4. Bölüm

4.BÖLÜM

KEYİFLİ OKUMALAR...

Medya: Aybüke

"Kaç yaşında olursan ol, uyuyunca geçecekmiş gibi gelecek. Kaç yaşında olursan ol, uyuyunca geçmeyecek..."

-Cesare Pavese

...

Aybüke'den

Bir hafta sonra

Ev arkadaşım Yağmur ile bir cafeye gelip ayrılığımı kutluyorduk daha doğrusu o bir haftadır olan durgunluğumu Koray ile olan ayrılığıma bağlamıştı ona bu aile mevzusundan bahsetmemiştim o gün orada daha fazla durmamış hızla ayrılmıştım daha sonrasında sağ olsun komiser peşimi bir türlü bırakmayınca ertesi gün gidip hastaneye kan vermiştim dna testi için o aileyle karşılaşmamak için onlardan erken gidip hemen ayrılmıştım hastaneden neden bilmiyorum ama onlarla karşılaşmaktan çok korkmuştum.

O günün üzerinden tam bir hafta geçmişti ve bu bir haftada neredeyse evden hiç çıkmamıştım sadece önemli derslerim için okula gidip gelmiştim bu süreçte Yağmur olanları sormuş ben de geçerli bir bahane olarak sadece koray ile olan ayrılığımdan bahsetmiştim ona .

Evden çıkmamamın asıl sebebi ise komiser çünkü nereye gidersem sürekli karşıma çıkmaya başlamıştı ve bu ben oldukça rahatsız etmişti neden beni takip ettiğini sorduğumda ise beni tekrar kaybetmekten korktuğumu söylemişti onun haricinde aramızda bir daha hiç konuşma geçmezken bu durum gittikçe canım sıkmaya başlamıştı.

Şimdi ise moralimi düzeltmek için "Umrumda değil iyi ki bitti " şarkısı eşliğinde önümüze bir dilim pasta siparişi etmişti oturduğumuz cafe de sigara içebileceğimiz için masanın üzerinde duran paketten bir dal sigara çıkarıp tam pastanın üzerindeki mumun ateşi ile yakacak iken kapıdan giren bedeni görünce şaşırmadım gözleriyle mekanı tararkan saniyelik bakışlarımız kesişti bana görünce tam gülümseyerek yanıma gelecekti ki elimde ki sigarayı görünce kaşları çatıldı hızlı hızlı yanıma gelince gözlerinin içine bakarak sigarayı tutuşturup derin bir nefes çektim içime tam karşıma gelince ise içime çektiğim dumanı ona bakarak dudaklarımın arasından dışarıya yolladım.

Yanımıza gelir gelmez elimdeki sigaraya kalktığı gibi önümüzdeki günlüğe bastırdı yaptığı harekete hiç şaşırmamıştım ziraat kaşlarını çatılmasından bile ne yapacağını tahmin edebilmiştim " Ne yaptığını sanıyorsun sen?" Diyen komiseri aldırmadım " Ne yaptığımın henüz seni alâkadar ettiğini zannetmiyorum" dedim değnen testinin henüz sonuçlanmadığını kastederek tabii ki o bunu hemen anlamıştı.

"Siz tanışıyor musunuz ?" Diye soran Yağmur'a. Ben "Hayır" , o " evet " diye cevap verip çaprazıma olacak şekilde Yağmur'un yanına oturmuştu ya sabır ya sabır .

" Hiç çekinme komiser buyur otur" dedim alayla. İşin doğrusu yıllarca ailemin beni istemediğini sevmediğini kendimi o kadar inandırmıştım ki şu an ne yapacağımı hiç bilmiyorum üstelik komiser sürekli karşıma çıkarak bana ne yapmam gerektiğine dair düşünme fırsatı bile vermiyordu bana , o yüzden sinirliydim. Ailesinin beni yıllardır aradığını iddia etmesine rağmen bir haftadır hiç kimse benimle görüşmek istememişti ki isteseler bile ne tepki vermem gerektiğini hiç bilmiyordum.

"Biri burada bana da ne olduğunu anlatacak mı?"diyen Yağmur'un sesini duyunca ben tam bir şey yok diyecekken komiser hemen lafa atlayıp konuşmaya başlamıştı "Ev arkadaşına bizden bahsetmedin mı ? " Dedi böyle söyleyince de bir tuhaf olmuştu sanırım o da bunu fark etmiş olacak ki .

" Kız kardeşimin bizi tanıştırmak gibi bir niyeti yok sanırım ben Eren Alp Barutçu siz de yağmur olmalısınız" dedi bu kadar kibarlık onun için fazlaydı bence eğreti durmuştu üstünde sarhoş değildim ama bu haline gülmeden edemedim iyice sinirlerim bozulmuştu.

"Aybüke bu adam doğru mu söylüyor? " Yağmur şaşkın çıkan ses tonuyla sorularına başlamıştı bende mecburen geçen haftaki olayı ona özet geçmiştim içinin rahat etmesi için , yakınım diyebileceğim kimsem yoktu zaten ondan başka .

"Anladım" dedi Yağmur yüzündeki buruk gülümsemesi ile o da benim gibi yurtta büyümüştü ailesini bir trafik kazasında kaybettiği için.

"Yarın sonuçlar çıkacak seninle biraz konuşabilir miyiz? " Diye soran komisere "Burada konuşabiliriz benim için bir sıkıntı yok senin için varsa kalkıp başka masaya oturalım " dedim başka ne diyebilirdim ki .

İçim öyle bir sıkıntı vardı ki ne yaparsam yapayım geçmeyecek gibi , normalde de bazen böyle hissettiğim olurdu ama çabuk geçerdi komiser hayatıma girdiğinden bu yana geçmiyordu onu her gördüğümde daha çok artıyordu.

" Yok yok benim için sorun değil o gün sana verdiğim dosaya da kaybolduğun tarihten itibaren senin için yapılan arama çalışmalarının tamamı vardı bunu zaten biliyorsun ama sonrasında olanları bilmiyorsun zaten zamanla herşeyi öğreneceksin öncelikle Miray geçirdiği bir trafik kazası yüzünden yürüme yetisini kaybetti o günden sonra da evden hiç çıkmadı " duyduklarım karşısında ne diyeceğimi bilememiş suskunluğumu korumuştum .

" Şuan sadece babamın haberi var senin bulunduğundan babamın haberi var diğerlerine söylemedim söyleseydim seni çok fazla darlayacaklardı sana biraz zaman tanımak istedim yarın sonuçlardan sonra hepsine seni bulduğumu söyleyeceğim onlardan daha fazla bir şey saklayamam " diyince neden kimsenin benimle konuşmak istemediği konusu açıklığa kavuşturmuştu .

Ancak ben hâlâ tam olarak ne yapmam gerektiğini bilmiyordum "Peki yarın sonuca göre bir akşam yemeği ayarlayalım bir yerde oturup konuşur tanışırız ama lütfen bir andan benden daha fazlasını beklemeyin" dedim .

"Tabi tabi olur ama dışarıda olmaz Miray evden çıkmıyor bizim evde yaparız hem sende doğup büyüdüğün evi görmüş olursun olmaz mı?"

"Olur..."

Normalde günlük veririm bölüme atmayı düşünüyordum böyle anlarım o yönde idi ancak birkaç işim çıktı o yüzden bölümleri düzenleyip atamadım şimdi atıyorum umarım beğenirsiniz...

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.