doğru çıkmadığı için sesimi çıkarmamıştım böyle birşey olduğunada inanmak istemiyordum doktorlara sorduğumda onlarda beni onaylamıştı her test doğru çıkmıyordu gerekli uzmanlarla net bir karar alınmalıydı ama daha sırası değildi zaten öyle bir şey olsada doktorlar raporlarında illaki görürdü değil mi? Birşey olmazdı

yanımdaki asmin adındaki kıza baktım hiç hayra alamet gelmiyordu gördüğüm ilk andan beri gözüm tutmamıştı ne diye oraya giderlerdiki eskiler eskide kalmıştı anılar deşilmemeliydi bide üzgün üzgün bakıyordu bu kızla aramızdaki iplere ilk basan o olmuştu canımı yakmıştı canımı yakanın canı yanmalıydı...

Yazardan

o günde ne olur ne olmaz diye hastanede kalmıştı herkes yağmur hem çok endişeleniyor hemde yanındaki kıza ters bakışlar atıyordu berk bir köşeye sinmiş havini düşünüyor mert güvenlikle uğraşıyor barlas ailesi olan tek kadının başından ayrılmıyor ve asmin ise uzun zaman sonra çocukluğu olan kadını gördüğünün şaşkınlığı ve onun yüzünden olduğunu düşündüğü duruma üzülüyordu gerçek anlamda havini gördüğü için hem içindeki kelebekler uçuşmuş hemde üzüntüsünü yaşıyordu evet havin sağlıklıydı tramvaları vardı kötü bir geçmişi vardı ama bu üç gün herkesi yıkmayı başarmıştı çünkü havin herkesin kalbiydi

taştan bir kalbi olan adamın o taş duvarlarına çiçekler açmıştı , bir kadının kan bağı olmasada kardeşi olmuştu , bir kızın çocukluğu olmuştu , bir adamın canından daha çok sevdiği kardeşi olmuştu bu üç gün herkesin bir yanı eksikti ama bugün o eksik parça gözlerini tekrar açmıştı...

🫧🫧🫧

Evet bu bölüm diğerlerine göre daha uzun oldu umarım beğenmişsinizdir yeni bölüm ne zaman gelir onu bir tek Allah bilir 🍫🍫🍫