36. Bölüm

16. Bölüm

Herkese merhaba canlar. 2025'in ilk gününü güzel bir bölümle geçirelim dedim. O yüzden biraz erken yükledim bölümü. Hepinizin yeni yılı kutlu olsun. Dilerim yeni yılda atacağınız tüm adımlar sizleri çiçekli bahçelere çıkarsın. Savaşların, şehitlerin olmadığı, çocukların, kadınların ölmediği, sağlıklı, huzurlu bir yıl diliyorum...

Hastane Günlükleri

Hastanenin önüne geldiğimde derin bir nefes aldım. Kurtarılacak yeni hayatlar, hayatıma dahil olacak yeni insanlar .

Arabadan inmeden telefonu elime aldım çantamdan da yaka kartımı çıkartıp hastaneye doğru uzattım ve fotoğrafını çektim. Sosyal medya ince çizgimizdi.

Bir süre elimdeki yaka kartıyla bakıştık. Genel Cerrahi Uzmanı Dr.Lidan AKSUNGUR. Kimdim kim olmuştum… Ne olacaktım ve şimdi ne oldum.. Kafamdaki düşünceleri içimdeki cadının y süpürgesiyle bir köşeye süpürdüm.

Telefonu cebime koyduktan sonra arabadan inip bagajdan kutuları almak için arkaya doğru ilerledim. Hava hafif çiselemeye başlamıştı muhtemelen birazdan yağmur daha da şiddetlenecekti. Hemen kutuları alıp hızlı adımlarla hastane girişine doğru ilerlerken adımlarım istemsizce durdu.

Yeni yeni açmaya başlamış küçük bir leylak fidanı… Küçük haliyle kara kışta tek başına mücadele etmiş yapraklarını hayatı uğruna feda etmiş ama bu mücadeleden sağlam bir şekilde çıkmayı başarmış küçük bir fidan vakit vuslat vakti diyerek baharın tadını çıkarıyordu.

Ben de bu fidan gibi olmak isterdim. Galip çıktığım savaş sonrasında mutluluğun tadını çıkartıp kendi mutluluğumla çevremdekilere de mutluluk sunmak isterdim. Ama… Ne ben fidandım ne de mutlu olabilmiştim. Çünkü benim mücadelemde bedenim yaşamış ruhum ölmüştü.

Yağmur iyice hızlanmaya başlamıştı. Hızlı adımlarla içeriye girip hemen danışmaya yöneldim. Kutuları danışmaya bıraktıktan sonra başhekimin odasını sordum tabi öğrenmek bir tık zor olmuştu çünkü danışmadaki küçük hanım beni bir tehlike gibi algılamış olmalı ki sorularıyla ve asık suratıyla bekletmişti.

Danışmalar da kesinlikle güleryüzlü, insanları kıyafetlerine göre bir kalıba sokmayacak, herkese saygılı olacak insanların görevlendirilmesi gerekir.

Saçlarını oldukça cırt bir sarıya boyamış, yoğun ve boya kutusunu aratmayan cinsten bir makyaj yapmış bir kız beni karşıladı. Makyajıyla kendini büyük göstermeye çalışıyordu sanırım ama pek başarılı olduğu söylenemezdi çünkü küçük olduğu anlaşılıyordu, maksimum 22 yaşındadır. Başhekimi sorduğumdaysa beni, aşağılayıcı ve kıskanç bakışlarla süzdü. İç sesimin muhteşem sezgilerini göz önünde bulundurarak bu kızın başhekime karşı bol olmadığı kanısına vardım.

“Başhekimi ne yapacaksın?” eğer ki çirkin üslubuyla konuşmamış olsaydı kesinlikle düzgünce cevap verirdim.

Emin misin Lidan?

Galiba..

Masaya doğru eğilerek dirseğimi yaslayıp kıza biraz daha yaklaştım.

“Sana ne?” deyip sinir bozucu bir gülümsemeyle göz kırptım. O kadar makyaja rağmen sinirden değişen suratının rengi belli oluyordu.

Yanındaki diğer çalışan bana odayı nazik bir şekilde tarif edene kadar küçük hanımla aramızdaki bu soğuk savaş devam edecek gibiydi.

Nezaket kesinlikle karakter meselesiydi ve maalesef ki herkese bu karakter yüklenmiyordu.

Asansöre binip dördüncü kata çıkmak için tuşa bastım. Arkamı dönüp aynaya baktım ve dik olan omuzlarımı iyiden dikleştirdim. Lidan Aksungur özgüveni, maksimum seviye.

                   *****