Gece, sessizliğin içinde soluksuz kalmış gibiydi. Her şey durmuştu sanki. Hava bile… içime çekmeye cesaret edemeyeceğim kadar ağırdı. Yatağımın kenarına oturdum. Boğazımdaki düğüm yine çözülmedi. İçimde bir şey kıpırdandı; tanıdık, soğuk bir his. Saatin sesi arkadan geliyordu; her tik tak, geçmişe atılan bir çivi gibi. Derin bir nefes aldım. Yavaşça ayağa kalktım. Omzuma sabahlığımı attım ve kapıya yöneldim. Bildiğim o üç adım… Üç kilit. Üç farklı “kapan.” Ve saat tam 03:00 olduğunda, odam dünyaya tamamen kapandı.

Mercan yılmaz annesinden asla sevgi görmez babası zaten yok yani o öyle biliyordu bir gün mercan işten çıkar evine doğru giderken annesi onu arar ve derki " evi satılığa koydum eşyalarını topla ve nereye gidiyorsan git artık seni istemiyorum büyüdün ve artık kendine baka bilirsin babanın adresini sana atıcam belki gitmek istersin " der . Mercan duyduklarının şokunu daha atlatamamışken birde babasının yaşıyor olduğunu duyunca iyice şok olmuştur. Babasının yanına gitmeyi istemese de annesin attı konuma yani Mardin `e gitmiştir fakat onu nelerin beklediğinden habersiz.

Ben Nare. Herkes beni “sefirin kızı” diye bilir. Oysa ben kendimi hiçbir zaman bir elçinin ihtişamlı kızı gibi hissetmedim. Çocukken sarayların duvarları arasında büyümedim; ruhum hep başka yerlere, başka hayallere sığındı. Babamın yüzünde hep o katı ifade vardı. Benim gözlerimdeki çocukluğu görmezdi. Bana, yalnızca bir diplomatik görev gibi davranırdı; tıpkı başka devletlerle kurduğu soğuk ittifaklar gibi. Annem yoktu. Onun yokluğu, benim en büyük yaram oldu. Babamın ihtişamlı masasında binlerce altın tabak vardı belki ama annemin sıcak bir gülüşü yoktu. Ve sonra Sancar girdi hayatıma. O, dağların çocuğuydu. Ne tahtı vardı ne tacı… Ama bana ilk kez “benim” diyebilen yüreği vardı. Onun yanında, elçinin kızı değil, yalnızca Nare olabildim. Sancar’ın gözlerine her baktığımda masallar gerçek olurdu. Bizim masalımızda ne saraylar, ne elçiler, ne de kurallar vardı. Sadece o ve ben… Ve bir de uçsuz bucaksız hayallerimiz. Ama masallar hep mutlu bitmez. Benim masalım, daha başlamadan kanadi kırık bir kuşa döndü.