4

Gece ağır ağır üzerime çökmüştü. Havanın soğukluğu, tenimde ince bir ürperti gibi dolaşıyordu.

Uyuyordum... ya da öyle sanıyordum.

Ta ki o his, içimi bir bıçak gibi yarıp geçene kadar.

Bir şeyler yanlıştı.

Hava... kokusu... titreşimi...

Derin bir nefes aldım. Vücudum içgüdüsel bir refleksle gerildi.

Yatak başımda duran tabancaya uzandım. Soğuk metal avucumda kayıp yuvarlandı ama bu bana güven verdi.

Ayaklarım sessizce yere değdi.

Karanlıkta ilerlerken her adımımı dikkatle ayarlıyordum.

İlk hedefim Pietro’nun odasıydı.

Kapısını hafifçe araladım.

Ama... yatak boştu.

Kalbim bir an duracak gibi oldu.

İçimde, kemiklerimi titreten o his daha da kuvvetlendi.

Dudaklarımı sıkarak ilerledim.

"Pietro..."

Sesim, karanlık koridorlarda yankılandı.

"Pietro, cevap ver!"

Cevap yoktu.

Yukarı kata doğru sessizce tırmandım.

Her odanın kapısını iterek açıyor, içeriyi bir bakışta tarıyordum.

Ama hiçbir yerde Pietro yoktu.

Ortanca katta, gizli odanın önünde durdum.

Gözümü tarayıcıya yaklaştırdım.

Hafif bir bip sesiyle kapı açıldı.

İçeri adım attım.

Her şey ilk bıraktığım gibi görünüyordu.

Belgeler, şifreli dosyalar, sistem ekranları...

Ama o an...

Masanın üzerindeki kalem...

Hafifçe farklı bir açıya dönmüştü.

Donakaldım.

Damarlarımda soğuk bir zehir akıyor gibiydi.

Bu odaya biri girmişti. Ve ben içerideyken değil...

Daha fazla vakit kaybedemezdim.

Köpekler... onları serbest bırakmalıydım.

Odanın köşesinde duran küçük kontrol paneline koştum.

Bir düğmeye bastım.

Alt katta, bodrumun kalın demir kapılarının açıldığına dair mekanik bir tıkırtı duydum.

Köpekler şimdi serbestti.

Ve onlar, sadece bana itaat ederdi.

Sırtımı dikleştirerek odadan çıktım.

Gözlerim koridorları tararken güvenlik sisteminin merkezine koştum.

Parmak izimi okuttum ve "Savaş Modu"nu aktif ettim.

Pencerelere zırhlı paneller indi.

Tüm kapılar otomatik kilitlendi.

Ev, bir kale gibi mühürlendi.

Nefesim kısalmıştı ama duramazdım.

Pietro’yu bulmalıydım.

Evin dışına açılan arka kapıdan fırladım.

Bahçenin derinliklerinde bir hareketlilik vardı.

Gözlerim alıştığında, ay ışığının soluk parıltısında onu gördüm.

Pietro...

Ellerinden ve ayaklarından bağlanmıştı.

Kafası yana düşmüş, baygın haldeydi.

Kan beynime sıçradı.

Silahımı sıkıca kavrayarak ona koştum.

Dizlerimin üstüne çöktüm, bileklerindeki bağları yokladım.

"Pietro... Pietro, dayan..."

Cevap yoktu.

Ama yaşıyordu.

Göğsü hafifçe inip kalkıyordu.

Dişlerimi sıkarak onu sırtıma aldım.

Ağırdı ama taşıyamayacağım kadar değil.

Eve doğru koşmaya başladım.

Tam eve vardığımda...

Önümde üç silüet belirdi.

Üçü de siyahlar içindeydi.

Üçü de bana silah doğrultmuştu.

Zaman yavaşladı.

Sadece bir düşüncem vardı: Pietro’yu koru.

Refleksle Pietro’yu yere, güvenli bir noktaya bıraktım.

Ve sonra...

İlk adam sol yanımda.

Silahı tam bana doğrulturken kolunu kıvırarak bileğini kırdım, silahı yere düşürdüm.

İkinci adam üzerine atıldığında, yere alçalarak dizimin üstünden sıyrıldım ve onu karnından sertçe vurdum.

Üçüncü adam ateş etmek üzereyken eğildim, kurşun kulağımın yanından vızıldayarak geçti.

Yerden aldığım ilk silahla onu bacağından vurdum, yere yığıldı.

Göğsüm hızla inip kalkıyordu.

Bir kaşımın kenarında sıcak bir acı hissettim — çizilmişti.

Ama önemli değildi.

Pietro’yu korumuştum.

Gözlerim karanlıkta kaybolan adamlara çevrildi.

Henüz bitmemişti.

Henüz hesaplaşmamıştık.

Ve ben...

Bu sefer, kimseyi affetmeyecektim.