Başlangıç ama son

Eski ormanın derinliklerinde kaybolmuş, çürümeye yüz tutmuş bir ev. Çatısı yosunlarla örtülü, ahşap duvarları zamana yenilmiş. Sessizliği yalnızca gecenin rüzgarı bozuyor. Ev, yıllardır terk edilmiş gibi görünse de içi hâlâ yaşayan sırlarla dolu.

Evin en alt katında, gözle görülmeyen bir geçit… Kitaplığın ardında gizli bir kapı açılır. Tozlu duvarlar, paslı demir raflar, dijital ekipmanlarla dolu gizli bir oda. Odadaki tek ışık, köşedeki masa lambasından sızıyor. Lambanın altındaki sandalyede, o oturuyor.

Beyaz.

Kıvrılmış bir çakıl gibi sessiz, fakat gözlerinde bir fırtına saklı. Saçları dağınık, gözlerinin altı mor, yanakları solgun. Önündeki kameraya son kez bakıyor. Bir şey söylemeden önce boğazını temizliyor. Sesindeki titrekliğe rağmen kelimeler keskin bir bıçak gibi net.

“Beni tanımıyorsunuz. Belki de tanımamalısınız. Ama bu hikâye yalnızca benim değil… Bu, bastırılmış herkesin sesi.”

Bir tuşa basar ve görüntüler değişir. Arka arkaya gelen videolar...

Pietro’nun öldürülüşü. Altın’ın çığlığı. Kaptan’ın gerçek kimliği. Beyaz’ın annesinin infazı. Örgütün iç yüzü. Sahte belgeler. İlaçlarla yürütülen deneyler. Kimlikleri yok edilen çocuklar. Kaçırılan bebekler. Kodlanmış zihinler. Hepsi.

“Pietro öldü. Ama onu öldüren ben değilim. Onu öldüren, bu sistemin ta kendisiydi. Onu ‘kurtarmak’ isteyen herkes, aslında onu biraz daha batırdı. Kardeşimi affetmedim… Ama sevmekten de vazgeçmedim.”

Araya kısa bir sessizlik girer. Sonra Altın’ı gösterir kamera.

“Siyah’ın kız kardeşi. Bunu kimse bilmiyordu… ta ki onu da bu çark öğütene dek. Onu kaybettik. Çünkü gerçekleri sakladılar. Çünkü bizden bir hikâye yazmamızı istediler ama kalemimizi ellerimizden aldılar.”

Kameraya iyice yaklaşır. Sesi artık daha tok, daha kararlı.

“Annem… Kaptanın sağ koluydu. Ve onu da öldürdü. Tıpkı diğerleri gibi. Gerçekleri öğrendiğimde artık kimse sağ kalmadı. Herkesin maskesi düştü.”

Arka planda, hacker arkadaşı son programı çalıştırır. Videonun yüklendiği her ekran, her telefon, her şifreli kanal… dünya artık bu gerçekleri izliyor.

Beyaz ayağa kalkar. Son kez kameraya bakar.

“Bu bir veda değil. Bu bir uyanış.”

Siyah, gölgelerin arasından çıkar. Kameranın önüne geçer. Gözleri sönmüş ama bakışları hâlâ kavurucu. Dudaklarını aralar:

“Bu sadece bir son değil… Bu, sahte düzenin son perdesi.”

Kamera kapanır. Işık söner.

Ve onlar, o gece, izlerini silerek kaybolurlar.

Yeni yüzler, yeni kimlikler… Ne bir iz, ne bir geri dönüş ihtimali bırakırlar.

Dünya yıkılmış bir gerçeği izlerken, iki gölge sonsuzluğa karışır.