23.Bölüm

Sabahleyin gözlerimi açmaya çalıştığımda ağlamaktan dolayı kirpiklerim birbirine yapışmıştı. Gözlerimi ovarak zorla da olsa açmayı başarabilmiştim ancak şimdi de yanmaya başlamışlardı.

Dünden beri aynı şekilde oturduğum için her yerim uyuşmuş ve ağrımaya başlamıştı. Oturduğum yerde esneyerek kaslarımı gevşetmeye çalıştım. Şimdi fark ettiğim şey ise dünden beri hala aynı kıyafetler ile duruyordum. Neyse ki takılarımı çıkartmıştım.

Zorla da olsa yerimden kalktım ve banyoya girdim. Elimi yüzümü yıkamadan üzerimdeki kıyafetleri çıkartarak direkt kendimi suyun altına attım. Yarım saatlik bir duşun ardından üzerime bornozumu geçirip odama geçtim. Pijama takımlarımdan birini çıkartıp üzerime geçirdim ve saçımı kurutmadan sadece ıslaklığını aldım.

Bugün içimden hiçbir şey yapmak gelmiyordu. Bu yüzden tüm günümü evde geçirecektim. Oturma odasına giderek telefonumu aldım ve geri odama döndüm. Yatağıma girerek sırtımı başlığa yasladım ve elimdeki telefonu kucağıma koydum.

Aslında içimdekileri Murat'a dökmek istiyordum ama o Barlas'ın da arkadaşıydı. Aramızda en iyi moral ve teselli veren oydu çünkü. Bulut'u arasam mı aramasam mı ikilemde kalmıştım ancak daha fazla dayanamayacaktım.

Elimde çevirdiğim telefonu açtım ve Bulut'u aradım. O sırada gözüme Barlas'tan gelen mesaj ve aramalar çarpmıştı ama hiç birine bakmadan bildirimleri temizlemiştim. Bulut'u aradığımda saat çoktan bir olmuştu umarım uyanmıştır diyerek telefonu açmasını bekledim. Bir iki kere aradıktan sonra üçüncüde açtığında en başta yaratıcı küfürlerini duydum. En sonunda sustuğunda başka birşey demesine izin vermeden konuştum.

"Bulut, gelsene bir bana"

Ağladığımı çokça belli eden çatallı ses tonundan olsa gerek ilk başta sesini çıkartmadı sonra ise birkaç hışırtı sesinden sonra,

"İki dakikaya oradayım" diyerek telefonu yüzüme kapattı.

Şimdi yataktan kalktığı gibi buraya geleceğini bildiğimden yerimden kalkarak kapıya gittim. Kapıyı açtığımda el zamanlı olarak binanın dış kapısı açılmıştı. Bulut olduğunu bildiğimden kapıyı aralık bırakarak içeri, geri odama gittim.

Yatağıma oturduğum vakit Bulut eve girerek kapıyı kapattı ve,

"Delfo?" diye seslendi.

"Odadayım"

Odama yaklaşan ayak seslerinden sonra kapıyı açarak önce odaya sonra bana baktı. Tam da tahmin ettiğim gibi kalktığı gibi gelmişti. Saçları dağınık ve mükemmel civcivli pijaması ile gelmişti. Onun bu haline gülmek istesem de ona bile halim yoktu ama daha sonra kesinlikle gülecektim.

Yüzümün halini görünce kaşlarını çattı.

"Ne oldu lan"

Hızlıca yanıma gelerek yatağa oturdu ve yüzüme baktı. Daha doğrusu kızarmış gözlerime ve mor göz halkalarıma baktı.

"Niye ağladın gerizekalı?"

İşte tam bu yüzden bizim gruptaki tek tesellici Murat'tı. Küçük bir gülümseme yüzüme kondurmaya çalışsam da gözlerim dolmuştu.

"Aşkımızın ilk aşk acısını yaşıyoruz Bulut'um, ne olacak?"

Başımı omzuna koyduğumda hemen kolları ile vücudumu sarmaladı.

"Ne aşk acısı kızım? Barlas mı birşey yaptı yoksa?"

"Hem de yapabileceği en büyük şeyi"

Sözlerimden sonra beni hızlıca kendinden uzaklaştırdı ve çatılmış kaşları ile suratıma baktı.

"Ne yaptı lan o dangalak, söyle foşasını aşağıya çekeyim"

İstemsizce bu haline kıkırdadım ama daha sonra dolmuş olan gözlerimden yaşlar süzülmeye başladı. Lafı uzatmadan,

"Sanırım sevgilisi var" dedim birden.

Bulut şokla suratıma bakarken ben kollarımı boynuna dolayarak ağlamaya devam ettim. Ağlamalarımı içimde tutmak istemiyordum. Bulut hala şokta olsa gerek elleri havada kalmıştı.

"Ne dedin ne?"

Ağlamam biraz daha artarken boynunda olan ellerimi sıkılaştırdım. Kollarını belime dolayarak sırtımı sıvazladı. Ağlamamın biraz dinmesini bekliyordu. Beş on dakika kadar göz yaşı akıttıktan sonra kendimi geriye çektim. Ellerim ile gözlerimi sildikten sonra bakışlarımı yere sabitledim.

"Dün Teyzemle Ahu Teyze'nin evine davet edildik. Gittik bir süre oturduk falan daha sonra yemek yemek için kalktık. Mutfaktan salona yemekleri taşırken kapı çaldı. Bende yakında olduğum için açtım. Barlas gelmişti, tam merhaba diyecekken arkadan bir kız.."

Cümlemi bölen şey hıçkırık sesimdi. Elimle tekrar akan gözyaşını silerken Bulut sessizce beni dinliyordu.

"Bir kız arkadan Barlas aşkım diye bağırıp çıktı. Ne olduğunu anlamadan zaten Ahu Teyze geldi. Sarıldılar kızla baya içten bir şekilde. Sonra kız bir iki birşey dedi ama ben orda kalmak istemediğim için çıktım gittim"

Üstün körü olayı anlattıktan sonra Bulut anlamaya çalışırcasına bana baktı.

"Barlas hiç mi birşey demedi, o kız gerçekten sevgilisi mi?"

"Diyecekti ama izin vermedim, zaten herşey ortada değil mi?"

Bulut yüzüme bakarken sanki kafasında bir şeyleri tartıyormuş gibi duruyordu. Anlamsızca ona bakarken,

"Emin misin?" diye sordu.

Şaşkınca ona bakarken ağlamam da dinmişti.

"Eminim Bulut, aşkım dedi. Samimi cümleler kurdu. Başka ne anlamamı beklersin ki"

"İçimden bir ses yanıldığını söylüyor, Barlas'ı bir dinlesen mi acaba?"

Kurduğu cümle ile kaşlarımı çatarak bekledim. Barlas'ı dinlmeyi zerre istemiyordum ama Bulut'un bu sözünden sonra içime bir kurt düşmüştü. Tam ağzımı açmışken telefonum çaldı. Arayana baktığımda Ahu Teyze arıyordu.

"Açmalı mıyım?"

Telefona bakarken Bulut'a hitaben sorduğum soru ile beni onayladı.

"Aç belki önemlidir"

Bir kaç saniye bekledikten sonra telefonu açarak kulağıma yasladım.

"Alo?"

"Delfin nasılsın kızım?"

"İyiyim Ahu Teyze sizi sormalı"

Bulut telefonu kulağımdan çekerek hoparlöre alınca göz devridim. Meraktan çatlardı yoksa.

"İyiyim bende kızım, müsait misin acaba?"

"Müsaitim Teyzeciğim"

"Ben kan vermeye hastaneye gitmiştim de sıra uzun sürdü, yiğenim Eza da uyuya kalmış telefonunu da sessize almış yine. Sana zahmet olmazsa Masal'ı okuldan alır mısın?"

Duyduklarım ile gözlerim sonuna kadar açılırken Bulut'a baktım. En az benim kadar şaşkındı. Telefonu elinden alarak ayağa kalktım.

"Alırım Teyze de ben dün Eza ile tanışamadım. Senin yiğenin miydi?"

Sesimin normal çıkmasını umarak sorduğum soru ile hala şaşkındım.

"Evet, kardeşimin kızı. Birkaç haftalığına buraya gelmiş, Barlas ile kardeş gibilerdir sürekli şakalaşırlar. Bu yüzden Barlas'ı ve beni ziyaret etmek istemiş"

Kafamın içinde kardeş cümlesi yankılanırken zar zor yutkundum. Barlas'ı dün akşam dinlemem gerekiyordu sanırım. Bulut'a baktığımda rahatlamış gibiydi bu yüzden de yatağıma yayılmıştı. Boğazımı temizleyerek asıl merak ettiğim soruyu sordum.

"Barlas neden almıyor ki Masal'ı?"

"Barlas bugün aceleyle, bir süreliğine Ankara'ya gitti çünkü kızım"

Elimi ağzıma kapatarak büyümüş gözler ile duvara baktım. Ben şimdi nasıl ulaşacaktım ki ona? Bulut elindeki telefonu yatağa düşürürken şoktan açılmış ağzı ile bana 'boku yedin' bakışları atıyordu.

"Benim kapatmam lazım, sıra bana geldi. Görüşürüz kızım"

Suratıma kapanan telefon hala kulağımın altındayken boş boş duvara bakıyordum. Bulut yataktan fırlayarak omuzlarımdan tutup sarstı.

"Şaşırmanın sırası değil çabuk Barlas'ı ara aptal"

Dediğini onaylayarak Barlas'ın numarasını tuşladım. Kapalı olduğunu söyleyen sese aldırmadan tekrar tekrar aradım ancak durum aynıydı.

Yavaşça Bulut'a baktım ve,

"Ne yapacağım şimdi, keşke dinleseymişim. Aptal kafam" diyerek anlıma vurdum. Odanın içinde bir o yana bir bu yana yürüyerek düşünmeye çalıştım.

"Ya hiç açmazsa telefonumu, salak gibi çok tepki verdim. Ya benden soğuduysa, ya onu dinlemediğim için bana kızarsa. O zaman biraz daha kalsaydım belki herşey hala normal olurdu. Salağım ben salak"

Ben kendi kendime konuşurken Bulut önüme geçerek kollarımdan tuttu ve ciddi bir ifade ile yüzüme baktı.

"Şimdi gidiyoruz ve o küçük cadıyı okuldan alıp eve bırakıyoruz. Ordan da Eza ile konuşuyorsun herşeyi daha net anlıyoruz. Sonra ise bir şekilde Barlas'a ulaşıp bu sorunu hallediyoruz. Anladın mı?"

Stres ile başımı olmulu anlamda salladığımda Beni dolabımın önüme doğru itti.

"Şimdi sen giyim bende gidip giyineceğim sonra okula gideceğiz. Ben küçük cadı ile ilgilenirken sen Eza ile konuşacaksın"

Cevap vermemi beklemeden odadan çıkınca gerginlikle dolabıma baktım. Umarım Barlas ile konuşabilirdim.

🌸

Spoi veriyim bir sonraki bölümde çok güzel şeyler olacak bebeklerr.

Okurken oylarınızı ve yorumlarınızı eksik etmeyin.

İyi okumalar.